Στην MONZA

 

Στεκόμασταν στα κάγκελα της εισόδου σαν φυλακισμένοι από την ανάποδη.
Για μένα ο κόσμος της φαντασίας και των επιθυμιών μου βρισκόταν μέσα από τα κάγκελα. 

Έξω από τον ναό της ταχύτητος που δεν ήταν άλλος από την πίστα της Monza μόλις είχαμε καταφθάσει αφού διασχίσαμε την Αδριατική και μέρος του κορμού της  γείτονος χώρας. 

Μεταφορέας επιλέχθηκε το δικό μου αυτοκίνητο καθώς από πολύ νωρίς
ήμουν ήδη κάτοχος διαφόρων οχημάτων.
Ένα ταπεινό Wartburg ανέλαβε ως πιστός συνεργάτης να ανταποκριθεί στο κάλεσμα μου να γυρίσουμε την Ευρώπη του 70 και τα κατάφερε. Κάποια στιγμή παρασημοφορεμένος της εισόδου πλησιάζει το αυτοκίνητο και μας καλεί να περάσουμε  στο εσωτερικό.

Δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο και στα γρήγορα ανταποκρίθηκα χωρίς να ζητήσω εξηγήσεις καθώς η πίστα δεν ήταν ανοικτή στο κοινό. Δύο ή τρία εργοστάσια την είχαν αποκλειστικά για δοκιμές εξέλιξης αγωνιστικών μοντέλων. Μια, ήταν η ομάδα της Lancia. Με τα σχεδόν ανύπαρκτα Ιταλικά μου κατάλαβα ότι μας πέρασε για όχημα υποστήριξης της Ιταλικής ομάδος. 

Αιτία το ξεπατικωμένο από τα αγωνιστικά της Lancia
βάψιμο του αυτοκινήτου μου. Αλλά ποιος νοιαζόταν μπροστά στην τύχη που μας χαμογέλασε.

 Ούτε στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να το αποκαλύψω. Ας το κάνουν οι ίδιοι σκέφτηκα και έκανα το κορόιδο.

Αφού άφησα τους άλλους τρεις στην ταράτσα των Box πέρασα στην πίστα και άρχισα να την γυρίζω κατασυγκινημένος και εκστατικός. Πατούσα στην ιερή άσφαλτο του υπέρτατου αγωνιστικού περιβάλλοντος. Οδηγούσα με τους ήρωές μου παρέα. Μάλιστα τους έβλεπα απορημένους να με προσπερνούν με επιπλέον 200 χιλιόμετρα και εγώ να τους χαιρετώ και να κάνω δεξιά. 

Ξεχώρισα όσο πρόλαβα τον jim klark με την lotus και τον Brabham με την δική του φόρμουλα. Ο Graham Hill με το Εγγλέζικο μουστακάκι και την ευγένεια που τον διέκρινε σήκωσε το χέρι παρά τα 280 χιλιόμετρα της ευθείας.

Τσατισμένος με προσπέρασε σαν να ήμουν κινούμενο εμπόδιο ο Mario Andretti. Όσο συμμετείχαμε στο δικό μου όνειρο δεν άργησε και μου το χάλασε το αυτοκίνητο  ασφαλείας που φάνηκε με τα αλάρμ να προειδοποιούν και αρκετά θυμωμένοι με οδήγησαν στην ομάδα της Lancia.

 Έχασα ίσως για πάντα τους ήρωές μου και θρύλους
από την ολιγόωρη συνύπαρξή μας στον φανταστικό αγώνα μου.
Μόλις με είδαν οι επί κεφαλής τεχνικοί σκοτώθηκαν στο γέλιο. 

Ένα Warburg για υποστήριξη της Ιταλικής ομάδος; Έλεος. Όταν μάλιστα παράσκηψαν και διέκριναν μέσα από τα παράθυρα του Καραβάν ότι αντί εργαλείων ακριβείας υπήρχαν βαρελάκια με ελιές και τυρί, γκαζιέρα αερίου με κονσέρβες, πολλά σέικερ και στοίβες από κουβέρτες ρούχα και παπούτσια κατάλαβαν ότι τα χρώματα του αυτοκινήτου παραπλάνησαν τους
φύλακες.
Ευγενικά μας έδειξαν την έξοδο με μένα στο τιμόνι μαγεμένο να απομακρύνομαι από τους δικούς μου Αγίους τόπους και μάλιστα στολισμένος με φωτοστέφανο.

Τάσος Χανλίογλου