Σκέψεις και προβληματισμοί για τα κλειδιά και τα αντικλείδια της πολιτικής μας ζωής...

Στο κατώφλι του Φθινοπώρου ακούγεται μακρινός ο
απόηχος των βουλευτικών εκλογών του Ιουλίου, ίσως γιατί μεσολάβησαν οι καλοκαιρινές διακοπές, ίσως γιατί ο κόσμος ήθελε να αφήσει πίσω του την προεκλογική ατμόσφαιρα με την αμφίπλευρη εκτόξευση ''πυρομαχικών'' των διεκδικητών της εξουσίας,.
Παρ' όλα τα ''πυρομαχικά'' τους, ωστόσο, οι εκλογές που πέρασαν ήταν πιο ήπιες συγκριτικά με άλλες του παρελθόντος. Κι αυτό γιατί ο σκληρός και διχαστικός κομματικός λόγος, το πάθος, η ένταση, η επιθετική ρητορεία και οι προκλήσεις εκατέρωθεν περιορίστηκαν μόνο στη Βουλή και δεν επεκτάθηκαν στις πλατείες, που έμειναν... αχρησιμοποίητες.
Οι πρώτες ''μάχες'', μετεκλογικά - δόθηκαν, σε τόνους αναγνωριστικών αψιμαχιών με βάση το νέο τοπίο που διαμορφώθηκε στο Κοινοβούλιο. Η αφορμή ήταν τα νομοσχέδια εσωτερικής πολιτικής της ''επιτελικής διακυβέρνησης'' για την βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, με προφανή την προσπάθειά της να γίνει συνείδηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα η επιστροφή στην κανονικότητα και να βρουν ανταπόκριση στην κοινωνία οι πρωθυπουργικές υποσχέσεις για ''καλύτερες μέρες''.
Το ''κάθε αρχή και δύσκολη'' θα το βρούνε μπροστά τους οι κυβερνητικοί από τώρα και στο εξής, γιατί σύντομα θα δοκιμαστούν τόσο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο (υλοποίηση μέτρων ανάκαμψης και πρακτικής εφαρμογής των στόχων της κυβέρνησης, σε συνεννόηση με τους δανειστές μας), όσο και σε επίπεδο εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής.
Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο κρίσιμο. Γι' αυτό απαιτείται σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας και διακομματική στήριξη (που δεν τη βλέπω) ενόψει των σημαντικών εξελίξεων οι οποίες προβλέπονται στο Αιγαίο. Είναι από καιρό εμφανές, άλλωστε, πως ο Ερντογάν ψάχνει να βρει ευκαιρία για αλλαγή του ''status quo'' στη γραμμή Αιγαίο-Κύπρος.
Με δεδομένο αυτό, το μείζον πρόβλημα που προκύπτει είναι το κατά πόσο είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε στρατιωτικά τους κινδύνους που θα προκύψουν για την εθνική μας ασφάλεια. Έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης ενός θερμού επεισοδίου, που πιθανόν να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις οδηγώντας την κυβέρνηση σε γεωπολιτική ήττα, ή όχι;
Η κυβέρνηση πιέζεται, είναι αλήθεια. Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τις δηλώσεις του ΥΠΕΞ μας, κ. Δένδια, ότι ''ο πραγματικός κίνδυνος της Ελλάδας βρίσκεται εξ Ανατολών της χώρας'', αλλά κι από όσα μαθαίνουμε ότι γίνονται παρασκηνιακά και μας προετοιμάζουν για εξελίξεις που θα στοχοποιούν την πατρίδα μας στο προσεχές μέλλον και γι' αυτό καθιστούν επείγουσα την εξοπλιστική αναβάθμισή της.
Έπειτα είναι και η ''συμφωνία των Πρεσπών'', με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα που μας φέρνουν σε θέση ήττας, αφού είναι πολύ πιθανό να ανοίξει τον δρόμο μελλοντικά σε αλυτρωτικές διεκδικήσεις των Σκοπιανών, σε βάρος της Μακεδονίας...
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει - τύποις - στην ατζέντα του το Σκοπιανό, γιατί στην ουσία δε δείχνει διατεθειμένος να τα χαλάσει με τους ''εγγυητές'' της ασύμφορης εθνικά ''συμφωνίας''. Ωστόσο ο λαός δεν ξεχνάει και περιμένει τουλάχιστον τη βελτίωση των όρων της (για αλλαγή ή ακύρωση δε γίνεται λόγος) που αφορούν στη γλώσσα και την εθνότητα των βορείων γειτόνων, οι οποίοι γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους όρους της ''συμφωνίας''.
Από 'κει κι ύστερα φαίνεται πως ο πρωθυπουργός είναι προσανατολισμένος αλλού. Κι αυτό το αλλού έχει να κάνει με το απρόβλεπτο της Τουρκίας και της πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν, που κλιμακώνει από μέρα σε μέρα την επιθετική στρατηγική του, με διπλό στόχο την Ελλάδα και την Κύπρο.
Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι το κάνει εκ του ασφαλούς, δεδομένης της στρατηγικής συμμαχίας του με την Ρωσία, που αναβαθμίζει τη χώρα του ως περιφερειακή δύναμη στην Αν. Μεσόγειο.
