Όχι στους Σταμουλοκολλάδες του Μετρό

Η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται επειδή απλώς ζητήθηκε σε 21 άτομα να κάνουν τη δουλειά τους”.

Αυτό επισημαίνει-πολύ σωστά- μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης,με αφορμή τη σημερινή στάση εργασίας στο Μετρό.

Ο κ. Μητσοτάκης προαναγγέλλει ότι άμεσα θα υπάρξει νομοθετική ρύθμιση για προσωπικό ασφαλείας. “Ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία των Αθηναίων”, τονίζει.
Mία παρέμβαση από τον Γιώργο Φλωρίδη

-Προσλαμβάνονται στις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων, αλλά μετά από λίγο βρίσκονται στις ξεκούραστες διοικητικές θέσεις. “Μετάταξη” λέγεται αυτό.
-Προσλαμβάνονται σε θέσεις νοσηλευτών και τραυματιοφορέων στις Μονάδες του ΕΣΥ, αλλά μετά από λίγο βρίσκονται στις ξεκούραστες διοικητικές θέσεις. “Μετάταξη” λέγεται αυτό.
-Προσλαμβάνονται να δουλέψουν στους σταθμούς και τα εκδοτήρια του ΜΕΤΡΟ, του ΟΣΕ κλπ, αλλά μετά από λίγο βρίσκονται στις ξεκούραστες διοικητικές θέσεις. “Μετάταξη” λέγεται αυτό.
-Διορίζονται να υπηρετήσουν ως εκπαιδευτικοί σε διάφορα σχολεία της χώρας, αλλά σε λίγο βρίσκονται σε άλλα σχολεία της αρεσκείας τους κι εκείνα στα οποία διορίστηκαν, μένουν χωρίς δασκάλους και καθηγητές και μετά ζητούν αναπληρωτές. Όχι, αυτό δεν λέγεται “μετάταξη”, αλλά λέγεται “απόσπαση”.
Αν ξέσπασε κοινωνική οργή για την αινφιδιαστική στάση που προκήρυξαν οι μονίμως ανεύθυνοι συνδικαλιστές ενός ακόμα κρατικού Οργανισμού, του ΜΕΤΡΟ, και η οποία στρέφεται εναντίον χιλιάδων εργαζομένων, είναι γιατί κάποιοι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ αρνήθηκαν να μετακινηθούν σε υπηρεσίες που υπάρχουν ανάγκες (εκδοτήρια) και στις οποίες είχαν αρχικά προσληφθεί!
Όμως πίσω από όλα αυτά βρίσκονται δυο μαγικές λέξεις που συμπεριλαμβάνουν όλο το πελατειακό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας από την πρώτη μέρα της δημιουργίας της ως νέο Ελληνικό Κράτος: “Μετάταξη” και “απόσπαση”. Α, να μην ξεχάσουμε και τις “μετεγγραφές” στα Πανεπιστήμια, ώστε να συμπληρωθεί η “Αγία Τριάδα” του μαζικού ρουσφετιού.
Όσοι, ελάχιστοι, κατά καιρούς προσπάθησαν να τα αντιμετωπίσουν, πολύ γρήγορα βρέθηκαν στο πυρ το εξώτερο.
Πριν από την αθλιότητα των συνδικαλιστών, υπήρξε (και υπάρχει βασιλεύοντας) ο πελατειασμός των πολιτικών και ο παρασιτισμός διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Οι συνδικαλιστές ήρθαν μετά.

Ξυπνάνε οι μνήμες του τραμπουκισμού των οδηγών

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου του 1992. Στην οδό Σωκράτους όπου στεγαζόταν το Εφετείο, έφταναν σταδιακά 13 πρώην εργαζόμενοι της Εταιρείας Αστικών Λεωφορείων (ΕΑΣ), προκειμένου να πάρουν αντίγραφα του ποινικού τους μητρώου από την Εισαγγελία.
Συγκέντρωναν δικαιολογητικά για να αποκτήσουν άδεια λειτουργίας λεωφορείου στη νέα εταιρεία που ίδρυσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αφού σε μία νύχτα είχε κλείσει την ΕΑΣ και απέλυσε περίπου 8.500 εργαζόμενους.
Σε κακή κατάσταση ένας από τους ΣΕΠίτες καλυμμένος με σεντόνι συνοδευόμενος από αστυνομικό
Ο νέος αστικός φορέας λεγόταν Εταιρεία Συγκοινωνιακών Επιχειρήσεων (ΣΕΠ). “Οταν οι πρώην εργαζόμενοι πλησίασαν το Εφετείο, ξαφνικά περίπου 100 πρώην συνάδελφοί τους από την ΕΑΣ έπεσαν πάνω τους. Τους χτύπησαν, τους έβρισαν, τους έφτυσαν και τελικά τους έγδυσαν, αφήνοντάς τους να τριγυρνούν χωρίς ούτε ένα ρούχο στην πλατεία Ομονοίας και τους γύρω δρόμους. Από τους περαστικούς. άλλοι γελούσαν και κορόιδευαν, κάποιοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί και μερικοί προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους «ξεβράκωτους» και χτυπημένους οδηγούς.
Οι ΣΕΠίτες ταπεινωμένοι έτρεχαν να κρυφτούν σε ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια. Εκεί τους έδωσαν σεντόνια για να «καλυφτούν» και αργότερα έφτασε και η αστυνομία για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Πέντε από τους ολόγυμνους πρώην οδηγούς μεταφέρθηκαν χτυπημένοι στον Ευαγγελισμό για τις πρώτες βοήθειες και όλοι έκαναν καταγγελίες για την επίθεση εναντίον τους που τη θεώρησαν ως αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου. Παρά τις προσαγωγές που έγιναν στο Δ’ Αστυνομικό Τμήμα, κανένας δεν τιμωρήθηκε για τις επιθέσεις.

