Άλλα 18 μαχητικά Rafale για την Αεροπορία της Ινδονησίας – Οι συγκρίσεις με την ελληνική αγορά από κάθε πλευρά και ως προς τα βιομηχανικά ανταλλάγματα. Η είδηση της υπογραφής συμφωνίας ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.. ΗΠΑ για την αγορά 18 ακόμη μαχητικών Rafale διαμόρφωσης F4 μεταξύ Τζακάρτα και Παρισίων, έκανε το γύρο του κόσμου στις 10 Αυγούστου, αποδεικνύοντας έμπρακτα πλέον την αποφασιστικότητα της Ινδονησίας να δημιουργήσει μία ισχυρή Αεροπορική δύναμη η οποία θα τροφοδοτείται από δύο κύριες πηγές.
Ενώ πρόθεση της χώρας παραμένει τόσο η αγορά αμερικανικής κατασκευής μαχητικών F-15EX, όσο και η παραμονή της στο πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής του νέου μαχητικού της Νότιας Κορέας, το KF-X, η κυβέρνησή της αντιμετωπίζοντας ολιστικά τα μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, φαίνεται να επιμένει στην αρχική της δέσμευση για την αγορά 42 συνολικά γαλλικών μαχητικών (Φεβρουάριος 2022). Και αυτό με στόχο να αποσπάσει τα μεγαλύτερα δυνατά επιχειρησιακά και βιομηχανικά ανταλλάγματα από την αρχική συμφωνία η οποία ανακοινώθηκε ότι θα ανέλθει σε 8,1 δισ. δολάρια ΗΠΑ!
Η ελληνική αγορά του Rafale στη διαμόρφωση F3R, φυσικά κόστισε σημαντικά λιγότερο, ανερχόμενη στα 2,5 περίπου δισ. ευρώ, από τη στιγμή που περιέλαβε 12 μεταχειρισμένα μαχητικά που προήλθαν από τη Γαλλική Αεροπορία και ισάριθμα καινούρια. Στα 2,3 δισ. δολάρια που θα κοστίσουν τα 18 νέας κατασκευής Rafale F4 της Ινδονησίας, θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 1,1 δισ. δολάρια. Αυτό είναι το κόστος της σύμβασης που είχε υπογραφεί σε πρώτη φάση τον Σεπτέμβριο του 2022 για την αγορά των πρώτων έξι μαχητικών του τύπου.
Η Ελλάδα θα καταβάλει συνολικά 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ για 12 μεταχειρισμένα και 12 νέας κατασκευής Rafale F3R, συν 750 περίπου εκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμό υποστήριξης, εξυπηρέτησης στο έδαφος, προσομοιωτές πτήσης και τετραετή υποστήριξη. Ήτοι 2,55 κατά προσέγγιση δισεκατομμύρια ευρώ. Τα κόστη δεν είναι συγκρίσιμα επομένως.
Το δεδομένο που πρέπει όμως να επισημάνουμε δεν είναι άλλο από το ότι η ελληνική αγορά αποδεικνύεται εντελώς αποσπασματική, σε αντίθεση με αυτή της Ινδονησίας. Τα Rafale F4 που θα παραληφθούν από τη χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας, προορίζονται να αντικαταστήσουν τα F-5E/F Tiger II που έχουν ήδη αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία από το 2018, ενώ δεν αποκλείεται να αντικαταστήσουν και τα λιγοστά F-16A/B που παραμένουν ενεργά.
Στη συμφωνία των 8,1 δισ. δολαρίων (κλειδωμένη με βάση την ισοτιμία ευρώ-δολαρίου του Φεβρουαρίου του 2022), περιλαμβάνονται φυσικά όπλα, υποστήριξη και φυσικά σημαντικές βιομηχανικές επιστροφές. Όταν θα έχουμε περισσότερα στοιχεία θα επανέλθουμε σε αυτό… Το ίδιο ισχύει και για την Ινδία σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από τη στιγμή που ο συνολικός αριθμός των μαχητικών του τύπου που έχει παραγγελθεί είναι μεγαλύτερος και ενδέχεται να συμπληρωθεί και από 114 ακόμα μονάδες!
Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η Ελλάδα, όπως και η Ινδονησία άλλωστε, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να διαθέσει ποσά της τάξης των οκτώ (8) δισεκατομμυρίων δολαρίων σε μικρό χρονικό ορίζοντα. Το ίδιο δεδομένο όμως είναι ότι θα μπορούσε να επιλέξει μία πιο συνολική λύση, δηλαδή μια πιο ολιστική προσέγγιση για την κάλυψη των αναγκών της. Σε ό,τι αφορά την απόφασή της να επιλέξει το Rafale πάντα… Τότε θα μπορούσε όντως να διεκδικήσει σοβαρά βιομηχανικά ανταλλάγματα! Αντί αυτού προτίμησε να αξιοποιήσει την αγορά των Rafale F3R ως άλλη μία αποσπασματική εξοπλιστική πρωτοβουλία, χωρίς να επιδιώξει να μεγιστοποιήσει τα οφέλη (επιχειρησιακά και βιομηχανικά) της επένδυσης που έκανε.
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις εξελίξεις όταν τη στιγμή που δεν έχει διασφαλιστεί βιομηχανικό έργο από την αγορά των 12 καινούριων Rafale F3R, δεν υπάρχει παραμικρή πρόνοια για τη συγκρότηση και δεύτερης Μοίρας για την επίτευξη κρίσιμων οικονομιών κλίμακας και δεν έχουν ληφθεί αποφάσεις για την ομογενοποίηση του στόλου των μαχητικών F-16 που παραμένουν ο κορμός της δύναμης μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας χωρίς σύγχρονα όπλα αέρος-εδάφους/επιφανείας και χωρίς συστήματα στοχοποίησης (LITENING, SNIPER ATP, Legion pod), η ελληνική πλευρά έσπευσε να ανακοινώσει τη δέσμευσή της για την αγορά 20 + 20 F-35A;
Αν όσα προαναφέρθηκαν δεν “φωνάζουν” εξοπλιστικό παραλογισμό, τότε πώς ακριβώς μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας; Ποιος σχεδιασμός υπάρχει, με βάση ποια κριτήρια καταρτίζεται και σε ποιο βάθος χρόνου; Υπάρχει κάποια λογική στις αποφάσεις που λαμβάνονται, ή κάθε ενέργεια αιτιολογείται μέσα από αγωνιώδεις και καθόλου πειστικές για τον αντίπαλο, προσπάθειες δημιουργίας εντυπώσεων; Πρωτίστως πολιτικών…
Πόσο πραγματικά “τρέμει” η Τουρκία 24 Rafale F3R, ή ισάριθμα Mirage 2000-5Mk.2 ή 83 F-16V με απαρχαιωμένο σύστημα αυτοπροστασίας και επαρκή αναχορηγία μόνο σε iron bombs (σ.σ. αλήθεια… πόσες τελικά χάθηκαν στη Μαγνησία;) που ούτε εξοπλισμένες με συλλογές καθοδήγησης λέιζερ (LGB) δεν μπορεί να αξιοποιήσει λόγω έλλειψης προηγμένων ATP; Πόσο πραγματικά “τρέμει” τέλος η Τουρκία την ενδεχόμενη άφιξη της παρουσιαζόμενης ως “πολυπόθητης LOA” για την αγορά F-35A από την Ελλάδα και την αξιοποίηση του μαχητικού 5ης γενιάς από την Πολεμική Αεροπορία, σε μία δεκαετία από σήμερα στην καλύτερη των περιπτώσεων;
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί σε συνδυασμό με τα πρόσφατα γεγονότα που καταδεικνύουν ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πάσχουν σε πολλά άλλα ζωτικής σημασίας ζητήματα, μεταξύ των οποίων η οργάνωση και η συνολική κουλτούρα ασφάλειας και επιτήρησης μονάδων και εγκαταστάσεων, δείχνουν ότι κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε επί της ουσίας και όχι για τη δημιουργία εντυπώσεων… Αν το κατόρθωσε, ή αν προσπαθεί σοβαρά να το πετύχει η Ινδονησία, δεν βλέπουμε κανένα λόγο να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και η Ελλάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.