Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος και λοιποί – Το τέλος της «Αριστεράς» της Παρακμής

 

 

 

 Του Ηλία Παπαναστασίου
Τα δυο, συνεχόμενα και συντριπτικά, εκλογικά αποτελέσματα για τον... ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν ένα διάμεσο σταθμό μέχρι το οριστικό τέλος, την οριστική εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ ως υπολογίσιμου κόμματος. Αυτό οφείλεται, κατά την γνώμη μας, σε τρεις βασικούς παράγοντες:
(α) Την ανυπαρξία κομματικής δομής και γενικότερα, υπόστασης αξίας ενός κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν αποτελούσε μια χαλαρή «ομοσπονδία συνιστωσών» χωρίς καμία συνεκτική κοσμοθεωρία, πέρα από γενικόλογες «αριστερίζουσες» αναφορές στον κόσμο της εργασίας κλπ. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ κόμμα με την έννοια της κομματικής δομής και κοινωνικής εκπροσώπησης. Ούτε «κομματική δομή» διέθετε, ούτε σοβαρή κομματική υπόσταση, ούτε οποιαδήποτε έννοια «κομματικότητας» διακατείχε στα σοβαρά τις συνιστώσες και τους συμμετέχοντες. Και όχι μόνο αυτό!
(β) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε συγκεκριμένες αναφορές σε κοινωνικά στρώματα και κοινωνικές τάξεις πέρα από έναν διάχυτο μικροαστισμό ελευθεριακού τύπου που ήταν διακριτός σε όλες τις εκφάνσεις της δραστηριότητάς του. Ένα κράμα νέων και παραδοσιακών μικροαστικών στρωμάτων συν ένα συμπλήρωμα μεταπρατικής ψευδοιντελλιγκέντσιας που κοκορευόταν σαν παγώνι για τις ανύπαρκτες θεωρητικές του περγαμηνές, ήταν όλη η «κοινωνική του αποσκευή». Τενεκέδες ξεγάνωτοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους, συνεχιστές του Γκράμσι... Οπότε
(γ) Ελλείψει κομματικής υπόστασης, κοινωνικής και ταξικής αντιπροσώπευσης και κοσμοθεωρίας, τι έμενε στον ΣΥΡΙΖΑ ; Η «πολιτική» του Facebook των «προσωπικοτήτων» του ΣΥΡΙΖΑ, όλων δηλαδή όσων πέρασαν από τα κυβερνητικά και βουλευτικά έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ, εφαρμόζοντας μια φιλελεύθερη/νεοφιλελεύθερη πολιτική την οποία μανιωδώς προσπαθούσαν να πλασάρουν σαν «αριστερή»!
Αυτός λοιπόν ο προσωποκεντρισμός των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ πολιτικών, τουλάχιστον της ηγετικής ομάδας, είναι ο «κοινός τόπος ύπαρξης» του Homo Syrizaikus, αυτού του δυστοπικού ανθρωπότυπου που προσπαθεί μονίμως να παρουσιάσει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Κατάσταση σχιζοειδής στα όρια της σχιζοφρένειας και του διπολικού μικροαστού, του κατεξοχήν Συριζαίικου ανθρωπότυπου όπως τον γνωρίσαμε. Ενός ανθρωπότυπου παντελώς ξεπερασμένου κοινωνικά και ξοφλημένου ιστορικά. Μια δυσάρεστη ανάμνηση πως δεν πρέπει να είναι η Αριστερά, έστω και μια «Αριστερά» σαν του ΣΥΡΙΖΑ, αυτιστική, ψυχωτικά δικαιωματιστική και «ελευθεριακά» μικροαστική. Μια δράκα λούμπεν μικροαστών που έβλεπαν τον εαυτό τους στον καθρέφτη σαν επαναστάτες (στο αρχικό στάδιο). Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «σοβαρεύτηκε», αποφάσισε δηλαδή να εφαρμόσει το 3ο Μνημόνιο του Νεοφιλελευθερισμού, τότε φόρεσε τα «καλά του», πόζαρε σαν «ώριμο και μετριοπαθές» κόμμα αριστερής «έμπνευσης και φαντασίωσης», διαθέτοντας πολλούς «αριστερούς» του γλυκού νερού αλλά και άφθονες Μαρίες Αντουανέτες, παλαιάς και «φρέσκιας» σοδειάς. Ήταν η επικρατούσα μόδα του ΣΥΡΙΖΑ, στα «ένδοξα» κυβερνητικά του χρόνια, να ποζάρει σαν «μοντελάκι δικαιωματισμού» όσον αφορά τους αρσενικούς, ταυτόχρονα δε να διαθέτει μια πασαρέλα από απαστράπτουσες Μαρίες Αντουανέτες που δεν τις ήξερε ούτε ο περιπτεράς, να αυτοπαρουσιάζονται τεθλιμμένες σαν «σεξιστικά θιγμένες» και σαν θύματα της πανταχού παρούσας «τοξικής αρρενωπότητας»! Το θέαμα θα ήταν θλιβερό, ευτυχώς όμως ήταν απλώς γελοίο. Για γέλια τρανταχτά, για σχόλια χωρίς τελειωμό και για πικρόχολες ειρωνείες που τσακίζουν κόκκαλα. Εννοείται, χωρίς καμία αυτοκριτική, με ανύπαρκτο «ηθικό πλεονέκτημα» που το περιφέρανε σαν κουρελιασμένη σημαία και σαν σοφιστικού τύπου δικαιολογία για την οικονομική και κοινωνική τους ανυπαρξία...
