Ποιοι οδηγούν σε άδοξο τέλος τον Κυριάκο Μητσοτάκη

 

Εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή ως τυπικός κληρονόμος, καταλαμβάνοντας την πατρική έδρα στη Βουλή. Αναρριχήθηκε στο κόμμα του χωρίς αρχές, συμπράττοντας με αυτόν που κατέστρεψε τον πατέρα του και την αδελφή του. Κέρδισε τις εκλογές με ελεεινές μεθόδους του πολιτικού μάρκετινγκ. Και κυβέρνησε χωρίς θεσμικούς δισταγμούς και ηθικές αναστολές.

Αλλά όπως λέει πολύ συχνά και ο ίδιος τελευταία, προεξοφλώντας ασυναίσθητα το τέλος του: κανείς δεν μένει αιώνια στην εξουσία.

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντί να διαβάζει κείμενα προπαγάνδας που του γράφουν οι ακριβοπληρωμένοι της επικοινωνίας που τον σκηνοθετούν, έριχνε μια ματιά στις παρακαταθήκες του ιδρυτή της ΝΔ κάπου θα διάβαζε: «Το θέμα δεν είναι πως μπαίνεις στην πολιτική, αλλά πως βγαίνεις».

Σε ό,τι τον αφορά, πως μπήκε είναι γνωστό και η οικογενειακή παράδοση είναι εναντίον του, στο πώς βγαίνει.

Ο πατέρας του μπήκε σαν φιλόδοξος πολιτευτής του Κέντρου και βγήκε σαν αποσυνάγωγος της Δεξιάς που πλήρωσε την επαίσχυντη πράξη της Αποστασίας και από τις δυο όψεις της: και ως θύτης και ως θύμα.

Η αδελφή του εκπαιδεύτηκε για δυο δεκαετίες ως διάδοχος της πατρικής κληρονομιάς και κατέληξε βουλευτής επαρχίας με το προαιώνιο παιχνίδι «Κάιν εναντίον Αβελ» να λήξει δραματικά εναντίον της.

Ο ίδιος θα βγει πολύ χειρότερα και από τους δυο. Οι σκελετοί, που τρίζουν στα ντουλάπια του, ανυπομονούν να τον πλαισιώσουν την ώρα που θα αποχαιρετήσει το μέγαρο Μαξίμου. Και η εποχή δεν έχει Ανδρέα Παπανδρέου να τον απαλλάξει από το μαρτύριο τής απολογίας, όπως συνέβη, με τον πρώτο Μητσοτάκη που λεηλάτησε τη ΝΔ και στη συνέχεια τη χώρα.

Ο Πρωθυπουργός του 2019 απέρχεται άδοξα. Και μάλλον ταπεινωτικά, αν δει κανείς ότι έχει εναποθέσει τις ελπίδες του, στις δημόσιες παραστάσεις του Αδωνι, του Μηταράκη, του Σκέρτσου, και της Βούλτεψη. Παραπονούμενος ότι οι σοβαροί της ΝΔ, ακόμη και όσοι βρίσκονται στο υπουργικό Συμβούλιο με την υπογραφή του, δεν γυρίζουν να τον κοιτάξουν.

Ισως το χειρότερο για κάποιον που πίστεψε ότι μπορεί να ασκεί ισοβίως την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα είναι ότι η πτώση θα είναι οδυνηρή, γιατί εξελίσσεται με τη βουή: αυτός να φύγει και ας έλθει όποιος νάναι.

Προέρχεται από εκεί που δεν υπάρχει έλεος εάν αποδειχθείς κατώτερος του ρολού που σου ανατέθηκε. Οι «δήμιοι» που έχουν ήδη αποκεφαλίσει ως πολιτικό τον γιo του Κώστα Μητσοτάκη είναι ορατοί και αναγνωρίσιμοι από όλους.

Πρώτα οι πολίτες. Το 2019 τους παραπλάνησε και άρπαξε θριαμβευτικά στην εξουσία. Αλλά σήμερα όποιος μπαίνει σε σούπερ μάρκετ, σε βενζινάδικο ή σε νοσοκομείο, όποιος έχει παιδί στο σχολείο, όποιος προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την επιχείρηση του, όποιος σέβεται στοιχειωδώς το θεσμικό περίβλημα της χώρας και όποιος νοιάζεται για την δημόσια περιουσία, δεν πρόκειται να παρατείνει την κατάσταση που δημιούργησε στη χώρα η χειρότερη κυβέρνηση, με τον χειρότερο Πρωθυπουργό και τις χειρότερες μεθόδους.

