Θα είναι το τέλος της Νέας Δημοκρατίας όπως την γνωρίσαμε

Για να φτάσουμε στο σημείο να συνεργαστούν ξανά

η Νέα Δημοκρατία του κυρίου Μητσοτάκη με το ΠΑΣΟΚ του κυρίου Ανδρουλάκη πρέπει να προηγηθούν αρνητικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στη χώρα τέτοιες που να καθιστούν την συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού απαραίτητη.

Πολιτικές σημαίνει πως θα ζήσουμε πάλι μία ραγδαία απονομιμοποίηση του πολιτικού μας συστήματος και ότι η Νέα Δημοκρατία του 40% θα καταγράψει στις κάλπες ένα τέτοιο ποσοστό που θα την υποχρεώσει να αναζητήσει σύμμαχο για να κυβερνήσει τη χώρα. Οικονομικές σημαίνει ότι η πατρίδα μας μπορεί να ζήσει και πάλι μνημονιακού τύπου καταστάσεις λόγω μίας νέας κρίσης χρέους εξαιτίας της απότομης αύξησης των επιτοκίων δανεισμού και ενόψει αυτής το μη αυτοδύναμο πρώτο κόμμα θα ζητήσει τη βοήθεια του τρίτου για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της διακυβέρνησης.

Ωστόσο αυτή τη φορά εάν ο κύριος Ανδρουλάκης αναγκαστεί κατόπιν έξωθεν πιέσεων να μετάσχει σε μία τέτοια κυβέρνηση εναντίον της θελήσεώς του τα πράγματα θα είναι ριζικά διαφορετικά σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά. Άλλο το να συγκυβερνάς με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 4% και άλλο να συγκυβερνάς με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 10%. Αλλάζει το κέντρο βάρους της διακυβέρνησης.

Οι σοσιαλιστές από κομπάρσοι του παρελθόντος θα γίνουν πρωταγωνιστές του μέλλοντος διότι δεν επιθυμούν να πάθουν ό,τι έπαθαν όταν αποφάσισαν να συνυπάρξουν με τη Νέα Δημοκρατία του κύριου Σαμαρά. Τότε που συρρικνώθηκαν και χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια –κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός τους τιμωρούσε διαρκώς για την χρεοκοπία του 2010 – μέχρι να συνέλθουν.

Τυχόν συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2023 λοιπόν θα οδηγήσει στο επισφράγισμα της πλήρους μετάλλαξης της κεντροδεξιάς παράταξης και στην οριστική αποκοπή της από τον ιστορικό πυρήνα των ψηφοφόρων της. Και ως συνέπεια αυτής της αλλαγής θα οδηγηθούμε στον λαϊκό μετασχηματισμό της αληθινής κεντροδεξιάς παράταξης σε κάτι άλλο από αυτό που είναι σήμερα.

Ήδη στα τρία χρόνια της διακυβέρνησης της η Νέα Δημοκρατία έχει ενσωματώσει, όχι αζημίως, στον κορμό της δεκάδες κομματικά στελέχη του σημιτικού ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε σημείο που σήμερα αναγνωρίζεται σε ιδιωτικές συνομιλίες ότι το 30% των κρατικών αξιωματούχων προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ των εκσυγχρονιστών. Ένα κόμμα που έχει ριζικά διαφορετική κουλτούρα από την ιστορική κεντροδεξιά παράταξη.

Η οποία σήμερα έχει ως κορμό κολεγιόπαιδες, εναλλακτικούς και διαφορετικούς ποταμίσιους, Εκσυγχρονιστές σημιτικούς και ακροδεξιό συστημικούς του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού. Βαβέλ. Νεοφιλελεύθερη Βαβέλ. Χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα. Εάν σε όλα αυτά προστεθεί η συνεργασία – συμμαχία με ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ τότε ας μη μείνει καμιά αμφιβολία: οι σοσιαλιστές δεν θα χάσουν την ευκαιρία να καταπιούν κατά την διακυβέρνηση αυτό που θα ονομάζεται κεντροδεξιά προκειμένου να πάρουν ιστορική ρεβάνς για το περιθώριο στο οποίο τους έθεσε ο ελληνικός λαός επί μία ολόκληρη δεκαετία.

Δεν έχω καμία αμφιβολία: τυχόν συνεργασία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά την διακυβέρνηση θα απελευθερώσει φιλελεύθερες Δυνάμεις που είναι σήμερα εγκλωβισμένες στην Νέα Δημοκρατία αλλά δεν επιθυμούν να προδώσουν τον χώρο στον οποίο ανδρώθηκαν πολιτικά και ιδεολογικά από τα μαθητικά τους χρόνια. Η τυχόν συνεργασία θα έχει μία και μόνη συνέπεια: Να ξεχάσουμε τη Νέα Δημοκρατία όπως την γνωρίσαμε. Ένα ισχυρό τμήμα της θα παραμείνει συσπειρωμένο γύρω από την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος θα είναι ο πρώτος αρχηγός που δεν πρόκειται να παραδώσει το κόμμα όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων του μέλλοντος και ένα άλλο επίσης εξίσου πολύ μεγάλο θα αναζητήσει στέγη αλλού – αυτή τη στιγμή δεν είναι ορατό που διότι κανείς δεν κινείται.

Τυχόν συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να κλείσουν αρνητικά όπως θα αξιολογεί ο πατριωτικός χώρος τα εθνικά θέματα ιδιαίτερα τα ελληνοτουρκικά και να προσδεθεί ξανά η Ελλάδα μέσω νέων μνημονίων το ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας στο άρμα των δανειστών θα οδηγήσει μεγάλα λαϊκά στρώματα σε μία νέα συνειδητοποίηση. Ποια έκφραση μπορεί να πάρει αυτή δεν μπορώ σήμερα να το διακρίνω διότι δεν υπάρχουν τα δεδομένα. Βλέπω όμως τις τάσεις στο εκλογικό σώμα, τις επιθυμίες και τις δυσθυμίες.

Και είμαι βέβαιος ότι οι εξελίξεις στο κέντρο που στην πατρίδα μας ουκ ολίγες φορές έχει αποδειχθεί ότι είναι επάγγελμα και όχι ιδεολογικός χώρος θα οδηγήσουν σε ένα ντόμινο ραγδαίων εξελίξεων στον κοινωνικό και πατριωτικό χώρο.
Οι πλάκες της ιστορίας έχουν αρχίσει ήδη να μετακινούνται και γενεσιουργός αιτία των εξελίξεων είναι οι δύο εκλογικοί νόμοι του ΣΥΡΙΖΑ με την απλή αναλογική και της Νέας Δημοκρατίας με την ολίγη από ενισχυμένη αναλογική που εξωθούν το εκλογικό σώμα να αλλάξει στάσεις και συμπεριφορές.

Ρισκάρω την εκτίμηση πως υπό προϋποθέσεις θα ζήσουμε πράγματι την μεταπολίτευση νούμερο δύο. Πολίτες από εντελώς διαφορετικούς χώρους και ριζικά διαφορετικές αφετηρίες με κοινούς προβληματισμούς θα βρεθούν κάτω από τις ίδιες στέγες που δεν θα φέρουν όμως τα ονόματα των παλαιών πολιτικών σχηματισμών που λόγω της διαρκούς μεταλλάξεις τους φθίνουν όλο και περισσότερο. Ενώ είχαν όλες τις προϋποθέσεις να ζήσουν με την αυτή μορφή για πολλά χρόνια.

(Ο Μανώλης Κοττάκης είναι Διευθυντής της «Εστίας», κορυφαίο στέλεχος της «Δημοκρατίας» και συγγραφέας)