Τα απολειφάδια αυτής της τραγελαφικής περιόδου συνωστίζονται σήμερα σαν «πραιτωριανοί υποστήριξης» και σαν «κομάντο υποστήριξης» των υποψήφιων για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. «Τεθλιμμένες του αντι–σεξισμού» καταγγέλλουν για «σεξισμό» (!) όποιον τολμά να κάνει κριτική σε υποψήφιες «Ντίβες με γόβα στιλέτο και στιλιστικά ρούχα από την Ερμού», οι οποίες αφού ισοπέδωσαν συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων, κατάργησαν το ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους και έριξαν «πυρηνική τορπίλη» με τον Νόμο Κατρούγκαλου στους περισσότερους απόμαχους της εργασίας, σήμερα μιλούν για «Αριστερά επιστημονικού τύπου» (!) και για «Ελλάδα υψηλών προσδοκιών»(!). Πως θα γίνει αυτό όταν υπέγραψαν 3ο Μνημόνιο σχεδόν πανηγυρίζοντας, περιοριστικά μέτρα για 2,2% του ελλείμματος έως το 2060 (!) ενώ ταυτόχρονα υποθήκευσαν την Ελληνική Δημόσια Περιουσία, μόνο οι ίδιες – και οι ίδιοι...– το γνωρίζουν!
Αντί να προτείνουν φορολόγηση των μεγάλων περιουσιών και εισοδημάτων, αναδιανομή του εισοδήματος θίγοντας κατεστημένα συμφέροντα,
Αντί να προτείνουν παραγωγική ανασυγκρότηση με ίδρυση Μεταποιητικών Μονάδων Βιομηχανικών και Διαρκών Καταναλωτικών αγαθών,
Αντί να προτείνουν Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Αγροτικής Παραγωγής για να έχει τροφή αυτόχθονα παραγόμενη ο λαός και όχι εισαγόμενη, δημιουργώντας τεράστια ελλείμματα στο Εμπορικό Ισοζύγιο,
Αντί να κτυπήσουν την καταστροφική για τον ελληνικό λαό «Μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού», και μάλιστα ενός Τουρισμού Μαφιόζικου και ακραιφνώς μεταπρατικού τύπου,
Αντί να εκμεταλλευτούν τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας μας και ο οποίος υπολογίζεται – πρώτος υπολογισμός – περίπου στα 250–300 δις ιδρύοντας Δημόσιες Εταιρείες εκμετάλλευσης, αυτοπροβάλλονται σαν «Οσίες Μαρίες» του «Μη μου άπτου Οικολογισμού» και της... «Ευαισθησίας»!