«Ένιωθα πως με σκοτώνουν, πως χανόμουν. Όλα γύρω μου είχαν σκοτεινιάσει, άκουγα μπερδεμένες φωνές και το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω ήταν πως με έβριζαν. Όταν μέσα σε λίγα λεπτά με είχαν αφήσει χτυπημένο και γυμνό στην πλατεία Ομονοίας, ένιωθα τα βλέμματα του κόσμου πάνω μου και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί», έλεγε την επόμενη ημέρα στον Τύπο ένας από τους πρώην ΣΕΠίτες.

Ηταν ένα από τα πρόσωπα του 1992. Μαχόμενος συνδικαλιστής εναντίον της ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων, που επιχειρούσε να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έμελλε να καταγραφεί ως ένα από τα πρόσωπα που άλλαξαν τις απόψεις ακόμα και των πιο καλοπροαίρετων για τον συνδικαλισμό. Το όνομά του, Ανδρέας Κολλάς. Ηταν, με τις ψήφους των προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία της πρωτεύουσας. Ενα πρωί, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν φωτογραφίες με γυμνούς ανθρώπους, να προσπαθούν να καλυφθούν. Ηταν οδηγοί λεωφορείων που τους είχαν γυμνώσει συνδικαλιστές, με μπροστάρη τον πρόεδρο, στην οδό Σωκράτους, πλάι στην Πλατεία Ομονοίας. Πρόσωπα που το κίνημα τιμώρησε με δημόσια διαπόμπευση και εξευτελισμό, επειδή δεν συμφώνησαν με το σύνθημα «όχι στην ιδιωτικοποίηση». Αντίθετα, είχαν δεχθεί να πληρώσουν ένα ποσό και να γίνουν συνιδιοκτήτες μιας νέας αυτοδιαχειριζόμενης, ιδιωτικής εταιρείας ανάλογης με τα ΚΤΕΛ, του ΣΕΠ – να δουλέψουν, δηλαδή, ώστε προσδοκώντας το κέρδος να συμβάλουν για να στηθεί μια υγιής εταιρεία αστικών συγκοινωνιών στην Αθήνα.
Η πράξη εκείνη αποδοκιμάστηκε από φορείς και πρόσωπα που δεν συμφωνούσαν κατ’ ανάγκην με τις επιδιώξεις των συνδικαλιστών, των Κολλάδων, όπως πέρασαν στην αργκό της εποχής. Ο Ανδρέας Κολλάς, όμως, ήταν ο νικητής της μάχης. Οι αστικές συγκοινωνίες επέστρεψαν στο Δημόσιο, σήμερα είναι ένας μόνο από τους ελλειμματικούς τομείς του. Αλλά αυτό δεν αφορά τον ίδιον. Αυτός συνέχισε την επ’ αμοιβή πορεία του «στην υπηρεσία της εργατικής τάξης». Τα τελευταία χρόνια, από το νέο γραφείο του στη ΓΣΕΕ έβλεπε τα γεγονότα να απειλούν τη θέση του και τον ρόλο του. Ε, και; Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.
Την προεκλογική περίοδο, ο Ανδρέας Κολλάς εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ χρεώνοντάς του την ύφεση και τις επιπτώσεις της, ακολούθησε στο πολιτικό εγχείρημά της τη Λούκα Κατσέλη και σύντομα βρέθηκε στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Τις προάλλες, μάλιστα, βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος, την «Αυγή», δίνοντας και συμβουλές για την αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος – και γρήγορα, λέει, «διότι υπάρχει ανάγκη να απομυθοποιηθεί το πρότυπο που υποβάλλει ότι συνδικαλιστής σημαίνει βολεμένος».
https://kourdistoportocali.com