Ιορδάνης Ξανθόπουλος . Ένας χρόνος χωρίς τον ¨¨κολλητό¨¨ που έφυγε από το αλκοόλ

Έτσι τον θυμάμαι τον Αντώνη στη γειτονιά. 

Να τρεκλίζει σβαρνίζοντας τα στραβοπατημένα παπούτσια του. Να κρατά ένα μπουκάλι μπίρας ή κρασιού στο χέρι του και να βρίζει το σύμπαν, τους πάντες και τα πάντα. Όλοι του έφταιγαν που έφυγε νωρίς ο πατέρας του. Τον έχασε πρόωρα και αυτό δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ. Μετά την απώλειά του έπνιγε τον καημό του στο αλκοόλ.

  Συνήθως τον έβλεπα τις απογευματινές ώρες  να γυρίζει τύφλα στο μεθύσι στο σπίτι του. Όταν τον συναντούσα, δεν τον κορόιδευα, ούτε τον πείραζα. Καταλάβαινα πως είχε καημό μέσα του και παράπονο, ένιωθα ότι βρήκε λαθεμένο τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Ήμουν παραπάνω από γείτονας και γνωστός του. Τολμώ να πω ότι υπήρξαν και χρονικές περίοδοι που ήμασταν και δυνατοί φίλοι. Κάναμε παρέα. Δεν γνωρίζω αν είχε φιλενάδα. Η μόνιμη επωδός στις κουβέντες του ήταν το όνομα του Νώντα, του μακαρίτη πατέρα του, που πέθανε ενωρίς.

Ο αλκοολισμός είναι ένα πρόβλημα της κοινωνίας και γίνεται αβάσταχτο για τους ανθρώπους που ζουν με κάποιον αλκοολικό. Συνήθως, ο αλκοολισμός ξεκινά ανώδυνα, με ένα-δύο ποτηράκια καθημερινά. Αυτή η χαλάρωση, όμως, που πετυχαίνει το οινόπνευμα στα κύτταρα του σώματος και στη σκέψη, αυτή η γλυκιά ζάλη που σε βγάζει από τα προβλήματα της ζωής και σε απογειώνει, αυτή η δύναμη που αποκτάς στο να πεις πράγματα που σε «καίνε» και σε «πονάνε», αυτή η αίσθηση που σε κατακλύζει, μια αίσθηση αποχαύνωσης και ονείρου, όλα αυτά είναι που σε οδηγούν στον αλκοολισμό και τη μέθη.

Ο αλκοολικός είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πολλές φορές το περιβάλλον ενός πότη γίνεται συνυπεύθυνο για την τελική καταστροφή του, γιατί, αντί να βοηθήσει και να συνδράμει, τον απορρίπτει και τον αποξενώνει.

Ο δρόμος της απεξάρτησης μακρύς και οδυνηρός με προεξάρχουσα την οδύνη της στέρησης. Εκεί ο ρόλος των οικείων προσώπων, των φίλων και συγγενών, των ψυχολόγων είναι καίριος. Εκεί μπαίνει το στοίχημα με τον εαυτό του ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Δυστυχώς, για τον φίλο μου Αντώνη, κανένα χέρι δεν προσπάθησε να τον τραβήξει στην άλλη όχθη. Κι όσα σήμερα (ξανά)γράφω στη «στήλη» για τους αλκοολικούς συνιστούν ένα «μνημόσυνο»  στη μνήμη ενός πότη που έφυγε στα 38 του μόλις χρόνια από τον καημό του για τον αδόκητο χαμό του πατέρα του. ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ  ΑΝΤΩΝΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