Το πολιτικό πείραμα

 

1.Ο πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών εμπέδωσε τις ειδήσεις ως προς την πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας και πήρε το λεωφορείο για την Αθήνα προκειμένου να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο.

Βρίσκεται ακόμη φιλοξενούμενος από δύο χωριανούς του αστυνομικούς. Και δεν γνωρίζει που θα βρίσκεται ο καθένας τους την ημέρα του Πολυτεχνείου...

2.Μια οικογένεια μισθωτών (σε ψησταριά ο σύζυγος, σε σούπερ μάρκετ η γυναίκα) χτυπήθηκε από το… ρεύμα. Δηλαδή τον λογαριασμό. Και πάλι… όχι ακριβώς. Γιατί κάθε 3-4 μήνες άλλαζε πάροχο και άφηνε πίσω της τα ασήκωτα φέσια… Τώρα, καθώς διάβασε, θα δύναται και ο προηγούμενο πάροχος, χωρίς να έχει ενεργή σύμβαση ηλεκτροδότησης μαζί του, να ζητήσει να τους κόψουν το ρεύμα για τα προηγούμενα χρέη...

3.Νεαρό ζευγάρι που περιμένει παιδί είχε αιτηθεί επιδοτούμενο δάνειο προκειμένου να στεγάσει το όνειρά του σε ένα παλαιό σπίτι του 1995 στα Κάτω Πατήσια. Ενώ έχει εγκριθεί η αίτησή του, πληροφορήθηκε ότι ο ΟΑΕΔ (ΔΥΠΑ τον λένε τώρα) ολοκλήρωσε το πρόγραμμα. Θα έχει την ίδια τύχη με άλλα 25.000 ζευγάρια που πίστεψαν ότι μπορούν να πάρουν επιδοτούμενο δάνειο. Τα χρήματα φτάνουν-δεν φτάνουν για 9.000, από 34.000 κατατεθείσες αιτήσεις…

4.Οι παραγωγοί των αγροτικών περιοχών πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων πίνουν τον πρωινό τους καφέ στο χωριό και μετά κινούν για τη Λαϊκή στην (κοντινή) πόλη. Δεν έχει κίνηση πριν τις 12 το μεσημέρι. Τότε που αρχίζουν να πέφτουν οι τιμές. Το πρωί ψωνίζουν μόνο τα μπουτίκ ξενοδοχεία…

Ανυπόφορη καθημερινότητα

Είναι προφανές ότι οι καταναλωτές βιώνουν μια πρωτοφανή οικονομική τρομοκρατία. Είτε πρόκειται για τα τρόφιμα και το ρεύμα, είτε για το ενοίκιο των φοιτητών. Ακόμη χειρότερα: καλούνται να συμβάλουν και στα έξοδα των εργαζόμενων παιδιών τους… 

 

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ισχύει σε έξι μήνες. Ώστε να προγραμματίσει εάν θα σπείρει ή τι θα παραγάγει. Οι τιμές είναι ευμετάβλητες. Η διάθεση για δαπάνες κατακρημνισμένη. Οι τράπεζες «κλειστές» για τους μικρούς και μεσαίους βιοτέχνες, έμπορους και παραγωγούς. Τα δε επιτόκια στα ύψη.

Όλα αυτά συνθέτουν το ρίσκο της «κανονικότητας».

Με αποδεκτούς (ονομαστικούς) δείκτες που οφείλονται στον τουρισμό και το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά ανυπόφορη καθημερινότητα. Χωρίς διάχυση των ωφελημάτων και κοινωνική προοπτική. 

 

Αναμφίβολα συνυπάρχει η οικονομική αδυναμία με το προκλητικό κέρδος. Αυτό φάνηκε με τις πληρότητας στους τουριστικούς προορισμούς χθες-προχθές (26-29 Οκτώβρη).

Ωστόσο, με την οικονομική «σταθερότητα» των φορομπηχτικών πλεονασμάτων (από την κατανάλωση και τον ΦΠΑ) και της αυτάρεσκης συνέχειας (ΝΔ), μοιάζει αυτοκτονική οποιαδήποτε πρόβλεψη για την εκλογική συμπεριφορά σε μια κάλπη (ευρωεκλογές) χωρίς διακύβευμα.

