Με πόνο ψυχής άκουγα για ώρα την περιγραφή
Στην αρχή ήταν φιλικός μαζί της. Της πέταξε και δύο-τρία «σιχτίρ» για τη ζωή και για την οικονομική κρίση, ώσπου έφτασε στο προκείμενο. Ναι! Ο γιος της, ο Θανάσης, που δούλευε στην πόλη των Σερρών ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Του χρωστούσε πολλά χρήματα κι αδυνατούσε να του τα επιστρέψει. Τον έστειλε λοιπόν στη μάνα του, γιατί αυτός ντρεπόταν να της το πει. «Δώσε, όσα μπορείς»! της έλεγε και της ξαναέλεγε ο νέος άντρας. Του έδωσε 600 ευρώ, όσα είχε. Κι όταν το βράδυ της τηλεφώνησε ο γιος της για να δει τι κάνει, τότε κατάλαβε. «Με ξεγέλασε, αγόρι μου, μου είπε ψέματα» έλεγε και έκλαιγε.
Πώς, μερικές φορές η οργή φέρνει σκοτοδίνη και αδυνατείς να βρεις λόγια παρηγοριάς; Πώς, η αδικία κάνει το αίμα να κυκλοφορεί γρήγορα στις φλέβες και αρχίζεις να κάνεις σκέψεις παραλογές; Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας τη γριούλα να προσπαθεί να με βάλει στο βάσανό της.
Μου ήρθε στο νου και η δική μου γιαγιά, όταν κάποτε από πλανόδιο κοσμηματοπώλη αγόρασε δήθεν για χρυσή, μπακιρένια αλυσίδα για να την κάνει δώρο στη γυναίκα του μεγαλύτερου εγγονού της. Τα χωριά μας γέμισαν με μοναχικούς υπερήλικες, απροστάτευτους από επιτήδειους απατεώνες, που σοφίζονται κάθε λογής σενάρια ώστε να τους εξαπατήσουν. Η απομόνωση και η μοναξιά των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας δημιουργεί εύκολα θύματα, επειδή «το μέσο» εξαπάτησης είναι η κουβέντα και η επικοινωνία, που τους λείπουν. Ένας συμπονετικός λόγος, ένα τρυφερό χτύπημα στην πλάτη, δυο-τρεις κουβέντες παρηγοριάς και ανοίγουν τα στόματα και οι καρδιές των ανθρώπων αυτών. Γίνονται θύματα κι αντικείμενα εξαπάτησης για ψιχία επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται λοιπόν να κρύψουν τα πρόσωπά τους με μάσκες ούτε χρειάζεται να ψάχνουν στα τυφλά τις οικονομίες των ηλικιωμένων ανθρώπων. Το «παραμύθι» που τους πωλούν, ανοίγει το κομπόδεμά τους εύκολα, αφού προηγουμένως «πήραν μια δόση» από την ψεύτικη αγάπη που τους πούλησαν. Φταίει η φτώχεια που δημιούργησε αυτή, την καινούρια «κάστα» των απατεώνων; Φταίει η ερημοποίηση της υπαίθρου, που δημιουργεί «εύκολα» θύματα; Φταίει η ελλιπής αστυνόμευση; Μήπως φταίει η απομάκρυνση των ηλικιωμένων από την οικογένεια; Μήπως η δημιουργία ενός περιθωρίου της ζωής, όπου βάζει μέσα ανθρώπους, μη παραγωγικούς, μοναχικούς κι ανήμπορους είναι η αιτία τέτοιων φαινομένων; Ίσως όλα μαζί! Ίσως μόνο η ανάγκη για επικοινωνία που έχουμε όλοι εμείς, οι άνθρωποι για λίγη κουβέντα, για λίγη αγάπη, για μια ματιά ενδιαφέροντος.
Αφιερωμένο στην αείμνηστη γιαγιά μου, Σμαρώ (Άμπελοι Δήμου Βισαλτίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.