Eπλήγη η ικανότης διακυβέρνησης

Ο ανασχηματισμός είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού. Και όπως επισημάναμε στο χθεσινό μας σημείωμα, κάθε ανασχηματισμός μετά τον πρώτο αποτελεί προϊόν συμβιβασμών, ισορροπιών και υπολογισμών.

• Από τον Μανώλη Κοττάκη

Όταν όμως ένας ανασχηματισμός όπως ο χθεσινός, αντί έστω κάποιου πρόσκαιρου κέρδους στο πεδίο των πολιτικών εντυπώσεων λαμβάνει τόσο δυσάρεστη τροπή, τότε η ζημιά που γίνεται δεν είναι περιστασιακή. Δεν είναι τακτική. Δεν είναι συγκυριακή. Δεν είναι επιδιορθώσιμη. Κυρίως δεν είναι διαχειρίσιμη. Διότι είναι ζημιά στρατηγική. Βάθους. Που δεν λησμονείται εύκολα.

Το προνόμιο του πρωθυπουργού σε αυτή την περίπτωση καθίσταται μπούμερανγκ, καθώς δεν υπάρχει άλλος για να πέσουν τα φώτα επάνω του. Ο ίδιος φέρει ακεραία την ευθύνη του συνόλου των χειρισμών. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ηγείται σήμερα μιας άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας 158 εδρών. Επί τη βάσει αυτής σχημάτισε κυβέρνηση αυτοδυνάμως. Έχει όλη την εξουσία να βάλει ή να βγάλει από την κυβέρνησή του όποιον εκείνος επιθυμεί, μόνος κριτής και εντολοδόχος του είναι ο ελληνικός λαός.

Ο τρόπος που χειρίστηκε τον χθεσινό ανασχηματισμό όμως -πριν φθάσουμε καν στην ανάκληση-παρωδία της υπουργοποίησης Αποστολάκη– έστειλε ένα
άλλο μήνυμα στην κοινωνία: ότι ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται ως να ηγείται κυβέρνησης συνεργασίας. Οτι το ιμπέριουμ των δημοσκοπήσεων δεν είναι τόσο ιμπέριουμ όσο εμφανίζεται, αν με 10 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ ζητά την άδεια της αντιπολίτευσης για να υπουργοποιήσει κάποιον! Οτι η κυριαρχία του δεν είναι τόσο αδιαμφισβήτητος. Τι άλλο να υποθέσει, άραγε, ο δύσμοιρος πολίτης, όταν πληροφορείται ότι το Μαξίμου κάλεσε πρώτα τον… κύριο Οθωνα από το ΠΑΣΟΚ και μετά την κυρία Γεννηματά προκειμένου να τους ενημερώσει για την υπουργοποίηση του εκλεκτού γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας και τέως υπασπιστού του Άκη Τσοχατζόπουλου κυρίου Αποστολάκη; Οτι ηγείται αυτοδύναμης κυβέρνησης; Μα… δεν προκύπτει. Τι να υποθέσει, άραγε, ο ζαλισμένος ψηφοφόρος της Ν.Δ., όταν πληροφορείται από τα σάιτ ότι το Μαξίμου ζήτησε τηλεφωνικώς τη συναίνεση του ΣΥΡΙΖΑ για την υπουργοποίηση Αποστολάκη; Οτι έχει η Ν.Δ. δεμένη τη δεύτερη τετραετία;

Μα, εδώ από την πρώτη κάνει συνεταίρο στη συγκρότηση των κυβερνήσεών της τον ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά πλέον αυτού: Πλην της αδυναμίας που εξέπεμψε χθες το Μαξίμου και της αλλόκοτης συμπεριφοράς να συμπεριφέρεται σαν να έχουν γίνει εκλογές με αναλογική και να έχει προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, αυτό που συνέβη με την υπόθεση Αποστολάκη στην κατάληξή της είναι τρα-γι-κό. Δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν να ανακοινωθεί η υπουργοποίηση πολιτικού προσώπου σε ομαλή πολιτική περίοδο και αυτό να αναθεωρήσει την απόφασή του μετά τη δημοσιοποίησή της.

Μια φορά μέλος κυβέρνησης άλλαξε γνώμη στο παρελθόν, αλλά επί μνημονιακών κυβερνήσεων συνεργασίας. Οταν ο εφοπλιστής Βερνίκος έκανε πίσω και δεν δέχθηκε τη θέση στην οποία είχε τοποθετηθεί. Στην ομαλότητα αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ. Να προσβάλλει ένας απόστρατος ναύαρχος έναν πρωθυπουργό τόσο βάναυσα. Για όποιον λόγο και αν συνέβη αυτό -στην προκειμένη περίπτωση επειδή απείλησε τον «αποστάτη» Αποστολάκη με διασυρμό ο Αλέξης Τσίπρας-, τον πολίτη τον νοιάζει γιατί το έπαθε αυτό ο πρωθυπουργός του. Ψάχνει να βρει τι έκανε λάθος. Βερεσέ ακούει τις θεωρίες για υπονόμευση Τσίπρα – σιγά μην έχανε την ευκαιρία ο Αλέξης, αφού του δόθηκε η ευκαιρία. Και όταν αυτή η ιστορία προστίθεται στις πυρκαγιές, στον θόρυβο που προκλήθηκε και από το σε λάθος «τάιμινγκ» ταξίδι στις ΗΠΑ, τότε η ζημιά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη: Πλήττεται η ικανότης διακυβέρνησης.

