Την Ιστορία δεν τη γράφει το Mega και τον Θεό δεν τον λένε Μπόμπολα

 

 

 

Ο Σημίτης, ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς θαμώνες των εδωλίων των Τριμελών Εφετείων Κακουργημάτων, ο τύπος που το γκουβέρνο του καλούσε τους πολίτες να δανειστούν για να τζογάρουν στο ΧΑΑ και τους γδάρανε σαν αρνιά της Λαμπρής, ο χλομός φοβισμένος των Ιμίων, των S-300, του Αγους Οτσαλάν και της ξεβράκωτης εισόδου στο Ευρώ, νομίζει πως θα καθορίσει μόνος του τη θέση του στην Ιστορία. Μόνο που η Ιστορία δεν είναι το Mega και τον Θεό δεν τον λένε Μπόμπολα.

• Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Ο Μπόμπολας ξέπεσε, ο Θεός όχι, και η αμείλικτη γραφίδα του ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Πού είναι εκείνα τα γούστα, η χλίδα, οι αστράτευτοι πασόκοι «λοχαγοί» με τα ξυρισμένα μουστάκια και τα γυαλιστερά κοστουμάκια, σαν τραγουδιάρηδες στην Εθνική. Προγάστορες, θρασείς, κάνανε τα μαγικά τους με το δάνειο χρήμα και οι μπετατζήδες καναλάρχες μοιράζανε το παιχνίδι, το χλιδάτο στους κολλητούς των αφεντικών. Φτιάχνανε τις φίρμες που θέλανε. Η Ντόρα έβγαινε πάντα σετ με τον Βενιζέλο, κάτι σαν Πανούτσος – Καρπετόπουλος στο γεωστρατηγικό και το τάχα μου υψηλής πολιτικής ή Τζίντζερ Ρότζερς και Φρεντ Αστέρι, αλλά με από δύο αριστερά πόδια.

Τα σκυλάδικα δουλεύανε 7 μέρες τη βδομάδα και οι χλιδάτες αντιπροσωπίες ξεπουλούσαν. Η «ελίτ» μας έδενε τα Καγιέν με τα λουκάνικα και μετά τα αμόλαγε στις Μυκόνους, στα Κολωνάκια και στις Αράχοβες. Εισαγωγαί – Εξαγωγαί Πεπιεσμένου Αέρος ο Κυρ – Κώστας ο Μαρτυριάρης. Ξεκίνησε με μια τεράστια ντροπή, με το αίμα τριών παλικαριών μας, και συνέχισε με αλλεπάλληλες ντροπές. Εκείνη τη Δευτέρα που βγήκε ο Οτσαλάν στον αέρα με την κουκούλα, τα δεμένα μάτια και τους μιτατζήδες να πανηγυρίζουν, ένα Έθνος σε διαρκή αναζήτηση της Ελευθερίας, έγινε για λίγο Έθνος ρουφιάνων. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί από την ντροπή γι’ αυτούς που δεν είχαν τσίπα.

Ποτέ δεν υπήρξε στην πρόσφατη Ιστορία μας κάτι τόσο ανάξιό μας ενάντια στις αξίες μας, και κυρίως στα συμφέροντά μας. Ο Σημίτης, ένας επαρχιώτης των Βρυξελλών, με την ψευδή φήμη του τάχα μου «νοικοκύρη», απέτυχε παταγωδώς στις μεταρρυθμίσεις, δείτε τη μεγαλειώδη τρύπα στο νερό για το Ασφαλιστικό, και στα Εθνικά ξεκίνησε γονυπετής και συνέχισε έρπειν. Χαλιά έγινε η μόστρα του. Το συστηματάκι που τον υποστήριζε ήταν αυτό που μετά υπονόμευε τον Καραμανλή, ο οποίος έκανε λάθη, όμως κατά γενική ομολογία δεν έφερνε πίσω το ξυλάκι.

Για την ακρίβεια κάνεις δεν τολμούσε να του το πετάξει. Ο Σημίτης όχι μόνο το έφερνε πίσω, αλλά έκανε και βαρελάκια και από τη χαρά του λέρωνε και το χαλί στην πόρτα των Δυνατών. Και να το ξαναγράφω: ο Ηγέτης μπορεί να έχει διάφορα ελαττώματα, εκτός από ένα: δεν μπορεί να είναι δειλός. Και ο Καραμανλής, σε αντίθεση με τον σαράφη προκάτοχό του, δεν ήταν, δεν είναι. Και η πολιτική δειλία, όσο και να φορέσει τα ρούχα της «σωφροσύνης», βγάζει μάτι.

Δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό το εύρος της παρέμβασης του Κώστα Καραμανλή, που μέσα σε λίγες γραμμές ξεγύμνωσε ενώπιον του Έθνους και της Ιστορίας τη βλαπτική ενδοτική πολιτική του Σημίτη με τη Μαδρίτη και τους κινδύνους που διέτρεξαν τα εθνικά συμφέροντα, με τις ανεκδιήγητες επιλογές αυτής της ηγετικής ομάδας από σοβαροφανείς πουρκουάδες.

Για διάφορους λόγους ο Σημίτης είναι ο αγαπημένος των οπαδών τής όπισθεν και της εσφαλμένης φράσης «του δειλού η μάνα δεν έκλαψε ποτέ». Εκλαψε πρώτη με μαύρο δάκρυ. Η παρέμβαση του πρώην Πρωθυπουργού δεν είναι απλά για την υστεροφημία του.

Είναι μια κόκκινη γραμμή και μια αυστηρή προειδοποίηση, όπως και η υπόμνηση που έκανε στο άρθρο του για την υιοθέτηση της ίδιας στάσης απέναντι στην Τουρκία από τον Αντώνη Σαμαρά, που ορθώς δεν δέχεται τη δεσμευτικότητα της προσφυγής στη Χάγη με ατζέντα διαφορών που θα καθορίσει μονομερώς η Τουρκία, αφού μόνο την Υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ δεχόμαστε. Στην ουσία ο Καραμανλής καθόρισε ένα όριο, το οποίο όποιος το ξεπεράσει θα φορέσει τα παπούτσια του Τσίπρα μετά τους Ψαράδες Πρεσπών: τα παπούτσια της ήττας.

Πάντως, θα ήθελα να ήμουν από μια μεριά να βλέπω τη φάτσα του Ντόκου, του Τσούκαλη και των ΕΛΙΑΜΕΠιτζήδων, όταν θα διάβασαν το άρθρο. Την Ιστορία δεν θα τη γράψει ο σχωρεμένος ο ΔΟΛ. Τη γράφουν οι πράξεις, οι συγκρίσεις και οι συγκρούσεις. Και είναι αποκαλυπτικές.