Συλ.κιν.αναπ Ν.σερρων : «Στις εκλογές κατερχόμαστε αυτόνομα! Δίχως πατερίτσες!»

 

 

Με αφορμή τη δήλωση υποψήφιου δημάρχου ότι θα κατέλθει στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές «αυτόνομα», δίχως πατερίτσες, οφείλουμε να σημειώσουμε τα εξής: Οι πατερίτσες και όλος ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούμε οι ΑμεΑ ή οι άνθρωποι με προσωρινά ή χρόνια προβλήματα υγείας είναι μέσο για την αυτονομία μας, ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που υποδεικνύει η δήλωση του υποψηφίου. Αντίθετα, σήμερα η εξάρτηση των ανθρώπων με κινητικά κ.α. προβλήματα δεν οφείλεται κυρίως στα καθ’ αυτά προβλήματα, αλλά στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας. Βασικά απορρέει από το γεγονός ότι όλοι εμείς αδυνατούμε να εκπληρώσουμε μία σειρά ή καθοριστικές λειτουργίες για τη ζωή μας, όχι γιατί δεν υπάρχουν τα τεχνικά-τεχνολογικά, επιστημονικά κ.α. μέσα και υπηρεσίες, αλλά διότι η οργανωμένη πολιτεία δεν έχει λάβει τα αναγκαία μέτρα για να έχουμε πρόσβαση σε αυτά. Π.χ. ο βαθμός εξάρτησης στην μετακίνηση για τους ανθρώπους που στερούνται τη δυνατότητα βάδισης, μεγαλώνει όσο μεγαλώνει ο βαθμός που δεν έχουν πρόσβαση σε αναπηρικά αμαξίδια, πατερίτσες κ.α. που το αστικό περιβάλλον δυσχεραίνει τη μετακίνηση με αναπηρικό αμαξίδιο, πατερίτσες κ.α. που τα μέσα συγκοινωνίας δεν είναι προσβάσιμα από αναπηρικά αμαξίδια κτλ. Συνεπώς τέτοιου είδους δηλώσεις είναι άστοχες και όλοι οι υποψήφιοι πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί στο δημόσιο λόγο τους.

 

Ανεξαρτήτως προθέσεων, με αυτό τον τρόπο αναπαράγεται η αναχρονιστική αντίληψη ότι για την εξάρτηση των ανθρώπων με κινητικά κ.α. προβλήματα πρωτίστως φταίνε τα καθαυτά προβλήματα, δηλαδή είναι λίγο πολύ «θέλημα της μοίρας τους». Σε αυτό το σχήμα η αναπηρία γίνεται αντιληπτή ως ατομική-οικογενειακή υπόθεση του ΑμεΑ και της οικογένειας του, ενώ η οργανωμένη πολιτεία απαλλάσσεται των ευθυνών της να αναδιοργανώνεται βάσει των συνεχώς αυξανόμενων τεχνολογικών κ.α. δυνατοτήτων για να μειώσει την εξάρτηση του. Έτσι οι όποιες παρεμβάσεις για την αναπηρία κατανοούνται ως «φιλανθρωπικές», με λίγα λόγια «και χάρη μας κάνουν», ενώ «αυτονόητα» περιορίζονται από πιο «σημαντικές» προτεραιότητες, όπως η κερδοφορία των οικονομικά ισχυρών και ο δημοσιονομικός χώρος.

 

Με τέτοιου είδους λογικές φτάσαμε στο σημείο και στις Σέρρες (θα «κλάψουμε» αν μιλήσουμε για τις κωμοπόλεις και τα χωριά), όχι μόνο να μην κρίνουμε την προσβασιμότητα βάση των αναγκών των

ανθρώπων και των δυνατοτήτων της εποχής, αλλά να θεωρούμε πρόοδο τα μπαλώματα, και μάλιστα σε μία περίοδο που η γενικότερη απαξίωση των υποδομών επιβαρύνει πρόσθετα την καθημερινότητα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα και όχι μόνο. Καταλήγουμε να έχουμε μία υποτυπωδώς ανεκτή κατάσταση στο κέντρο της πόλης, στη «βιτρίνα», την ώρα που ο βαθμός προσβασιμότητας στις γειτονιές (δρόμοι, πεζοδρόμια, φως, στάσεις αστικών κ.α.), σε δημόσια κτήρια, σε ιδιωτικά κτήρια δημοσίου ενδιαφέροντος, στην αυτόνομη διαβίωση (δομές φιλοξενίες), επιδεινώνεται ή είναι στάσιμος Οι παρεμβάσεις της πολιτείας περιορίζονται σε μικροδιορθώσεις, οι οποίες προβάλλονται ως «εκδήλωση ανθρωπιάς», και οι οποίες συνήθως συνοδεύονται από ευχαριστήριες επιστολές των ενδιαφερόντων, αυθόρμητες ή και όχι. Σε αυτά τα πλαίσια η «ευαισθησία» για την αναπηρία έχει καταντήσει εργαλείο πολιτικής εκμετάλλευσης ή και συνδιαλλαγής της εξουσίας με τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

 

…Με «τέτοια μυαλά» κύριοι εκλογές μπορεί και να κερδίζονται (για την ώρα), συμπεριληπτικές όμως κοινωνίες δε φτιάχνονται!