Σαπίλα κοινωνική, πολιτική η υπόθεση Φλώρου;

H  με πολιτικό κίνητρο κλοτσοπατινάδα που έχει ξεσπάσει με αφορμή την αποφυλάκιση του
μεγαλοαπατεώνα (με βάση την καταδίκη του) επιχειρηματία του σκανδάλου με τις εταιρίες Energa & Hellas Power, αποτελεί επί της ουσίας απόδειξη ύπαρξης «παραδικαστικού κυκλώματος» στην Ελλάδα, το οποίο ο καθημερινός Έλληνας πολίτης ασφαλώς το πληροφορείται τελευταίος, οι δε καταγγέλλοντες παριστάνουν πως δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν…

Η αρχή έγινε με την αποφυλάκιση του νεότατου επιχειρηματία, καθώς αίφνης προέκυψε με… τη βούλα, ως έχων αναπηρία άνω του 67% που ορίζει ο νόμος Παρασκευόπουλου ως όριο που οδηγεί σε αποφυλάκιση για λόγους υγείας. Ξαφνικά πληροφορηθήκαμε ότι ο νεαρός πάσχει από… τα άπαντα κάτι το οποίο τεκμηριώνεται από χαρτιά ιατρών.

Προφανώς δεν έπεισε κανέναν. Αντέδρασε αυτονόητα ο υπουργός Δικαιοσύνης ζητώντας το σκεπτικό της απόφασης το οποίο θα κριθεί εκ νέου, για να φανεί εάν και κατά πόσον οι ασθένειες που επικαλείται η ομάδα νομικών υπερασπιστών του καταδικασθέντα, υφίστανται ή όχι.

Για να ξεκαθαρίσουμε κι εμείς τη θέση μας και να μην εμφανιστούμε να «στρογγυλεύουμε» καταστάσεις και ειδήσεις με σκοπό να μην εκτεθούμε, όχι, προφανώς δεν το πολυπιστεύουμε. Ξαφνικά να έπεσαν πάνω του όλες οι ανίατες ασθένειες…

Όπως θεωρούμε αυτονόητο η νομική υπερασπιστική ομάδα να αξιοποιεί οτιδήποτε υπάρχει στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο για να κάνει τη δουλειά της, να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του πελάτη της, δηλαδή ακόμα και να τον παραδώσει στην κοινωνία άσπιλο και αμόλυντο… Το ελληνικό κράτος τι κάνει είναι το ερώτημα, καθώς αυτό δημιουργεί το πλαίσιο εντός του οποίου κινούνται όλοι, επιτήδιοι, αφελείς και οι ενδιάμεσες κατηγορίες.

Κι ετούτο, διότι ο πολύς Παύλος Πολάκης προέβη σε μια ακόμα προκλητικού ύφους ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, με την οποία αποφαίνεται ξανά ως δικαστής, ότι όσοι έβγαλαν την απόφαση είναι λαμόγια και εξυπηρετούν έναν απατεώνα, αφού η απόφαση του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.) που προσδιόρισε το ποσοστό αναπηρίας του επιχειρηματία, αποτελεί «γνωμάτευση κατά παραγγελία»!

Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας στους ίδιους υψηλούς τόνους, αναφέρει, πως αυτοί που έδωσαν τη γνωμάτευση θα πληρώσουν «πολύ ακριβά» αυτό που έκαναν και πως θα τιμωρηθούν, καθώς ακόμα και πρωτοετής φοιτητής της ιατρικής αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει συναλλαγή με το αζημίωτο. Διευκρινίζει μάλιστα, ότι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη όσων αναφέρει…

Βγαίνει στη συνέχεια η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και με διπλωματικό τρόπο επιστρέφει τα περί «λαμογιών και απατεώνων» στην κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι εφαρμόστηκαν οι προβλέψεις του «νόμου Παρασκευόπουλου». Κι ο πολίτης μένει ενεός για μια ακόμη φορά…

Είναι δυνατόν αυτός ο «μέσος πολίτης» να μην υποστηρίξει στις παρέες του και στα καφενεία, με τη γνωστή τάση γενίκευσης που μέχρι ενός σημείου είναι κατανοητή και αυτονόητη, πως «όλοι είναι λαμόγια και απατεώνες»; Διότι δεν θα κάτσουν να μπουν βαθιά στην ουσία της υπόθεσης, να μελετήσουν και τον νόμο Παρασκευόπουλου και τη δικογραφία του σκανδάλου για να διαμορφώσουν άποψη και μετά να τοποθετηθούν.

