Θέτουμε υπόψιν του φερόμενου ως υποψηφίου δημάρχου Σερρών κ Γιώργου Τσιμερίκα
το παρακάτω κείμενο .Γιατί στην πολιτική με τους ¨΄φίλους ¨¨ πρεπει να είσαι δις προσεκτικος
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες» είναι η μετάφραση στα Ελληνικά της παροιμιώδους φράσης «Timeo Danaos et dona ferentes» που λέγεται δια στόματος Λαοκόοντος στο στίχο 49 της Αινειάδας, έργου του Βιργιλίου.
Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Λαοκόων, ένας από τους Τρώες ιερείς του Θυμβραίου Απόλλωνα, γιος του Πριάμου ή του Αντήνορα, είχε κατά την παράδοση ασεβήσει προς τον θεό του είτε επειδή είχε παντρευτεί και είχε γίνει πατέρας, είτε επειδή είχε έρθει σε σωματική επαφή με τη σύζυγό του μπροστά στο είδωλο του θεού στον ναό. Το αποτέλεσμα της ασέβειάς του ήταν η ‘μικρή’ σε μέγεθος εμπιστοσύνη από πλευράς των συμπολιτών του.
Όταν λοιπόν την ημέρα εκείνη του τελευταίου δέκατου χρόνου του πολέμου οι Τρώες είδαν ότι τα πλοία των εχθρών τους, των Ελλήνων είχαν αποπλεύσει και το μόνο που έστεκε στην παραλία τους ήταν ένα ξύλινο άλογο, ο Δούρειος Ίππος, ένιωσαν στην ολοκληρωτική τους πλειονότητα ανακούφιση μα και ενθουσιασμό για το δώρο που οι εχθροί τους είχαν αποφασίσει να τους αφήσουν, προφανώς ως δείγμα μετανοίας και υποταγής στο μεγαλείο της πόλης της Τροίας που κατάφερε και αντιστάθηκε χωρίς να αλωθεί.
Υπήρξε όμως ξαφνικά μια αντίδραση που εκφράστηκε από τη φωνή του Λαοκόοντα. Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα μαρτυρεί τα λόγια του «Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes», δηλαδή «Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες. / Οτιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Έλληνες ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα».
Η μυθική ιστορία μας είναι κατά βάση γνωστή. Οι Τρώες αψήφησαν τη συμβουλή του ξεγελασμένοι από τον Σίνωνα. Οργισμένος τότε ο Λαοκόων πέταξε το ακόντιό του στο ξύλινο άλογο. Εκείνη την ώρα ο θεός Ποσειδώνας, επειδή υποστήριζε τους Έλληνες, έστειλε δύο θαλάσσια φίδια και έπνιξαν τον Λαοκόοντα και τους γιούς του, Αντίφα (ή Αντιφάντη) και Θυμβραίο, εικόνα οικεία από το γλυπτό ρωμαϊκής περιόδου τριών Ροδίων καλλιτεχνών, το οποίο σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Βατικανού.
Ο Δούρειος Ίππος οδηγήθηκε από την κεντρική πύλη της εισόδου στο εσωτερικό της πόλης και η άλωσή της από τους Έλληνες ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα βράδυ. Η φράση όμως που ειπώθηκε από πλευράς του Λαοκόοντα σε μια προσπάθεια από πλευράς του να διασφαλιστεί, όσο περισσότερο είναι εφικτό, η ασφάλεια των συμπολιτών του έμεινε στο πέρασμα των αιώνων μέχρι σήμερα χωρίς αλλαγή ουσιαστική στη σημασία της.
Κάθε φορά που κάποιος βρίσκεται στη θέση του λαμβάνοντα απροσδόκητα ‘δώρα’ ή παροχές, θυμάται από μόνος ή ακούγοντάς το από τους γύρω του τη φράση αυτή που μάς έχει συντροφέψει εννοιολογικά στο πέρασμα των αιώνων.
Η προσφορά ως χειρονομία έχει αποκτήσει στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας το ένδυμα της καχυποψίας. Πάντοτε στις συναναστροφές ευρύτερου πλαισίου υπήρχε προσφορά με ανταπόδοση, με κάποιο γνωστό ή συμφωνημένο τίμημα. Μόνο που στις στενότερες διαπροσωπικές σχέσεις η προσφορά άνευ όρων ή ανταλλαγμάτων είχε εξίσου δυναμική παρουσία.
Σήμερα όμως που όλοι μας μεγαλώνουμε μέσα σε ένα κλίμα αυξανόμενης θαρρείς ανάγκης να προστατευτούμε από τα ‘κρυμμένα’ κίνητρα των άλλων γύρω μας, φορτωνόμαστε επίκτητα την εγωκεντρική στάση που διασφαλίζει κατά την γνώμη των πολλών την ‘προστασία’ των κεκτημένων μας. Και αυτό όπως έχει αποδειχθεί από την Ιστορία είναι χρήσιμο και σοφό μια και στην παγκόσμια σκακιέρα του κόσμου τούτου του μικρού, του μέγα, πάντα υπάρχει ένα τίμημα για κάθε ‘χάρη’ που προσφέρεται στη διάρκεια της εκάστοτε ‘παρτίδας’.
Οι ‘Δαναοί’ αλλάζουν πρόσωπο, εθνικότητα και αρχηγούς μα πάντα ο στόχος παραμένει ουσιαστικά ίδιος: να επιτύχουν την κατάκτηση αυτού που επιθυμούν. Η επιφύλαξη λοιπόν ως πρώτη αντίδραση σε κάθε τι που προσφέρεται αμαχητί δεν είναι κακή ιδέα. Είναι αντιθέτως ο διακόπτης ασφαλείας απέναντι σε κάθε κεκαλυμμένο κίνδυνο. Μόνο που επειδή οι ακραίες συμπεριφορές δεν οδηγούν παρά μόνο σε ακραία αποτελέσματα καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι σχέσεις δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο σε παγκόσμιο και προσωπικό επίπεδο.
Πάντα θα υπάρχει η δύναμη της προσφοράς σε προσωπικό, ατομικό επίπεδο μα και η εξατομικευμένη προσφορά σε ευρύτερες ομάδες κοινωνικών συνόλων. Η ειδοποιός της διαφορά είναι αυτή που της δίνει και την δύναμη της αναλλοίωτης και ισοδύναμης παρουσίας της στη ζωή μας. Είναι η αγάπη. Είναι η ανάγκη η ανθρώπινη να γεμίζουμε από την πράξη και μόνο την ίδια, από την αίσθηση ότι προσφέρουμε στο κοινό καλό και βιώνουμε το μεγαλείο της αγάπης για τον συνάνθρωπο άρα και για τον εαυτό μας.
https://www.freeopinion.gr
Ο Βασίλης είναι Δαναός ή κάτι διαφορετικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι για την ώρα έφερε δώρα.
Τον φόβο, αργότερα;