Στα αζήτητα η άλλη (πέραν του ΣΥΡΙΖΑ) Αριστερά

Του Γιάννη Τριάντη

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πάλεψε με το Μνημόνιο και ηττήθηκε

το καλοκαίρι του 2015, ένα δυναμικό μέρος του αρνήθηκε να συμβιβαστεί με την ιδέα μιάς συστημικής Αριστεράς και αποχώρησε, ελπίζοντας ότι θα καταλάβει κομμάτι του κενού χώρου πού κατέλιπε με… την ένταξή του στις μνημονιακές δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν ηχηρά. Με εξαίρεση την εισδοχή του Βαρουφάκη στη Βουλή, οι άλλοι εξαφανίστηκαν. Πανωλεθρία στις εκλογές του ΄19, ισχνή έως αμελητέα παρουσία στα δημόσια πράγματα, ελάχιστο ίχνος σε όλες τις σημερινές δημοσκοπήσεις.

Η εικόνα διάλυσης κατοπτρίζεται καθαρά στην ΛΑΕ του Λαφαζάνη. Το 2,87 των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015 συρρικνώθηκε το 2019 στο απελπιστικό 0,28, ποσοστό μικρότερο από το ΕΠΑΜ του Καζάκη(0,50) και σχεδόν ίδιο με του Σώρρα(0,25).

Ονειδιστική επίδοση, παρά την εξ αριστερών λυσσαλέα εναντίωση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί, λοιπόν, να αναρωτηθούν τι φταίει, τα στελέχη της ΛΑΕ συνέχισαν να ξιφουλκούν μανιασμένα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Κυρίως ο Λαφαζάνης.

Σε μιά απέλπιδα προσπάθεια καταφανώς εκδικητικού χαρακτήρα προβαίνει σε δήθεν συγκλονιστικές αποκαλύψεις που φιλοξενούνται ασμένως στα φιλοκυβερνητικά μίντια. Προδότης ο Τσίπρας, ανοησίες η δήλωση ότι θα σκίσει το Μνημόνιο, μας έκλεψαν στις εκλογές. Μέχρι κι αυτό. Ατεκμηρίωτο αλλά φευγαλέα πιασάρικο και φυσικά άσφαιρο.

Το ίδιο καταιγιστική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την προσωποπαγή «Πλεύση Ελευθερίας». Μονάχα το προπατορικό αμάρτημα δεν έχει καταλογίσει στον ΣΥΡΙΖΑ η ικανή και μαχητική πρώην πρόεδρος της Βουλής.

Είναι ηλίου φαεινότερον οτι διακατέχεται από τη νεύρωση που ταλανίζει τον Λαφαζάνη: έχει μετατρέψει την θεμιτή, σκληρή κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονόπλευρη μανία εναντιώσεως εναντίον του Τσίπρα και των πρώην συντρόφων της.

Τέλος, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν διακρίνεται μεν από το ίδιο σύνδρομο, αλλά δεν έχει καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει τα λυμφατικά ποσοστά που εισπράττει από παλιά στις εκλογικές αναμετρήσεις. Η αντικαπιταλιστική ρητορεία, οι πορείες και τα πύρινα συνθήματα δεν αρκούν.

Εν τω μεταξύ, ποικίλες προσπάθειες για ανασύσταση του εν λόγω αντισυστημικού χώρου δεν ευοδώθηκαν. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο κάστρο της, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δικό του και τα στελέχη της ΛΑΕ-έντιμοι και ικανοί άνθρωποι, αρκετοί εξ αυτών- ψάχνουν ματαίως στα σκοτάδια για πολιτική διέξοδο. Βάσκανος μοίρα…

Δεν τους μίλησε αλλιώς η Ιστορία, που λέει ο Ρασούλης. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ηττημένους που τους πολέμησαν με πάθος υπέρτεροι εχθροί και τους κατατρόπωσαν. Οι απόψεις, οι θέσεις και η πρακτική τους ηττήθηκαν διότι δεν συγκινούν την κοινωνία. Δεν έχουν κάτι να της πούν. Ηττα με κάτω τα χέρια.

Στην περίπτωση αυτή δεν ψάχνεις για δικαιολογίες και άλλοθι. Παίρνεις το καπελάκι σου και αποχωρείς από την πολιτική γιατί δεν μπόρεσες να πείσεις.

Το έκανε εκείνος ο εξαιρετικός Δημήτρης Τσοβόλας. Εφυγε από το ΠΑΣΟΚ, ίδρυσε το ΔΗΚΚΙ, μπήκε στη Βουλή με καλό ποσοστό το 1996 και όταν απέτυχε (2004) ανέστειλε την λειτουργία του κόμματος και επέστρεψε στην δικηγορία, όπου διαπρέπει.

Όμως και ο Σταύρος Θεοδωράκης την ίδια αξιοπρεπή συμπεριφορά επέδειξε. Όταν στέρεψε το «Ποτάμι», δεν άρχισε τις οιμωγές και τις καταγγελίες ούτε αναζήτησε άλλη πολιτική στέγη. Γύρισε στην δημοσιογραφία κι εκεί συνεχίζει.

Ο μόνος που φαίνεται ικανός να διατηρηθεί στην πολιτική σκηνή, έστω χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, είναι ο Βαρουφάκης, παρά τις δυσκολίες που αναμένεται να αντιμετωπίσει στις επόμενες εκλογές.

Στα θετικά του είναι το λοξό βλέμμα στα πολιτικά πράγματα, ο αιρετικός και ενίοτε φρέσκος λόγος, οι διεθνείς διασυνδέσεις και η καλή εικόνα του στο εξωτερικό. Ομως είναι απελπιστικά μόνος.

Πάσχει από έλλειψη στελεχών και το ξέρει. Όπως γνωρίζει ότι η ένδεια αυτή οφείλεται πρωτίστως στην δική του αδυναμία-επιπολαιότητα, μάλλον- να ανοίξει την πόρτα στους περαστικούς που είδαν φως και μπήκαν στο κόμμα και στα ψηφοδέλτια.

Πέραν αυτού, αν δεν καταθέσει προτάσεις διαχειριστικής φύσεως για την οικονομία και τους απροστάτευτους της κοινωνίας, προτάσεις προοδευτικές αλλά υλοποιήσιμες, και αρκεστεί στα περί χρεοδουλοπαροικίας και στα γενικόλογα περί ρήξης, η «ρεαλιστική ουτοπία» που ευαγγελίζεται θα μείνει γράμμα κενό.

Οι επόμενες εκλογές οψέποτε διενεργηθούν δεν θα είναι εύκολες για τον Βαρουφάκη και το ΜέΡΑ25. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε σκηνικό βέβαιης πόλωσης, θα επιχειρήσει να λειτουργήσει σαν μαγνήτης για τις ψήφους που είναι κατεσπαρμένες στην επικράτεια της ευρύτερης Αριστεράς και ως πόλος ικανός να διεκδικήσει πειστικά την εξουσία.

Όμως-να το ξαναπούμε- με τα σημερινά δεδομένα ο Βαρουφάκης είναι ο μόνος από την πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά που έχει την δυνατότητα να επιπλεύσει πολιτικά.

Οσο για την ιδιαίτερη περίπτωση του ΚΚΕ, που ηγεμονεύει στους μικρούς της συνολικής Αριστεράς, αλλά παραμένει χρόνια τώρα σ΄ένα δεδομένο σημειωτόν, εντελώς στάσιμο και ακίνδυνο «για το σύστημα» που αντιμάχεται, θα πούμε σε επόμενο σημείωμα…