Αυτό που διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας την υπόθεση είναι πως ο νόμος Παρασκευόπουλου φτιάχτηκε ώστε με πρόσχημα την αποσυμφόρηση των φυλακών, με τρόπο ώστε πολλοί «κοινωνικοί αγωνιστές» να ξεφεύγουν από τις συνέπειες και με αυτό τον τρόπο, εμμέσως, να διευκολύνεται η δράση τους. Ιδεολογικό δηλαδή το κίνητρο…

Έτσι όμως προκύπτουν και μη επιθυμητές συνέπειες με πρόσωπα που εκμεταλλεύονται τον νόμο για να τη «βγάλουν καθαρή», στους οποίους προδήλως δεν στόχευε ο νομοθέτης υπουργός που έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία. Κι εκεί «πατάει» η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ώστε να κατηγορήσει την κυβέρνηση για τον νόμο αυτόν.

Έτσι όμως παρατηρείται το εξής «φαινόμενο». Ουδείς ασχολείται με την ουσία, αλλά όλοι ψάχνουν να είναι καλυμμένοι από το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, όχι να αποδώσουν πραγματική Δικαιοσύνη. Οι… εξ Αριστερών ορμώμενοι πολιτικοί για τους λόγους που εξηγήσαμε και οι δικαστές για να αντεπιτεθούν.

Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, των δικαστών, μπορεί επί της ουσίας να έχουν δίκιο, όμως δεν παύει να εμφανίζονται να στηρίζουν ένα «νόμιμο» που δεν είναι ούτε «ηθικό» ούτε λογικό και πως ενδιαφέρονται μόνο πως θα είναι τυπικά καλυμμένοι, όχι να αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Κατά συνέπεια, όλες οι πράξεις αυτού του δράματος δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τις όψεις του ιδίου νομίσματος της διεφθαρμένης και διαπλεκόμενης νομενκλατούρας που ευημερεί στον τόπο και αφορά την εξυπηρέτηση μιας ελίτ, είτε οικονομικής είτε άλλης. Τόσο απλά…

Σαπίλα μυρίζει λοιπόν επί της ουσίας για τον απλό άνθρωπο-πολίτη και η απόφαση αποφυλάκισης και το σκεπτικό της και η παρέμβαση Πολάκη και η «ιερή οργή» των δικαστών.

Και φυσικά για την ικανοποίηση του «περί δικαίου αισθήματος» του ελληνικού λαού, το οποίο θυμόμαστε φαίνεται εντελώς επιλεκτικά, όσο οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν στηρίζονται αμιγώς στα στοιχεία της ουσίας της υπόθεσης, ουδείς ενδιαφέρεται εν προκειμένω.

Άρα, η κλοτσοπατινάδα πρέπει να μας αφήσει παγερά αδιάφορους και να αναλογιστούμε τα απλά. Έκλεψαν ή όχι τα λεβεντόπαιδα που πήγαν να παραστήσουν τους επιχειρηματίες; Απλό είναι. Εισέπραξαν λεφτά του κοσμάκη για λογαριασμό του Δημοσίου τα οποία δεν απέδωσαν;

Επίσης απλό μοιάζει. Όπως απλή είναι και η ακόλουθη σκέψη. Η όποια… επιληψία που δεν παρακώλυε στο να κλέβει κάποιος τον ελληνικό λαό παριστάνοντας τον επιχειρηματία, τώρα αποτελεί επιχείρημα περί της ανάγκης επίδειξης επιείκειας και εν τέλει αποφυλάκισης; Ποιον δουλεύουν;

Δεν θέλετε να τους φυλακίσετε ή απλά να τους βάλετε μια συμβολική ποινή αλλά να ανακτήσετε τα κλεμμένα; Ας μην πάνε πολύ καιρό φυλακή, δεν κερδίζει κανείς τίποτα, 3-5 χρονάκια ας πούμε ως υπόθεση εργασίας. Πόσα χρήματα έκλεψαν τα «λεβεντόπαιδα»;

