Το εκλογικό σώμα τιμωρεί κόμματα, όχι εταιρείες!

Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ με τον Μανώλη

Κοττάκη διαβάζω σχεδόν καθημερινά τα άρθρα του. Πάντα κάτι μαθαίνω, ακόμα και αν επί της ουσίας σε κάποιο κείμενο διαφωνώ σε όλα.

Το άρθρο του, πάντως, στη χθεσινή «Δημοκρατία», με αφορμή το σκάνδαλο της Uber, το ζήλεψα-το συνυπογράφω σε μεγάλο βαθμό! Διαβάστε το:

Οι αποκαλύψεις χιλιάδων εγγράφων από τα αρχεία της εταιρείας παροχής υπηρεσιών ταξί Uber ,διόλου κολακευτικές για το γαλλικό πολιτικό σύστημα και τον Πρόεδρο Μακρόν, προστίθενται σε σειρά άλλων για τις άνομες πρακτικές που ακολουθούν στον σύγχρονο καπιταλισμό οι πολυεθνικές εταιρείες, τα κράτη, οι τράπεζες , οι φορολογικοί παράδεισοι. Των αρχείων της Uber προηγήθηκαν τα αρχεία της ελβετικής τράπεζας UBS και η λίστα Φαλτσιανί (Λαγκάρντ) , τα αρχεία της Siemens και το ημερολόγιο της γραμματέως του μάνατζερ κυρίου Χριστοφοράκου Αικατερίνης Τσακάλου, τα αρχεία των Panama Papers , τα αρχεία των wikileaks , τα αρχεία της Novartis με την ηλεκτρονική αλληλογραφία του μάνατζερ κυρίου Φρουζή κ.α.

Tις περισσότερες φορές φθάνουμε σε αυτά τα αρχεία διότι ένα βαθύ λαρύγγι δεν αντέχει την ανηθικότητα του συστήματος και μιλά είτε γιατί θέλει να διασωθεί, είτε γιατί θέλει να εκδικηθεί είτε ακόμη ακόμη γιατί θέλει να μετέχει σε κάποιο σχέδιο ανακατανομής της αγοράς . Αλλιώς δεν θα είχαμε το προνόμιο !

Η ουσία των αποκαλύψεων όμως δεν αλλάζει. Πατάει πάντοτε πάνω στην αλήθεια. Είτε ο Φαλτσιανόί έπαιζε «μπάλα»για τα συμφέροντα του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος φορολογικών παραδείσων, είτε ο Σνόυντεν και ο Ασάνζ έπαιζαν υπέρ της Μόσχας, είτε οι προστατευόμενοι μάρτυρες της Novartis έπαιζαν υπέρ του αμερικανικού δημοσίου , είτε τώρα το κορυφαίο στέλεχος της Uber «καρφώνει» για λόγους προσωπικής του δυσαρέσκειας, όποιος και αν είναι ο λόγος το αποτέλεσμα είναι ένα : Άπαντες ξεμπροστιάζουν τις εταιρείες τους και τις διεθνείς διαπλοκές τους ! Η αξία των αποκαλύψεων τους δεν αναιρείται. Ούτε τα συμπεράσματα τους. Όπως :

1.Η δημοκρατία υποχωρεί στο μέτρο που οι νόμοι των κοινοβουλίων είναι παραγγελιά ιδιωτικών συμφερόντων.

2. Η πολιτική χάνει τα πρωτεία στο μέτρο που η αγορά επιβάλλεται με το αζημίωτο στις εκλεγμένες ηγεσίες. Και κατ επέκτασιν οι μέτοχοι στους λαούς.

3. Ο κόσμος των ανωτάτων στελεχών των πολυεθνικών ασφυκτιά από την μπόχα των μεθόδων που υιοθετούνται για την αύξηση των μεριδίων αγοράς και ουκ ολίγες φορές επαναστατεί και καταδίδει. Ακόμη και αν χρειάζεται να περάσει από σαράντα κύματα και να κάνει άνω κάτω την ζωή του.

4.Στην δε περίπτωση της Ελλάδος είναι παραπάνω από σαφές : Η πατρίδα μας είναι εδώ και τρεις δεκαετίες έρμαιο των άπληστων μάνατζερ που βάζουν στο «τσεπάκι» τους κόμματα και πολιτικούς.

5. Οι εθνικές αρχές όπως αυτές εκπροσωπούνται στο πρόσωπο των δικαστών υποφέρουν τα πάνδεινα από την στιγμή που τα αρχεία με τις άνομες πρακτικές πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες νοθεύουν τον ανταγωνισμό παίρνουν τον δρόμο της δικαστικής ερεύνης . Ειδικώς αν σε αυτές ενέχονται πολιτικοί και τα σκάνδαλα τους καθίστανται αντικείμενο καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Να λοιπόν η τελική μορφή του προβλήματος της σύγχρονης δημοκρατίας : Η διαρκής διαπάλη μεταξύ πολυεθνικών , κυβερνήσεων, πολιτικών, δικαστών και ενίοτε εποπτικών αρχών όπως οι Επιτροπές Κεφαλαιαγοράς , η Επιτροπή Ανταγωνισμού κ.α. Στο βιβλίο μου «Ηγεσίες» το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Λιβάνη είχα γράψει ότι η πολιτική στο μέτρο που καθίσταται υπάλληλος της αγοράς, ο αυτοφωράκιας της, είναι το ιδανικό θύμα της αδυσώπητης αυτής σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των αρχών που εντέλλονται να τηρούν τον νόμο και το δημόσιο συμφέρον και των πολυεθνικών του αναιδούς κεφαλαίου που με αθέμιτες πρακτικές έχουν ως στόχο την παράκαμψη του νόμου.

Τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί αθωώνονται βεβαίως . Κανείς δεν μπήκε στην Ελλάδα φυλακή για τις παρακολουθήσεις της Vodafone. Kανείς φυλακή για τις μίζες της Siemens και της Novartis. Κανείς φυλακή για την λίστα Λαγκάρντ πλην ενός που καταδικάστηκε για νόθευση δημοσίου εγγράφου με αναστολή.

Και κανείς δεν θα μπει φυλακή για την Uber αν οι αποκαλύψεις των αρχείων τυχόν ακουμπήσουν πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα . Είναι όμως τόσος ο ζήλος των πολιτικών να αθωώσουν τους εαυτούς τους και τόση η προσπάθεια που καταβάλλουν ( το διακύβευμα για τους διωκόμενους , η τιμή και η ελευθερίας τους , είναι μεγαλύτερο σε σύγκριση με τους διώκτες τους, έχουν περισσότερα να χάσουν ) ώστε επιτυγχάνουν το εκπληκτικό : Αθωώνουν τους εαυτούς τους και καταδικάζουν την πολιτική. Φθείρουν έτι περαιτέρω το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.

Ο κανόνας είναι αδυσώπητος : Τα εκλογικά σώματα τιμωρούν κόμματα, όχι εταιρείες. Υπό αυτή την έννοια η πολιτική μας τάξη θα πληρώσει συνολικό τίμημα για το σκάνδαλο της Novartis ακόμη και όλες οι υποθέσεις πήγαν στο αρχείο. Θα πληρώσει συνολικό τίμημα για την Uber που κλέβει το ψωμί των ταξιτζήδων χωρίς να πληρώνει φόρους στην Ελλάδα. Αν τυχόν βεβαίως γίνει γνωστή η συνάντηση κανενός πολιτικού μας ταγού με τους εκπροσώπους της Uber , τα κέντρα λήψεως αποφάσεων δεν έχουν λόγους να ανησυχούν. Ποιος θα το μάθει ; Και ποιος θα το μεταδώσει ; Δεν κινδυνεύει κανείς από αυτό ! Αποστολή της πλειονότητος των ΜΜΕ στην πατρίδα μας είναι να αποκρύπτουν, οχι να αποκαλύπτουν . Αυτά τα ξέρουμε και τα έχουμε πάρει απόφαση. Ωστόσο αν φθάσει ο απόηχος των αποκαλύψεων στα αυτιά των πολιτών, θα πληγεί η φίρμα. Η φήμη της επιχείρησης. Όχι απλώς οι διευθύνοντες. Και όπως είπαμε, και το επαναλαμβάνουμε , οι Έλληνες τιμωρούν κόμματα όχι εταιρείες

 https://www.ieidiseis.gr

.