Ζούμε μία δημοκρατία που δεν τολμά να ρωτήσει τους πολίτες της και τους κρύβει μυστικά πάνω από την κάλπη

 

 

 

 Του Μανώλη Κοττακη

Σήμερα εορτάζουμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Του χρόνου μάλιστα τέτοια μέρα θα εορτάσουμε τα 50 χρόνια από την αποκατάστασή της. Κάθε φορά που γράφω γι’ αυτή τη μέρα... στριφογυρίζει στο μυαλό μου μια φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις που έδωσε σε μεγάλη εφημερίδα της Δύσης μεταπολιτευτικά.

Ο Εθνάρχης είχε επιστήσει την προσοχή από τότε, γιατί, όπως είχε πει, «η δημοκρατία το 1967 δολοφονήθηκε σε συνθήκες ελευθερίας». Είχε επιρρίψει προφανώς τις ευθύνες στους πραξικοπηματίες και σε λοιπές ξένες δυνάμεις, γι’ αυτό αποχώρησε από τη χώρα το 1963 και γι’ αυτό η πρώτη του απόφαση το 1974 ήταν το δημοψήφισμα με το ερώτημα «προεδρευόμενη ή βασιλευόμενη δημοκρατία». Ωστόσο, πάντοτε υπογράμμιζε ότι η ευθύνη για την εκτροπή ήταν συλλογική.

Αναλογίζομαι αυτές τις μέρες παρατηρώντας την επικαιρότητα πώς διεξάγουμε τις εκλογές, οι οποίες είναι η κορυφαία έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, η εφαρμογή του Συντάγματος, η πεμπτουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό που το κάνει να διαφέρει από τα άλλα. Δείτε τι συζητάμε και τι αποφάσεις καλούμαστε να πάρουμε ως έθνος μετά τις εκλογές. Συγκρίνετέ τις με όλα όσα ανόητα, ασήμαντα και δευτερεύοντα συζητήσαμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Στο τέλος κι εσείς οι ίδιοι θα θέσετε το ερώτημα στον εαυτό σας. Εγιναν πράγματι εκλογές; Διότι, αν έγιναν εκλογές, κάτι που αποτελεί το κορυφαίο σημάδι ωριμότητας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, τότε σίγουρα θα συζητήσαμε το ποιες υποχωρήσεις θα κάνουμε από πάγιες εθνικές θέσεις στα εθνικά θέματα και ιδιαίτερα στο Αιγαίο. Το κάναμε; Ζητήθηκε εξουσιοδότηση από την κυβέρνηση και τα κόμματα για χειρισμούς που μπορεί να συρρικνώσουν τον ελληνισμό στο αρχιπέλαγος; Δεν το θυμάμαι. Αντιθέτως.

Ακούω πρώτα τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί σε συνέντευξή του τον όρο «υποχωρήσεις». Ακούω τον υπουργό Εξωτερικών να χρησιμοποιεί σε ομιλία του στη Βουλή τον όρο «παραχωρήσεις». Ακούω τον πρόεδρο Ερντογάν σε ένα κρεσέντο δηλώσεων να δηλώνει ότι στο Βίλνιους συζήτησε με τον κύριο Μητσοτάκη ζήτημα εξοπλισμών και αποστρατιωτικοποίησης, ζήτημα επιλογής μουφτήδων και άλλα, ενώ την ίδια ώρα βεβηλώνονται χριστιανικοί ναοί στη Σμύρνη, όπως του Αγίου Βουκόλου, και μπαίνει λουκέτο στην Παναγία Σουμελά. Διαβάζω επίσης το Σάββατο στην έγκριτη εφημερίδα «Τα Νέα» αναλύσεις για το ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι παραχωρήσεις. Προσωπικώς πιστεύω ότι στο μέλλον θα μετασταθμεύουν στα νησιά του βόρειου Αιγαίου ελληνικά στρατεύματα χωρίς όπλα, χωρίς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και χωρίς αντιαρματικά για να προστατεύουν την… άμυνα της χώρας! Αυτό το μέλλον μας προετοιμάζεται.

Με συγχωρείτε, όλα αυτά τα θέματα, τα οποία η εφημερίδα μας ανέδειξε με πρωτοσέλιδά της κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και βάσει πληροφόρησης επέμεινε ότι θα είναι οι πρώτες αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει η επόμενη κυβέρνηση, τέθηκαν στην κρίση του ελληνικού λαού; Αμέσως μετά τις εκλογές επίσης ο πρωθυπουργός μιλώντας στο πρακτορείο Μπλούμπεργκ ανακοίνωσε ότι σύντομα η κυβέρνηση θα νομοθετήσει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Στο Μπλούμπεργκ το ανακοίνωσε, όχι στις προγραμματικές δηλώσεις στην ελληνική Βουλή! Πρόκειται για μεγάλο αξιακό θέμα, για το οποίο αναπτύσσεται επιχειρηματολογία, και θετική και αρνητική. Ερώτηση: Συζητήθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας το θέμα αυτό;

