Άλλο φως και άλλο φωτισμός

 

 Του Αθανάσιου Μπόικου

Άλλο φως και άλλο φωτισμός

 

(μερικές tailor made παρένθετες σκέψεις)

 

Η ελεύθερη αγορά είναι εγγενώς συνδεδεμένη με τη χυδαιότητα και την εκπόρνευση της ζωής, σε κάθε της επίπεδο, διάσταση και έκφανση.

Η αγάπη και η στοργή είναι ποιότητες και δεν μπορούν να τεθούν σε πλαίσιο (πολιτικών) δικαιωμάτων.

 

Όταν κάποιος αγαπά και νοιάζεται πραγματικά, ποτέ δε θα διανοηθεί να διεκδικήσει την αγάπη σαν "αναφαίρετο" πολιτικό ή ατομικό δικαίωμα.

Η κατάληξη αυτή των δυτικών κοινωνιών είναι αποτέλεσμα της κυρίαρχης λογικής σχετικά με την προτεραιότητα του "ατόμου", που ούτε λίγο ούτε πολύ, ταυτίζεται με την ελευθερία.

 

Το γλιστερό αυτό μονοπάτι δεν έχει τέλος. Οποιοδήποτε ιδέα, οποιαδήποτε «κοινωνική σύμβαση» θεωρηθεί ότι θέτει φραγμούς στην ατομική ελευθερία και περιορίζει το άτομο, αυτομάτως ανακηρύσσεται αναχρονισμός που πρέπει να εξαλειφθεί. Αμέσως ξεσηκώνονται κύματα μαζικού «δικαιωματισμού» με μόνο συνδετικό κρίκο μεταξύ του συνόλου των ατόμων του πλήθους το συγκεκριμένο δικαίωμα.

Όταν ξεκινάς από το ότι "ελευθερία είναι το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς, ωστόσο, να περιορίζεις και το αντίστοιχο δικαίωμα του άλλου", τότε ευθύς εξαρχής θέτεις σε πολεμική κατάσταση το δικαίωμά "ΣΟΥ" εναντίον των δικαιωμάτων όλων των άλλων. Αντιλαμβάνεσαι σαν περιορισμό της δικής σου ελευθερίας το "αντίστοιχο δικαίωμα των άλλων". Αυτό σημαίνει "πόλεμος όλων εναντίον όλων" (bellum omnium contra omnes).

Διατυπώθηκε πολύ νωρίς από τους πολιτικούς φιλόσοφους του αστικού κόσμου και καταδείχτηκαν τα όρια και το αδιέξοδό του.

Ολοφάνερο είναι βεβαίως ότι μια τέτοια νοοτροπία και στάση πάει γάντι με τη λογική του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ο οποίος σπρώχνει σε πρωτόγνωρα άκρα -στην ουσία επεκτείνει και διευρύνει τα άκρα αυτά- την ιδιωτικότητα του αυτοαναφερόμενου ατόμου, που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του αποκλειστικά και μόνο σαν καταναλωτή εμπορευμάτων και "δικαιωμάτων", τα οποία -σαν έτοιμη από καιρό- αφειδώς του παρέχει η αγορά.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινείται και το σκεπτικό του ζητήματος της υιοθεσίας παιδιού σε ομόφυλα ζευγάρια ή (και) της σχετιζόμενης με αυτά τα ζευγάρια παρένθετης μητρότητας.

Το σκεπτικό είναι αψεγάδιαστο από πλευρά συλλογιστικής τεκμηρίωσης. Μόνο που, όπως είπαμε στην αρχή, η συλλογιστική αυτή τέλος δεν έχει.

Μπορούμε κάλλιστα να προβλέψουμε ότι κάποια χρόνια μετά, τα παιδιά στο σχολείο που θα μιλούν αυθόρμητα και σε ανύποπτο χρόνο για πατέρα και μητέρα, ενδέχεται να θεωρηθούν ότι προσβάλλουν ή (και ακόμη) ασκούν λεκτικό μπούλινγκ σε συμμαθητές τους που δεν έχουν πατέρα και μητέρα, αλλά γονείς του ίδιου φύλλου.

Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε τη συνέχεια. Νουθεσίες και οδηγίες στα παιδιά να αποφεύγουν αναφορές σε "πατέρα – μητέρα" και να χρησιμοποιούν μόνο το "συμπεριληπτικό" όρο "γονείς", ενημερωτικές ημερίδες και εκπαιδευτικά προγράμματα για τα νέα ήθη, σχολικοί σύμβουλοι, «ψυχολόγοι», σεμινάρια για γονείς (ετερόφυλους και ομόφυλους) και πάει λέγοντας.

Κάπου λέει ο Χέγκελ πως όταν μια κοινωνία πεθαίνει, τότε τα πάμπολλα ξεχωριστά κομμάτια της αρχίζουν να ζουν τη δική τους «ανεξάρτητη» ατομική ζωή, η οποία ωστόσο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ζωή των εμφανιζόμενων στο αποσυντιθέμενο πτώμα σκουληκιών.

Ο χρόνος που μεσολάβησε από τον καιρό του Γερμανού φιλόσοφου δίνει στην ανεξάρτητη αυτή ζωή των κομματιών της εν διαλύσει κοινωνίας μια αύρα διεκδίκησης παντοειδών δικαιωμάτων και στην παγκόσμια κυβέρνηση της Αγοράς απανωτές ευκαιρίες να δείχνεται ευαίσθητη και ανοιχτή, αγκαλιάζοντας και θεσμοθετώντας τα αιτήματα των "κοινωνικών διεκδικήσεων".

Όλα θα τα νομοθετήσουμε, παιδιά, μην ανησυχείτε• για εργατικά δικαιώματα μη μιλάτε μόνο και για θανάτους στα εργοτάξια του τρόμου!

Όχι τέτοιους αναχρονισμούς, παρακαλώ!

Σεβασμός στις ευαισθησίες του κόσμου!