Ψίθυρος πάνω από την πόλη : Περί πολιτικής βλακείας

 

 

Η βλακεία δεν είναι ένα κατασκευαστικό ελάττωμα του ανθρώπου, αλλά ένα ελάττωμα του χαρακτήρα του! Ειδικά στην Πολιτική, ένας βλάκας μπορεί να διαθέτει στοιχειώδεις νοητικές ικανότητες αλλά τον χαρακτηρίζει μια πνευματική νάρκη, μια παπαγαλία απόψεων τρίτων και μια έλλειψη ορθής κρίσης και σοβαρότητας στη σκέψη.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τη λέξη «βλάξ» ή «μλάξ» με ρίζα το βλᾱ ή μλᾱ καθώς είχε ως χαρακτηριστικό τη μαλακία, δηλαδή αυτός που αναλώνεται σε άσκοπες και άκαρπες ενέργειες. Εξ ου και η λέξη «μαλακία», εννοεί γενικά στη νεοελληνική, τη βλακεία, αλλά και ειδικά τον αυνανισμό, που είναι κατά γενική παραδοχή μια άσκοπη και άκαρπη σεξουαλική πράξη.
Προσοχή όμως, ο βλάκας δεν πρέπει να συγχέεται με τον ηλίθιο. Αν θα χρησιμοποιούσαμε άλλη λέξη για τον βλάκα, αυτή που θα ταίριαζε νοηματικά σ΄ αυτόν είναι: μωρός (γιατί πράγματι το μωρό είναι προσωρινός βλάκας, χωρίς να είναι ηλίθιο), χαζός (από την αραβική λέξη haz = παραλήρημα, παραλογισμός), ελαφρόμυαλος (όχι άμυαλος) και χοντροκέφαλος (όχι ανεγκέφαλος). Οι ιδιότητες που τον χαρακτηρίζουν είναι η επιπολαιότητα και η άσκοπη πολυπραγμοσύνη (μαλακία). Μεταφορικά, ο λαός τον αποκαλεί και βλίτο, μπούφο, ή κάλο (ότι δηλαδή έχει κάλο στο μυαλό, όχι ότι δεν έχει μυαλό όπως ο ηλίθιος).
Το κακό είναι ότι ο βλάκας δεν έχει επίγνωση του μειονεκτήματός του και είναι φιλόδοξος. Έχει άποψη επί παντός του επιστητού και φυσικά, η άποψή του είναι βλακώδης και σαχλή.
Όταν οι άλλοι δεν τον καταλαβαίνουν, αυτοί είναι κατ΄ αυτόν οι βλάκες (το «παράδοξο του τρένου», όπου ο επιβάτης βλέπει τον εαυτό του ακίνητο και τα δέντρα να τρέχουν). Και όταν τον κάνεις πρωθυπουργό, ο βλάκας θεωρεί πάντα ως αυταπόδεικτο ότι αυτός είναι ο μόνος κατάλληλος, που μπορεί να φέρει το συγκεκριμένο έργο σε πέρας και που το βλέπει μάλιστα και ως πολύ απλό μάλιστα.
Στην πολιτική, η ευφυΐα δεν είναι απλά εργαλείο αλλά ο κορμός της και η βλακεία είναι νάρκη στα θεμέλια της όλης προσπάθειας και πάντα καταστροφική. Ο βλάκας, έχει τη μοναδική αρνητική ικανότητα να περιπλέκει τα πράγματα και να τα αποδιοργανώνει. Δεν ξέρει να απλοποιεί, να ταξινομεί και να οργανώνει. Κι όμως, οι βλάκες έχουν παραδόξως ένα ξεχωριστό οργανωτικό ταλέντο: να οργανώνονται οι ίδιοι και να συνιστούν κλίκες, καλή ώρα, το «επιτελικό κράτος».
Δεδομένου ότι είναι αμετροεπείς όπως είπαμε και άκρως φιλόδοξοι, προσπαθούν πάντα να αναρριχηθούν κοινωνικά. Επειδή όμως είναι αδύνατο στον καθένα απ΄ αυτούς να τα καταφέρει μόνος του, έχουν αποκτήσει μια ικανότητα να μηχανορραφούν, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα εξαιρετικά αντισώματα κατά των ευφυών συνανθρώπων τους. Ως συμπλεγματικοί τύποι, απλώνουν ενστικτωδώς μεταξύ τους υπόγεια κανάλια επικοινωνίας και συμπράττουν επιμελώς με σκοπό να ακυρώνουν τάσεις, κατευθύνσεις και κινήματα, που τα θεωρούν σαν εμπόδια στην προσωπική τους εξέλιξη.
Σήμερα στην Ελλάδα, είναι σημαντικός ο κίνδυνος της αποδιοργάνωσης, που μπορεί να επιφέρει η προτίμηση σε έναν βλάκα. Η κοινωνία βέβαια, έχει τη δική της ευθύνη αφού προτιμά έναν βλάκα καθώς τον θεωρεί ως ευφυή!
Και η «θαυματουργή» αναρρίχηση των βλακών εντός των μηχανισμών της κοινωνίας εξελίσσεται σε σύγχρονη μάστιγα όλου του κόσμου. Ο Schiller είπε ότι «απέναντι στη βλακεία, ούτε οι θεοί δεν τα βγάζουν πέρα». Ο Einstein το πήγε παραπέρα λέγοντας ότι «η βλακεία είναι άπειρη όσο το σύμπαν». Μια παλαιά αγγλική παροιμία λέει ότι «Ο βλάκας μπορεί να σου κάψει το σπίτι για να τηγανίσει δύο αυγά»!
Όσο λοιπόν επιτυχημένος κι αν είναι κάποιος ως τμηματάρχης σε μια Τράπεζα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα επιτύχει και ως πρωθυπουργός. Έτσι, επειδή ως γνωστό «αρχή άνδρα δείκνυσι», συμβαίνει πολύ συχνά, έστω και με αξιοκρατική πρόθεση, να αναρριχώνται σε κρίσιμες θέσεις ανεπαρκή πρόσωπα, που δεν είναι βλάκες και έχουν δώσει άριστα δείγματα μέχρι στιγμής, αλλά που λειτουργούν ως βλάκες στην ανώτερη θέση, λόγω ανεπάρκειας.
Αυτό μάλιστα, είναι συνηθέστατο στην πολιτική, όπου ακριβώς δεν θα έπρεπε να συμβαίνει ποτέ, λόγω της μεγάλης σημασίας της για την κοινωνία. Όπως λοιπόν στη φυσική, δεν φουσκώνουμε το μπαλόνι μέχρι να σκάσει και δεν τεντώνουμε το σκοινί μέχρι να σπάσει, έτσι και στις εκλογές είναι ανάγκη ο λαός που ψηφίζει, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, να συνεκτιμά και αυτό το ζήτημα. Δεν είναι κάτι εύκολο, γιατί ο καθένας δοκιμάζεται συνήθως σε άλλη θέση απ΄ αυτή για την οποία κρίνεται αλλά το βέβαιο είναι ότι η ευθύνη εν προκειμένω είναι όλων μας.

 

https://realoraiokastro.gr