Εκεί τα τουρκικά γεωτρύπανα πάνε και έρχονται από καιρό χωρίς να συναντούν αντιστάσεις, πράγμα που κάνει δυσκολότερη τη θέση της Κύπρου, αφού το ''παιχνίδι'' γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο γι' αυτήν, δεδομένης της αλλαγής στάσης της Ρωσίας, της αρνητικής της Βρετανίας και της αδυναμίας έμπρακτης υποστήριξης της Ελλάδας, η οποία - λόγω των οικονομικών προβλημάτων της - συναρτά τη στρατηγική της πολιτική απέναντι στους Τούρκους με εκείνην των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ως εκ τούτου, το νέο ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο είναι δυνατή μια ''συνομιλία'' μεταξύ των κομμάτων, και δη των δύο πρώτων, απέναντι στον εθνικό κίνδυνο. Ο δικομματισμός, που άρχισε πάλι να διαμορφώνεται, δεν αφήνει περιθώρια δημιουργίας τρίτου πολιτικού σχηματισμού, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εναλλακτική λύση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετεκλογικά δε φαίνεται να έχει συνέλθει από την ήττα, παρ' όλο που έπεσε στα μαλακά κρατώντας εν πολλοίς τις δυνάμεις του. Ο λόγος που αρθρώνει ωστόσο είναι μίζερος και συγκεχυμένος. Σημάδι πως εξακολουθεί να μετεωρίζεται μεταξύ των αριστερών του ιδεοληψιών και των σοσιαλιστικών επιρροών του (στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ που προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ), οι οποίες τον ωθούν να γίνει ο πολιορκητικός κριός ενός νέου πολιτικού σχηματισμού της Κεντροαριστεράς που θα εκφράζει την ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
Μέχρι να γίνει (αν γίνει) αυτό όμως, το πρώην κυβερνητικό κόμμα θα δίνει την εντύπωση μιας ετερόκλητης συνεύρεσης αριστεριστών που δεν εκφράζουν την ανανέωση, αλλά τον πολιτικό αριβισμό ο οποίος ανθεί σε περιόδους εθνικής παρακμής, με άνευρη και χωρίς πνεύμα παιδεία, δημόσιο φορτωμένο με αχρείαστους υπαλλήλους και νέους απαθείς μπροστά στην αισθητική απουσία του μέλλοντος.
Με δεδομένα αυτά η ανασυγκρότηση του κράτους θα πρέπει να αρχίσει από την παιδεία με συμμετοχή καθολική. ''Η ανάγκη της μετάλλαξης της γνώσης σε μόρφωση και των πληροφοριών σε διαχρονικές αξίες είναι επιτακτικότερη από ποτέ'', ακούω να λένε.
Όμως αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά παρά μόνο απ' τους διαχειριστές της εκπαίδευσης, εφόσον πάψουν αυτοί να γεμίζουν τα μυαλά των παιδιών με πρόσκαιρες πληροφορίες, χωρίς να καλλιεργούν ταυτόχρονα τις αξίες και τις ιδέες που δίνουν τροφή στην ψυχή και το πνεύμα τους.
Αν η Ελλάδα ''ζει σε μια κατάψυξη λογικής με θεματολογία κοινωνικής ευαισθησίας'', αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πριμοδοτούμε τόσα χρόνια ξένα μοντέλα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Μοντέλα που θέλουν να επιβάλουν τη γνώση χωρίς τη σοφία και την εκπαίδευση χωρίς την παιδεία, την καλλιέργεια, που είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα για την ευημερία του έθνους και της κοινωνίας μας.
Όμως τι να σου κάνει, αλήθεια, το... ''μοντέλο Κόρμπιν'' του Αλέξη ή το ''ριζοσπαστικό μοντέλο διακυβέρνησης'' του Κυριάκου ως κλειδί για τη λύση των προβλημάτων μας, αν δεν υπάρχει το αντικλείδι του πολιτικού προσωπικού που μπορεί να τα ''εφαρμόσει'' πετυχαίνοντας την πολυπόθητη ''νεκρανάσταση'' της παιδείας και της πατρίδας μας;
Πώς μπορούν να αντιταχθούν στις προκλήσεις της εποχής μας και να ανοίξουν το δρόμο σ' ένα καλύτερο αύριο για την Ελλάδα και την κοινωνία οι... δοκιμασμένοι ''φελλοί'' της νομενκλατούρας των κομμάτων εξουσίας, που κρατούν σε ομηρία τη χώρα;
Εκτός κι αν πιστεύετε ότι η ύπαρξη των νομενκλατόρων έγινε πλέον απαραίτητη για την ''εύρυθμη'' λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας πελατών που εξυπηρετεί θαυμάσια τα ''θέλω'' του πελατειακού κράτους, όπου οι μόνοι που επιπλέουν είναι οι κομματάρχες, οι παράγοντες, οι συνδικαλιστές και οι επιδοτούμενοι υπάλληλοι του δημοσίου...
''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)


 http://www.antinews.gr