Το «ανοικτό πεδίο» υπάρχει. Το ερώτημα παραμένει: ποιοι θα πάνε να ψηφίσουν την επόμενη φορά; 

 

Η εμπειρία και η θεωρία συμφωνούν: η απογοήτευση οδηγεί στην παραίτηση…

Εκτός και εάν πυροδοτηθεί κοινωνική αισιοδοξία από εμπνευσμένους ανθρώπους που «πραγματικά το πιστεύουν και το θέλουν». Να διατυπωθούν προς την κοινωνία ιδέες που περιπατάνε, προτάσεις με συγκεκριμένη χρηματοδότηση, μελετημένα έργα και μετρήσιμα αποτελέσματα.

Δεν χρειάζονται πολλά μέσα. Οι πρόσφατες αναμετρήσεις έχουν αναθεωρήσει τις (οικονομικές και διαπλεκόμενες) νόρμες για τις εκλογικές καμπάνιες κομμάτων και υποψηφίων… 

 

Οι ανοιχτές διαδικασίες και η υποδοχή πρωτοβουλιών είναι η απάντηση!

Έχουμε μπροστά μας το μεγαλύτερο πολιτικό πείραμα. Αν οι κυβερνητικές 7ετίες των πρώτων δεκαετιών της μεταπολίτευσης (Κ. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου), γίνουν πρωτοφανείς, για την ελληνική πολιτική ιστορία… 12ετίες.

Ο κ.Μητσοτάκης συνεχίζει «ατουφέκιστος», όπως θα έλεγε ο Κολοκοτρώνης, στη δεύτερη θητεία του και κάνει σχέδια για την… τρίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αποκτήσει χειρότερο όνομα απ όσο του έπρεπε (από την τότε συνεργασία του με την ακροδεξιά του Καμμένου και την κυβερνητική του θητεία). Το ΚΚΕ θα πανικοβληθεί από τις δημοσκοπήσεις που του δίνουν κοντά στο διψήφιο (ποσοστό που πάντα οδηγεί σε διασπάσεις την μονολιθική αριστερά). Η ρατσιστική ακροδεξιά πάσχει, ευτυχώς, από εκπροσώπηση. 

 

Ο πρωθυπουργός νομίζει ότι έχει χρόνο αμεριμνησίας μέχρι το 2031, την τρίτη θητεία που σχεδιάζει τοπικά απ΄ όταν καταστράφηκαν, δια των υποκλοπών, τα ευρωπαϊκά του «όνειρα». Γιατί το 2032 σκάει το πρόβλημα του χρέους. Απλώς το έλλειμμα στο ισοζύγιο και η άνοδος των επιτοκίων, τα οποία θα μείνουν ψηλά για πολύ χρόνο, θα σφίξουν σαν τανάλιες τη χώρα από το 2024 κιόλας.

Τα φώτα στρέφονται πλέον σε μια Σοσιαλδημοκρατία που βάζει κανόνες, ενόσω προτρέπει (κινητροδοτεί και συμμερίζεται) και επιτρέπει (τα δημιουργικά μυαλά).

Το ερώτημα: Σε συνθήκες παραίτησης και με κατατονικούς πολίτες, μπορεί ένα κόμμα, μια παράταξη (ΠΑΣΟΚ) να επαναλάβει το άλμα του ΣΥΡΙΖΑ (17% το 2012 και 36% το 2015); Να υπερδιπλασιάσει δηλαδή την εκλογική του απήχηση από τις προσεχείς Ευρωεκλογές μέχρι την εθνική κάλπη; 

 

Οπωσδήποτε, οι αναλογίες και συνάφειες να περιοριστούν απλώς στην εκλογική εκτίναξη. Με «φούσκες» δεν φουσκώνουν (πια) τα κομματικά πανιά προς μια αξιόπιστη διακυβέρνηση…

(Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος)