Ο χαμένος δρόμος του Νίκου Ανδρουλάκη

 

Η ανάδειξη του Νίκου Ανδρουλάκη την ηγεσία του κόμματός του, συνδέθηκε με μια ορθή επιλογή: την αποκατάσταση των ιδρυτικών συμβόλων. Παρά την αχρείαστη προσθήκη «ΚΙΝΑΛ» δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, ο νέος πολιτικός αρχηγός είχε ένα πλεονέκτημα: ο τίτλος του κόμματος τοποθετούσε αυτομάτως και τις πολιτικές ράγες του. Αλλιώς δεν είχε νόημα η επαναφορά.

Για λόγους που δεν είναι κατανοητοί, η « σέχτα» που εγκαταστάθηκε υπό τον Ανδρουλάκη στη Χαριλάου Τρικούπη, κράτησε τα νερά και πέταξε το μωρό. Χρησιμοποιούν το λογότυπο, αλλά όχι και το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο παραπέμπει.

Με υπολογισμούς που δείχνουν τουλάχιστον ιστορική άγνοια των πραγμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, συνδέουν τον τίτλο ΠΑΣΟΚ με τον όρο «σοσιαλδημοκρατία». Παραβλέποντας ότι το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και διατήρησε ο Κώστας Σημίτης, εκπροσωπούσε πρωτίστως την ελληνική Κεντροαριστερά και όχι την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Έτσι χάρισαν το κεντροαριστερό πρόσημο στον Αλέξη Τσίπρα, που είναι -μετά το 2012- ούτως ή άλλως ο φυσικός επικεφαλής της εγχώριας Κεντροαριστεράς. Παρ ότι η κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε ένα ακαθόριστο είδος ‘Αριστεράς» που ενίοτε εκδηλώνεται ως πολιτικός φορέας των … σπηλαίων.

Το δεύτερο μεθοδολογικό λάθος του Ανδρουλάκη είναι η επιμονή στον χαρακτηρισμό «παράταξη», για το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μπορεί να το δικαιολογήσει.

Αν εννοούν τη Δημοκρατική Παράταξη, κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Με 8% που πήρε το κόμμα με τη Γεννηματά ή το 4,5% που είχε πάρει με τον Βενιζέλο, δεν μπορεί να ταυτίζεται με την-πλειοψηφούσαπαραδοσιακά στην ελληνική κοινωνία-Δημοκρατική Παράταξη.
Όπως τουλάχιστον την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου: με την χαρακτηρισμό «Δημοκρατικές Δυνάμεις» περιέγραφε τον αντι-Δεξιό χώρο , από το Κέντρο ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Επί Παπανδρέου σ αυτή την Παράταξη κεντρικός φορέας αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ – που τη συνένωσε άλλωστε- και παρέμεινε και επί Σημίτη. Ο εκφυλισμός και η αποδυνάμωση είναι έργο των διαδόχων τους.

Ιστορικοί και πολιτικοί λόγοι μετακίνησαν τη λαϊκή βάση της Παράταξης στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Στο ΠΑΣΟΚ-ή ΚΙΝΑΛ όπως μετονομάσθηκε τυχοδιωκτικά-έμεινε ένα μικρό υποπολλαπλάσιο. Κυρίως για λόγους απουσίας ηγεσίας με εμβέλεια.

Η Φώφη Γεννηματά, επικράτησε ως κληρονόμος και όχι ως πολιτικός μεγάλου μεγέθους. Αν κατάφερε κάτι ήταν να αποτρέψει το ενδεχόμενο να μείνει εκτός Βουλής, αυτό το ιστορικό κόμμα, - όπου το οδηγούσε ο Βενιζέλος, και όπου έμεινε, ως διασπαστής του, ο Γ. Παπανδρέου – και να διαμορφώσει κάποιους όρους συνοχής, μετά το ανόητο εγχείρημα συγχώνευσης με το εφήμερο «Ποτάμι».

Σε αυτό το ανάγλυφο ο Ανδρουλάκης είχε να αποδείξει πολλά. Αλλά για το βασικότερο, που αφορά την τοποθέτηση του κόμματος στο πολιτικό φάσμα, δεν θα χρειάζονται να κάνει τίποτε για να αναγνωριστεί το ΠΑΣΟΚ ως αξιόλογη συνιστώσα της παράταξης
Ήταν αρκετό να αναδείξει το βασικό στοιχείο της ταυτότητας του : το διαρκές μέτωπο απέναντι στη Δεξιά- πολύ περισσότερο από τότε που η ΝΔ περιήλθε στη δικαιοδοσία της οικογένειας Μητσοτάκη.

Αντί γι αυτό, κράτησε από την προκάτοχό του το μόνο που όφειλε να απορρίψει- αφού ήδη είχε αποτύχει: τις ίσες αποστάσεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Αν επί Γεννήματά ήταν διμέτωπος, επί Ανδρουλάκη έγιναν σταθερή αντιπαλότητα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κληροδότημα από την εποχή Βενιζέλου που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ ουρά της Δεξιάς του Σαμαρά και το έστρεψε κατά της Αριστεράς ,με την οποία το ΠΑΣΟΚ παραδοσιακά είχε συμμαχίες στο μαζικό χώρο, - Τοπική Αυτοδιοίκηση, Συνδικαλισμός , κοινωνικές οργανώσεις- χωρίς να αμβλύνονται οι ιδεολογικές διαφορές τους.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο ο Ανδρουλάκης δείχνει ότι δεν μπορεί να δηλώσει το φορτίο ιδεολογικής ανασύνταξής του χώρου και κάνει παιχνίδια τακτικής.

Όταν βρίσκεται μπροστά στο ερώτημα για τις μετεκλογικές προτιμήσεις του- αν κληθεί να μετάσχει στο σχηματισμό κυβέρνησης- πάει από το κακό στο χειρότερο.

Το κακό είναι ότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να συμπράξει με τη ΝΔ . Αυτό δεν είναι ΠΑΣΟΚ.

Το χειρότερο να γίνει πρωθυπουργός ο ίδιος ή κάποιος που θα ορίσει ο ίδιος. Αποκλείονται τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, έναν από τους οποίους όμως θα προκρίνουν οι πολίτες. Κοντολογίς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παίζει σε άλλο γήπεδο, που … δεν υπάρχει.

Έτσι χάνει την αυτονόητη διεκδίκηση συμμετοχής -με τους καλύτερους δυνατούς όρους- σε προοδευτική κυβέρνηση, για να κλείσει ο κύκλος της Δεξιάς. Ουσιαστικά εμποδίζει την προοπτική αυτής της κυβέρνησης.

Ενδιαμέσως το κάνει ακόμη χειρότερο με τον ισχυρισμό για «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση» όταν μόνο με ΣΥΡΙΖΑ – με τον οποίο κόβει τις γέφυρες συγκρουόμενος προσωπικά με τον Τσίπρα, με ανοησίες σαν τις αναφορές στον Καμμένο και τον Πολάκη-- μπορεί να υπάρχει μια τέτοια Κυβέρνηση.

Από εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος μετά την ήττα της ΝΔ, βρίσκεται σε πολιτική έρημο και χάνει τον μόνο δρόμο που θα μπορούσε να έχει ως ΠΑΣΟΚ. Ισχυρισμένος ότι θα «νικήσει» τους επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων, απλώς διαμορφώνει όρους να νικήσει τον εαυτό του..

(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)

 https://www.ieidiseis.gr