Δεύτερο, οι οπαδοί της ΝΔ. Το 2019 κανείς δεν ψήφισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πολιτικό ηγέτη περιωπής. Τον ψήφισαν οι οπαδοί της ΝΔ -,επειδή ήταν πρόεδρος του κόμματός τους όσοι είχαν αποτύχει στα δικά τους κόμματα και αναζητούσαν στέγη ήταν ευάλωτοι στη συναλλαγή, όσοι αγοράσαν τη θεωρία «να φύγει ο Τσίπρας», όσοι είχαν μεγάλα συμφέροντα και τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας.

Με εξαίρεση τις δυο τελευταίες «κάστες», καμία άλλη ομάδα δεν υπάρχει πλέον στο πλευρό του. Οι θεσμικοί προκάτοχοί του κόβουν τις γέφυρες της «πραγματικής» ΝΔ με την οικογένεια που κυβέρνησε στο όνομά της. Ο Καραμανλής αποχώρησε, ο Σαμαράς περιμένει στη γωνία, ο Παυλόπουλος έχει διαχωρίσει τη θέση του. Η παράταξη και το κόμμα των Καραμανλήδων απομονώνουν το «σύστημα» που τους εξέθεσε.

Τρίτο, οι χορηγοί και η διαπλοκή. Η δρομολόγηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προς το ρετιρέ της εξουσίας, έγινε από ένα σύστημα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών -με τους μιντιάρχες ανάμεσά τους. Αναζητούσαν τρόπο να αποκαταστήσουν στη μεταμνημονιακή περίοδο τη διακοπείσα – λόγω Τρόικας και ΣΥΡΙΖΑ- πρόσβασή τους στο κρατικό, το τραπεζικό και το κοινοτικό χρήμα.

Την εξασφάλισαν, αλλά σήμερα οι περισσότεροι κρατούν αποστάσεις ή στρέφονται εναντίον της οικογένειας Μητσοτάκη. Οι πρώτοι γιατί διαπιστώνουν ότι το κόστος της στήριξης το γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτο. Οι δεύτεροι γιατί ο ευεργετηθείς, τους «ρίχνει» . Με την ίδια βουλιμία που το έκανε ο πατέρας του έναντι όσων τον οδήγησαν στην Πρωθυπουργία το 1989-90.

Τέταρτο, η κοινοτική Ευρώπη. Σε περίοδο που στο κοινοτικό κέντρο και τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η εμφάνιση του Ορμπάν εξελισσόταν σε πληγή, που έθιγε τον πυρήνα του κοινοτικού Κεκτημένου, εμφανίσθηκε στη νότια πλευρά της Βαλκανικής ένα καθεστώς πολύ πιο βλαπτικό για τις ευρωπαϊκές αξίες- αμφισβητώντας την κορωνίδα τους: το κράτος Δικαίου.

Σήμερα οι δυτικές ηγεσίες – των Αμερικανών συμπεριλαμβανομένων-- δεν θέλουν συναναστροφή με κάποιον που κυβερνούσε ακούγοντάς του άλλους- και το δείχνουν.

Είναι εύκολο να το διακρίνει κανείς από την συντεταγμένη επιλογή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – και των διεθνών Οργανισμών- να ζητήσουν εξηγήσεις για τις ποικίλες παραβιάσεις των ευρωπαϊκών κατακτήσεων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αλλά και από την αποφασιστική παρέμβαση των πιο εγκύρων Μέσων ενημέρωσης της Ευρώπης και των ΗΠΑ- για την αποκάλυψη της σκοτεινής διακυβέρνησης Μητσοτάκη

Συμπέρασμα. Οι Πολίτες, οι Νεοδημοκράτες, οι Δυτικοί και οι Κατασκευαστές του «φαινομένου Κυριάκος», κατεβάζουν τους διακόπτες και οδηγούν το τέλος του ένα αυταρχικό μοντέλο εξουσίας, που αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Οι διαδηλωτές του Μαρτίου σε όλη την Επικράτεια, λειτούργησαν ως πρωτοπορία που αφύπνισε την κοινωνία, που δείχνει πλέον τις προθέσεις για τις εκλογές του Μαΐου. Τα υπόλοιπα θα φανούν το βράδυ της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. 

 https://www.ieidiseis.gr