Γιατί τελικώς απέτυχε αυτός ο ανασχηματισμός και γιατί θα γραφτεί στην Ιστορία ως ο πρώτος που έβλαψε παρά ωφέλησε μια κυβέρνηση; Η απάντηση είναι πικρή. Διότι η συγκρότηση της κυβέρνησης, πλην εξαιρέσεων, δεν έγινε με το βλέμμα προς τα μέσα, προς την παράταξη, αλλά με το βλέμμα προς τα έξω. Ητοι:

• Αν θα ικανοποιηθούν ή θα δυσαρεστηθούν οι ολιγάρχες, οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσίευμα του liberal.gr, ήθελαν να έχουν λόγο στη συγκρότηση της κυβέρνησης (σε άλλα ικανοποιήθηκαν, όπως το λιμάνι με την υπουργοποίηση Πλεύρη, σε άλλα, όπως στις περιπτώσεις Αποστολάκη – Χρυσοχοΐδη, το σχοινί δεν άντεξε την κυβέρνηση και έπεσε στο κενό). Αν θα ικανοποιηθεί ο μεσαίος χώρος που υποτίθεται ότι θα καταγοητευόταν από την υπουργοποίηση του Ευάγγελου Αποστολάκη και της Αννας Διαμαντοπούλου (της προτάθηκε το υπουργείο Παιδείας από τον πρωθυπουργό και το απέρριψε).
•  Αν εν τέλει θα ικανοποιηθούν τρίτες δυνάμεις εκτός Ελλάδος από την προστασία των πουλέν τους. Οι ανασχηματισμοί όμως γίνονται για να ικανοποιηθεί ο λαός, όχι σύμμαχοι και ολιγάρχες που διατυπώνουν με αυθάδεια αιτήματα. Λυπούμεθα για τη διαπίστωση -ανήκει σε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος-, αλλά ισχύει:

«Αυτή η κυβέρνηση με υπουργούς από τον ΛΑΟΣ, το ΠΑΣΟΚ και από συγκεκριμένες πτέρυγες της Ν.Δ. δεν μοιάζει με κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά με κυβέρνηση Παπαδήμου. Και εμείς δεν ψηφίσαμε για να έχουμε κυβέρνηση Παπαδήμου». Μας είπε όμως και κάτι ακόμη το κορυφαίο στέλεχος, κάνοντας ένα λογοπαίγνιο έπειτα από όσα συνέβησαν στο υπουργείο Πανδημίας και Φυσικών Καταστροφών: «Η Ν.Δ. χρειάζεται πλέον… πολιτική προστασία». Το ζήτημα εδώ που φθάσαμε είναι ποιος θα της τη δώσει. Οταν κάποιος μυρίσει την αδυναμία, απομακρύνεται.

Δύο εν ενεργεία υπουργοί της Ν.Δ. αρνήθηκαν πρόταση του πρωθυπουργού να αναλάβουν το νέο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Από τις φωτιές και μετά οι υπουργοί είναι εξαφανισμένοι από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα θεοποιημένα από τη Ν.Δ. κοινωνικά δίκτυα που αξιοποιήθηκαν από την Πειραιώς υπέρμετρα στις εκλογές του 2019 τώρα γυρίζουν εναντίον της. Τώρα λοιπόν που αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα, τι; Θα ζητήσει η Ν.Δ. τη βοήθεια του κόσμου της, ο οποίος υπομονετικώς επί δύο χρόνια στηρίζει άνευ αστερίσκων την προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να επαναφέρει τη χώρα από το χάλι που την παρέλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ενα τμήμα αυτού του κόσμου μπορεί να πετάξει ανέτως ως πουλάκι στα νέα δεξιά σχήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης για τον κίνδυνο εμφάνισης των οποίων φωνάζουμε δύο χρόνια τώρα! Για να εισπράττουμε θεωρίες ανοήτων ότι το παιχνίδι παίζεται στο κέντρο και όχι στα δεξιά, όπου η Ν.Δ. έχει αφήσει εντελώς αφύλακτα τα νώτα της. Τι να λέμε τώρα! Ο πολιτικός χρόνος επιταχύνθηκε αποτόμως μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Κατόρθωμα.

ΥΓ.: Άδωνι Γεωργιάδη, που τόλμησες με τον φίλο σου τον Πορτοσάλτε να αμφισβητήσετε την πολιτική παράδοση της «Εστίας» και την προσήλωσή της στις φιλελεύθερες αρχές, γιατί έχασες τη μιλιά σου από χθες; Δεν θα πεις κάτι που η Ν.Δ. προσέτρεξε στον ΣΥΡΙΖΑ του αγαπημένου σου Καρανίκα για να βρει υπουργό λες και χάθηκαν οι νεοδημοκράτες; Κάνε ένα tweet κατά του πρωθυπουργού, αν τολμάς! (Ο Θεός είναι μεγάλος.)