Αντί να φροντίσουν την Παιδεία του Ελληνικού Λαού Κοινωνικοποιώντας – Ναι, ακούσατε καλά, κοινωνικοποιώντας– τα Ελεεινά Μέσα Μαζικής Κρεττινοποίησης που αυτοαποκαλούνται «Μέσα Ενημέρωσης», φροντίζοντας παράλληλα την Δημόσια Παιδεία που έχει ξεχαρβαλωθεί τελείως,
Αντί να τονίσουν τον Πατριωτισμό σαν μόνιμη συνιστώσα της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής, «βγάζουν φλύκταινες» και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Πατρίδα, Πατριωτισμός, Έθνος»,
Αντί να πολεμήσουν με όλα τα διαθέσιμα Μέσα Πολιτικής την «Αμερικανοποίηση του Ελληνικού Λαού και της Νεολαίας», κατάσταση που θυμίζει Πουέρτο Ρίκο, δηλαδή Αμερικανική Αποικία και να αρχίσουν έναν διαρκή Πόλεμο κατά της Πολιτικής Ορθότητας και της λεγόμενης Woke Culture (Κουλτούρα Αφύπνισης) που καταστρέφει τις σχέσεις των δυο φύλων, τορπιλίζει θεσμούς όπως η Οικογένεια που είναι το μόνο καταφύγιο του φτωχού και η μοναδική δύναμη αντίστασης στην Ελίτ και στην Παγκοσμιοποιημένη Αλλοτρίωση,
Αντί να καταπολεμήσουν την «Κουλτούρα Παρακμής και διαρκούς εκπόρνευσης των πάντων», οι ίδιοι θυμίζουν «Αμερικανο/Νατοϊκή Αριστερά», αγάλλονται όταν ακούν τον όρο ΛΟΑΤΚΙ, πανηγυρίζουν για τα Gay Pride Parades που διεξάγονται υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Πρεσβείας και με την απαραίτητη παρουσία του κ. Τσούνη, Αμερικανού Πρέσβη.
Αντί τέλος, να ιδρύσουν ένα μαχητικό αριστερό και σοσιαλιστικό κόμμα των εργαζόμενων και των φτωχών, έχουν «εγκατασταθεί» ιδεολογικά στα στενά όρια μιας πολυπαινεμένης «Μεσαίας Τάξης» την οποία ποτέ δεν προσδιορίζουν και ακόμη λιγότερο γνωρίζουν. Ιστορικά, ποτέ τα Σοσιαλδημοκρατικά, Σοσιαλιστικά, Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα της Α’ , Β’ και Γ’ Διεθνούς δεν ήταν «Κόμματα της Μεσαίας Τάξης» αλλά κόμματα των Εργαζόμενων της Εργατικής Τάξης και των Μικρομεσαίων. Ήταν δηλαδή κόμματα των φτωχών μεροκαματιάρηδων που παράγουν αξίες και υπεραξίες σε συμμαχία με τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες και αγρότες.
Η λεγόμενη «Αριστερά» των τελευταίων 35–40 ετών – ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτος και καλύτερος...– αφού εγκατέλειψε κάθε αναφορά στην Εργατική Τάξη, στους Εργαζόμενους και στους Μικρομεσαίους, κάθισε στο καλοστρωμένο Τραπέζι της περιβόητης «Μεσαίας Τάξης» και των Μεγάλων Συμφερόντων. Άλλαξε δηλαδή Κοινωνική και Ταξική Θέση, καλοβολεύτηκε και εξαγοράστηκε. Το βασικότερο όλων; Της καλoάρεσε αυτής της Νεόπλουτης «Αριστεράς» η Κοινωνική της Αναβάθμιση. Θαμπώθηκε από τους παχυλούς μισθούς και τα υπόλοιπα προνόμια όταν έγινε Κυβέρνηση, μετακόμισε στα Βόρεια Προάστια και άρχισε τις διακοπές στο Κόστα Ναυαρίνο (Για να μην ξεχνιόμαστε...). Κυκλοφορούσε με ακριβότερα αυτοκίνητα, ψώνιζε από την Ερμού – και πάλι, να μην ξεχνιόμαστε...– και πουλούσε αφειδώς ύφος και υφάκι, πόζα και αύρα Πάπισσας Ιωάννας και Μαρίας Αντουανέτας, στυλ άνετου και χορτασμένου Μεσοαστού αξιώσεων, με μπόλικο «αέρα» πολιτικού ολκής και «Μεγαλοδιανοούμενου» που εκτοξεύτηκε με κομματικό καταπέλτη από τα στριφτά τσιγάρα της Πλατείας Εξαρχείων στα Bistro της Βουκουρεστίου, της Βαλαωρίτου και της Πλατείας Κολωνακίου. Αυτό γίνεται πάντα «Όταν έρχονται οι μικροαστοί στην εξουσία», όπως έγραψε κάποτε επιτυχημένα ο μέγας Βασίλης Ραφαηλίδης. Και μάλιστα «μικροαστοί χαμηλού βεληνεκούς και στάθμης» θα προσθέταμε εμείς!
