Το ερώτημα της ημέρας : Η μοναξιά του πάτου ????

 

 

Δήμαρχε των Σερραίων πολιτών,  ομολογουμένως, αναμφίλεκτα, ομοθυμαδόν, και αμελητί,  άπαντες οι φίλοι και συνοδοιπόροι σου έκθαμβοι από το κάλος, το επικρατήσας δια του ξοδέματος  πακτωλού  χρημάτων κατά τας ημέρας των εορτών επιστρέφουν, όπως και όλοι μας, στην γκρίζα και πάλι καθημερινότητα-πραγματικότητα με την κρυφή ελπίδα- επιθυμία, κάποιων,  ει δυνατόν να επαναλαμβάνεται ανυπερθέτως δις μην πω και τρεις τον χρόνο προς τέρψιν και αναμόρφωσιν.

Μέλημα όμως και προϋπόθεση η ύπαρξη πόρων. 

Και αυτομάτως προκύπτει η ερώτηση. **Πώς γίνεται οι Σέρρες να βρίσκονται  στην τελευταία θέση (52η) στην Ελλάδα (αναπτυξιακά) και να της περισσεύουν 500.000 ευρώα ώστε αγόγγυστα, ασύστολα ίσως και αλόγιστα,  να τα ξοδεύει για την φαινομενική της εικόνα την περίοδο των εορτών; 

Ενδεχομένως  να χρήζει φιλοσοφικής ή και ψυχολογικής ανάλυσης- ερμηνείας.

 Αμέσως μετά την δύσκολη άσκηση περνώ σε κάτι πιο απτό. Μέρες τώρα, παρακολουθούμε, μετά λύπης θα έλεγα, την υποστολή των λαμπιονιών, σημαιών, ποικίλων διακοσμητικών όπως και την αποσυναρμολόγηση- καταστροφή (πιθανόν) μεγάλου αριθμού ξύλινων περιπτέρων τα οποία έδωσαν χώρο σε συλλόγους ( και καλώς ) όπως και σε επαγγελματίες. 

 
Ζητώ, και προφανώς δεν είμαι ο μόνος, να μάθω που συσσωρεύονται όλα αυτά. Να μην ξεχνάμε ότι αποτελούν μέρος του αποκτηθέντος δια του ιδρώτος μας, πλούτου. 

Επίσης ζητώ να μάθω, χωρίς να είμαι ο μόνος, αν τα αντίστοιχα του περσινού χρόνου αναπαύονται εν ειρήνη ή εν πλήρη καταστροφή αφού χρειάστηκε να αντικατασταθούν. 

Και μια ακόμη απορία, όχι μόνον δική μου.

 Ζητώ να μάθω εάν και του χρόνου προτιθέμεθα ως πόλις, Δήμος, δια της Δημοτικής Αρχής και κατ' εντολή σας κ.Δήμαρχε να ξοδέψουμε και πάλι άλλες 500.000 ευρωα προκειμένου να αγοραστούν καινούργια.

 Φαίνεται πως αδίκως αναρωτιέμαι, πώς είναι να ζει μια πόλις την μοναξιά του πάτου. 

Να που τελικά υπάρχει τρόπος. Έγκειται στην ανημπόρια των διαχειριστών του  πλούτου της, δημιουργώντας  ενίοτε εικόνες εικονικές και ουχί πράξεις δημιουργικές.
Εν αναμονή λοιπόν των επόμενων εορτών και που ξέρεις φίλη μου και φίλε συνδημότη, η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία.  

  
Τάσος Χανλίογλου.