Διαβάζω την ατζέντα των εκλογών που διεξήχθησαν χθες στην Ισπανία και διαπιστώνω ότι επί αυτών των θεμάτων έγινε εκτεταμένος διάλογος μεταξύ των κομμάτων. Και για τα ομόφυλα ζευγάρια, και για τις αμβλώσεις, και για τις έμφυλες ταυτότητες, και για τα αδικήματα για τη σεξουαλική βία. Εδώ γιατί όχι; Δεν είμαστε ώριμοι; Φοβάται η κυβέρνηση τα ισχυρότατα συντηρητικά ανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας; Για όποιο λόγο κι αν συνέβη, τα ζητήματα αυτά παρασιωπήθηκαν. Το ίδιο ισχύει και για το Σύνταγμα, το οποίο θα βρούμε μπροστά μας, υποτίθεται, ανάλογα με το πολιτικό κλίμα που θα ισχύει το 2025. Εξήγησαν η κυβέρνηση και τα κόμματα ποιο είναι το σχέδιό τους για την αναθεώρηση του Συντάγματος; Τι θέλουν να αλλάξουν; Τι θα κάνουν με τις κατά τον υπουργό Δικαιοσύνης ανεξέλεγκτες ανεξάρτητες Αρχές,για τις οποίες απ’ ό,τι φαίνεται το κράτος, επειδή δεν τις ελέγχει, θα πατήσει πόδι; Ούτε.

Η εφημερίδα μας επέμεινε και στα τρία αυτά μεγάλα μέτωπα στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας να θέτει τα ερωτήματα χωρίς να λαμβάνει απαντήσεις, παρά μόνο απειλές. Και για τα Ελληνοτουρκικά, και για το Σύνταγμα, και για τα θέματα οικογενειακού δικαίου. Είναι αστείο, αλλά για να γίνει κατανοητό τι συνέβη θα σας πρότεινα μια ωραία άσκηση: μια μικρή αναδρομή σε όσα γράφτηκαν σε εφημερίδες, σε όσα ακούστηκαν στα ραδιόφωνα και σε όσα μεταδόθηκαν από τους τηλεοπτικούς σταθμούς κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Θα σας φανούν γελοία σε σύγκριση με τη σημασία των αποφάσεων που καλείται να λάβουν σήμερα η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο. Γελοίο το θέμα του Γεωργούλη, γελοίο το θέμα της βαρουφάκειας «Δήμητρας», γελοίο το θέμα της αποστασίας βουλευτών από το κόμμα Βελόπουλου, γελοίο ακόμη και το πώς τέθηκε το πολύ σοβαρό ζήτημα για το τουρκικό προξενείο στη Θράκη. Ολα γελοία. Ακόμη και η υπόθεση Κατρούγκαλου, που διαμόρφωσε τη διαφορά Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ στις 20 μονάδες. Γελοία κι αυτή, καθώς ήδη διαβάζουμε ότι η κυβέρνηση χωρίς να το αναφέρει ετοιμάζει αλλαγές στο καθεστώς φορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών. Κάτι που δεν είπε προεκλογικά.

Αποφασίσαμε για το μέλλον μας χωρίς να τεθούν υπόψη μας οι αποφάσεις που αφορούν το μέλλον μας. Κι αυτό κάποτε ονομαζόταν… συμφωνία αλήθειας. Είναι η δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Να τη χαιρόμαστε. Μια δημοκρατία που δεν τολμά να ρωτήσει τους πολίτες της και τους κρύβει μυστικά πάνω από την κάλπη. Μια δημοκρατία που δεν τολμά να θέτει τις ερωτήσεις, γιατί φοβάται τις απαντήσεις. Και έπειτα τόλμησαν να με ειρωνευτούν ορισμένοι τύποι, επειδή ζήτησα να γυρίσουμε πίσω στον 20ό αιώνα. Επιμένω. Ο 20ός είχε τουλάχιστον και μια δόση αλήθειας. Ο 21ος έχει μόνο ψέματα, απάτες και χειραγώγηση μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης. Ο 21ος δεν είναι ο αιώνας της δημοκρατίας. Είναι ο αιώνας της κομματοκρατίας, που αλώνει όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες και τους θεσμούς: Δικαιοσύνη, ανεξάρτητες Αρχές, μέσα ενημέρωσης, Σώματα Ασφαλείας, πανεπιστήμια, εκκλησιαστικούς θεσμούς, όλα. Είναι ο αιώνας που μας γυρίζει στην ολιγαρχία. Δεν τον αγαπάμε αυτόν τον αιώνα.