Αυτός ο οικονομικός και πολιτικός νεοπλουτισμός των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, ξεχείλιζε παντοειδώς αύρα ευημερίας και άνεσης που θύμιζε «αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του καμάρι». Ήταν μια «ωραία ατμόσφαιρα» για να θυμηθούμε και τον Ντίνο Ηλιόπουλο, με μπόλικες σκηνές απείρου κάλλους που θύμιζαν Ανάκτορο Βερσαλλιών και «απρόσκλητους επισκέπτες». Σε ένα τέτοιο «ανάκτορο» – Υπουργείο Εργασίας για την ακρίβεια...– υποδέχθηκε η τότε Υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου με ένα αφ’ υψηλού και δηλητηριωδώς υπεροπτικό βλέμμα και ύφος τους Βιομηχανικούς Εργάτες του ΠΑΜΕ και οι οποίοι είχαν το θράσος να μην σεβαστούν τον ιερό χώρο του Γραφείου της Αυτού Εξοχότητας κ.κ. Υπουργού, να εκτοξεύουν συνθήματα και να μην «καταλαβαίνουν» το θεάρεστα «προλεταριακό έργο» της Έφης Αχτσιόγλου.
Ας αναφέρουμε μια κριτική για το νομοσχέδιο που υπέγραψε το 2017 η κ. Έφη Αχτσιόγλου:
«Οι νόμοι 4512/2018 και 4564/2018 ονομάστηκαν «Νόμοι Αχτσιόγλου–Βρούτση» καθώς αποτυπώνουν τη θεσμική σύμπλευση των μνημονιακών συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ στο αντεργατικό οπλοστάσιο. Με το νόμο 4512 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου κατάφερε να ξεπεράσει τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Ενώ με το νόμο 4564 έθεσε σε εφαρμογή τις «Διατάξεις για τον κατώτατο μισθό», του ν.4172/2013 του Γιάννη Βρούτση, υπουργού Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!» (Από άρθρο του Γιώργου Μούσγα στην ιστοσελίδα «Ατέχνως» ).
Όταν η Αστική Τάξη χρειάζεται Δεξιά Πολιτική, προτιμά «Αριστερή» Κυβέρνηση (à la ΣΥΡΙΖΑ θα προσθέταμε εμείς) είπε κάποτε σοφά ο Πρόεδρος της FIAT και των Ιταλών Βιομηχάνων, Ανιέλλι. Αυτό έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος υπογράφοντας 3ο Μνημόνιο, δεσμεύοντας την χώρα με ελλείμματα του 2,2% έως το 2060 και υποθήκευση της ελληνικής Δημόσιας Περιουσίας για 100 χρόνια έως το 2115, κυβέρνησε 54 μήνες δηλαδή 4,5 χρόνια προετοιμάζοντας το έδαφος για τον ερχομό της Φιλελεύθερης Δεξιάς/Κεντροδεξιάς του Μητσοτάκη.
Ανήκοντας στην Ιστορική Αριστερά και έχοντας θητεύσει θεωρητικά και κομματικά, για 5 περίπου δεκαετίες στον εργατικό, σοσιαλιστικό και αριστερό χώρο, θεωρούμε πολιτική και κοινωνική καταστροφή την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015–19, επιτομή της γελοιότητας την Αντιπολίτευση των ετών 2019–2023, όνειδος και συνειδησιακή ύβρη τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ των «Μοντέλων της Πασαρέλας» και «ευλογία της Ιστορίας» την συντριβή του στις δυο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.            Γιατί η συντριβή αυτή απελευθερώνει δυνάμεις και από τον ΣΥΡΙΖΑ, για ένα νέο, συνεκτικό και κοσμοθεωρητικά θεμελιωμένο Πατριωτικό, Εργατικό, Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί «Τορπιλισμό της Ελληνικής Πολιτικής Ορθότητας» που αντιπροσώπευε ο ΣΥΡΙΖΑ. Λησμονώντας συνειδητά ο ΣΥΡΙΖΑ τα Λαϊκά και Εργατικά στρώματα και Κοινωνικές Τάξεις, ειρωνευόμενος τον τρόπο ζωής τους και στιγματίζοντας την στιβαρή Αρρενωπότητα της Εργατικής Τάξης ως «Τοξική», ώθησε με γελοίο τρόπο και σε αίσχιστο βαθμό όλα αυτά τα στρώματα που αγαπούν την οικογένεια και την πατρίδα στην αγκάλη της Υπερ-Δεξιάς.