Επιστράφηκαν εντόκως, συν βαρύτατο πρόστιμο, ως απόλυτη προϋπόθεση ευνοϊκότερης αντιμετώπισης ή θα βγουν κάποια στιγμή και θα διοργανώνουν παρτάκια στη Μύκονο εις υγείαν των κορόιδων και του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που τους γέννησε;

Όταν κατηγορούν τις υπηρεσίες του κράτους και όχι μόνο ότι κωλυσιεργούν και δεν τελειώνουν την υπόθεση της επιστροφής, κατονομάζοντας τις Τράπεζες, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και τα συναρμόδια Υπουργεία, νομιμοποιούμαστε ή όχι να αναρωτιώμαστε, ποιος δουλεύει ποιον;

Αντικειμενικά, γιατί τα χρήματα δεν έχουν ήδη επιστρέψει; Ποιες είναι αυτές οι ανώμαλες διαδικασίεςπου εμποδίζουν την πραγματική απόδοση Δικαιοσύνης; Μήπως είναι και περισσότεροι που πρέπει να ελεγχθούν και να πάνε να κάνουν παρέα στον επιχειρηματία; Ή πάλι θα οχυρωθούν πίσω από νόμους και διαδικασίες που θεσπίστηκαν από την πολιτική εξουσία;

Το «σύστημα» οφείλει να λειτουργήσει και αποτρεπτικά. Να διαμηνύσει στους επίδοξους μιμητές, ότι μόλις πιαστούν και θα πληρώσουν όσα έκλεψαν με το παραπάνω και το κόστος θα ξεπερνά σε κάθε περίπτωση το όφελος. Αλλιώς τα παράσιτα που περνιούνται για ξύπνιοι, εκεί θα «πατάνε» και το φαινόμενο θα επανεμφανίζεται. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε, ή μήπως δεν θέλουμε;

Τούτων λεχθέντων και εκφράζοντας όσο μπορούμε και όσο νομιμοποιούμαστε αυτό που αφουγκραζόμαστε στο πεζοδρόμιο, υπάρχει μήπως ακόμα «παραδικαστικό κύκλωμα» ή όχι; Είναι όσα γίνονται στη χώρα διαστάσεις του ιδίου προβλήματος, δηλαδή της αέναης προσπάθειας ελέγχου της Δικαιοσύνης, όπως συνέβαινε και στο παρελθόν ή όχι;

Όσοι συζητούν μεγαλοφώνως στις «πιάτσες» των δημοσιογράφων ότι η Δικαιοσύνη είναι χωρισμένη σε δυο ή και περισσότερα κομμάτια, δηλαδή έχουν δίκιο ή άδικο; Είναι ή όχι κουτσομπολιά; Οι αναφορές σε μεγαλοδικηγόρους που με το παραμικρό σηκώνουν το τηλέφωνο και κανονίζουν υποθέσεις τους «πολιτικά» αληθεύουν;

Τι να καταλάβει ο κοσμάκης που τραβιέται στα δικαστήρια και καταδικάζεται με το παραμικρό, ενώ καλά δικτυωμένοι συμπολίτες μας, πολλοί εκ των οποίων έχουν το χαρακτηριστικό… του μεγάλου πλούτου, μπορεί να καταδικάζονται σε καθείρξεις ακόμα και άνω των δέκα ετών, ωστόσο οι αποφάσεις έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα, τη στιγμή που κάποιος καταλήγει στον Κορυδαλλό για το τίποτα… αναλογικώς;

Αφιερωμένο στο πολιτικό σύστημα λοιπόν το υπέροχο «Prison Song» (1973) του επίσης υπέροχου Graham Nash που πραγματεύεται εδώ και δεκαετίες την αδικία στην απονομή Δικαιοσύνης, με τον μικρό έμπορο ναρκωτικών να μπαίνει μέσα για πολλά χρόνια ενώ οι καρχαρίες καταφέρνουν και γλιτώνουν ξοδεύοντας… όσα χρειάζεται; And buy the freedom that’s a high price for the poor…

 

 

 defence-point.gr