Η αποκρουστική «Αριστερά της Πολιτικής Ορθότητας, του Νεοφιλελευθέρου Αστικού Φεμινισμού και του Εθνο/μηδενισμού» είναι η αποκλειστικά και άμεσα υπεύθυνη για την Παρακμή της Αριστεράς στην Ευρώπη και την Ελλάδα και την στροφή των Λαϊκών Στρωμάτων, ιδιαίτερα της Εργατικής Τάξης και των Μικρομεσαίων στην Υπερ–Δεξιά, στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την κενότητα θεωρίας, τον ιδεολογικό μηδενισμό και τον μικροαστικό και παρακμιακό εκφυλισμό που αντιπροσωπεύει, σύντομα θα καταλήξει στα μονοψήφια ποσοστά ενός περιθωριακού κομματιδίου «ψευτο-διανοούμενων της κακιάς ώρας», υστερικών φεμινιστριών και μεγαλομανών εκπρόσωπων της Μαρίας Αντουανέτας το παραλήρημα μεγαλείου της οποίας σιγοντάρεται και υποθάλπεται από όλο τον Μηντιακό Περίγυρο της Άρχουσας Τάξης. Ένα Μηντιακό Σύστημα που δεν πολέμησε μόνο λυσσαλέα τον Κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενος τις εγκληματικές ανεπάρκειές του, αλλά επιλεκτικά προωθεί και προβάλλει «Περσόνες» απο βαμβάκι και «Πολιτικούς» από σοκολάτα, «Περσόνες» και «Πολιτικούς» άοσμους, άγευστους, άχρωμους, «στρογγυλεμένους» σε όλες τις γωνιές και συμβιβάσιμους «από γεννησιμιού» τους. Πολιτικοί του τίποτα και Κυρίες της Ανυπαρξίας, με πολιτικές του «Ποτέ και Πουθενά» για Πολιτική Πορεία στο «Μηδέν και το Μείον Άπειρο» δηλαδή στο Απόλυτο Τίποτα. Προωθώντας δηλαδή μια «Αριστερά του Φαίνεσθαι» , μια «Αριστερά του Στυλ, του Ύφους και της Γόβας», Μια «Χίπστερ Αριστερά του Μπλαζέ Ύφους», της Μικροαστικής Ματαιοδοξίας και του «Υπερευαίσθητου Αντι/σεξισμού» που πολεμά την «Επάρατη Πατριαρχία» ως «Πασιονάρια του Φεμινισμού» και «Μπουμπουλίνα του Γυναικείου Δικαιωματισμού»...Τι άλλο θέλετε επιτέλους;
Ως αριστερός ντρέπομαι για αυτή την «Αριστερά» και βδελύσσομαι για αυτή την «συμπύκνωση πολιτικής κενότητας, θεωρητικής μπουρδολογίας, ταξικού Λουμπενισμού και Μαντάμ Σουσουδισμού» που ακούει στο όνομα «ΣΥΡΙΖΑ». Ας συνεχίσει να στήνει «Πασαρέλες με Ντίβες που αλλάζουν τον κόσμο με ύφος Μαρίας Αντουανέτας» και να προβάλλει Πανεπιστημιακούς με «Βρετανική Προφορά» στην ελληνική γλώσσα που καλά– καλά δεν την γνωρίζουν. Ακολουθώντας αυτή την πορεία, θα καταλήξει «στα αζήτητα» της Ιστορίας, εξαφανιζόμενος από τον χάρτη. Δυστυχώς γι αυτόν και ευτυχώς για μια νέα Αριστερά. Μια Αριστερά, Πατριωτική, Λαϊκή, Εργατική, Αριστερά της Εργατικής Τάξης, των Μικρομεσαίων/Αγροτιάς και της Διαλεκτικής/Μαρξικής Θεωρίας.
"Ρεσάλτο"