Γιατί είναι καμένο χαρτί ο Αλέξης Τσίπρας

«Υπό ομαλές συνθήκες, οι προοπτικές του Αλέξη Τσίπρα να επανακάμψει στην εξουσία στο τέλος της τετραετίας είναι σχεδόν μηδενικές. Ως εκ τούτου αβέβαιο είναι και το πολιτικό του μέλλον καθ’ όσον στην παρούσα φάση παρατηρούνται σοβαρές διαφωνίες και στο εσωτερικό του κόμματός του. Από την άλλη πλευρά, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τη χώρα πέντε και πλέον χρόνια, η άσκηση αντιπολίτευσης είναι δυσχερής και δεν παράγει προσδοκίες… Υπό αυτές τις συνθήκες η πρωθυπουργία Μητσοτάκη θα έχει διάρκεια, αλλά και πολύ σοβαρές δυσκολίες να  ξεπεράσει»… Αυτά και άλλα πολλά αναφέρονται σε έκθεση μεγάλης μη δυτικής πρεσβείας για την πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα και τις πιθανές εξελίξεις στο μέλλον.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου 

Στην ίδια έκθεση επισημαίνεται ότι η Τουρκία, παρά τη θέλησή της να έχει ευρύτερη πρόσβαση στο Αιγαίο, δεν θα αποτολμήσει θερμό επεισόδιο, αλλά θα συνεχίσει τις πιέσεις της, ιδιαίτερα τώρα που αλλάζει και η αμερικανική προεδρία.

Είναι φανερό ότι οι πιο πάνω διπλωματικές εκτιμήσεις ελάχιστα απέχουν από την πραγματικότητα. Πλην όμως, αναφορικά με τα όσα συμβαίνουν στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν ασχολούνται καθόλου με τη σοβαρή πρόκληση του λαϊκισμού που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι πασίδηλο ότι δεν έχει αφήγημα να προβάλει. Εξήντα και πλέον μήνες ο κ. Τσίπρας συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο, υπέγραψε και εφάρμοσε ένα τρίτο μνημόνιο, ενώ στην εξωτερική πολιτική υπήρξε φερέγγυος σύμμαχος της δυτικής συμμαχίας στην οποία συμμετέχει η Ελλάδα από τον καιρό που ιδρύθηκε.

Είναι λιγάκι δύσκολο, έτσι,  στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προτείνει ανατρεπτικές  λύσεις, όταν είναι νωπή η ασυνέπειά του μεταξύ λόγων και έργων του την εποχή της διακυβέρνησής του... Από την άλλη πλευρά, στο κενό θα πέσει και η περίφημη «σκευωρία της Novartis», με αποτέλεσμα να βγει χαμένος ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός. Αυτό που μένει, έτσι, στον Αλέξη Τσίπρα είναι η αναμονή του ξεσπάσματος της νέας οικονομικής κρίσης, ως συνέπεια της πανδημίας. Πράγματι, αν η υγειονομική κρίση δεν σταματήσει να παράγει ζημιές μέσα στο προσεχές δίμηνο, το 2021 θα είναι μια καταστροφική για την οικονομία χρονιά.

Πρώτον, διότι θα έχει πληγεί στην καρδιά της η παραοικονομία, η οποία συνδέεται με κλάδους όπως ο τουρισμός, η εστίαση, η ψυχαγωγία και ο παράνομος τζόγος. Με υπολογισμένο τζίρο περί τα 36 δισ. ευρώ τον χρόνο, η παραοικονομία είναι ζήτημα αν φέτος θα φθάσει το 10% του ποσού αυτού και οι προοπτικές για τον επόμενο χρόνο δεν είναι καλύτερες.

Θα λείψει, λοιπόν, από την αγορά «ζεστό χρήμα» της τάξης των 45 - 60 δισ. ευρώ, που σημαίνει σοβαρή κρίση ρευστότητας. Αν προσθέσουμε και μια μείωση 8 - 10% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, (ΑΕΠ), τότε η κατάσταση γίνεται εξόχως σοβαρή, που σημαίνει οξύτατη κρίση ιδιωτικού χρέους.

Δεύτερον, ως συνέπεια της παραοικονομικής ύφεσης, η χώρα θα μπει σ’ έναν φαύλο κύκλο μιας νέας κρίσης χρέους, με παράλληλη άνοδο της ανεργίας. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, θα τεθεί σοβαρό θέμα της αξιοποίησης των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης, οι οποίοι όμως δεν θα εισρέουν στη χώρα ιδιαίτερα εύκολα.

Οι εξελίξεις αυτές θα είναι «δώρο» για την αξιωματική αντιπολίτευση, αρκεί να έχει σοβαρές λύσεις να προτείνει.

Διαφορετικά, θα πρέπει να αναμένουμε ένα νέο φεστιβάλ δημαγωγίας και λαϊκισμού, το οποίον όμως δεν θα έχει πλέον την ίδια πολιτική επίδραση με τα αντίστοιχα φαινόμενα της περιόδου 2012 - 2015.

Τότε, ο λαϊκιστής και αδίστακτος Τσίπρας ήταν το νέο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή, διαφορετικό από αυτά που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στη χρεωκοπία. Πολύς κόσμος, έτσι, θέλησε να δοκιμάσει κάτι καινούργιο. Και προς αυτήν την κατεύθυνση βοήθησε και η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, που ήταν το ένα πόδι του δικομματισμού από το 1981 έως και το 2009. Σήμερα ο κόσμος γνωρίζει καλά τα έργα και τις ημέρες της συριζαϊκής διακυβέρνησης και μπορεί να προβλέψει με σχετική ακρίβεια τι θα μπορούσε να συμβεί.

Ο παλαιάς κοπής λαϊκισμός δεν περνάει πλέον.  Ο πολακισμός είναι επίσης μια σκέτη γελοιότητα τοπικής κατανάλωσης. Μόνον μια σοβαρή κεντροαριστερή πρόταση διαχείρισης και εξόδου από την κρίση θα μπορούσε να προσελκύσει ευήκοα ώτα.

Τέτοιες προτάσεις, όμως, ο σημερινός επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να τις διατυπώσει. Δεν του πάνε, δεν είναι συμβατές με το στυλ και τη νοοτροπία του, γι’ αυτό και δικαίως θεωρείται «καμένο χαρτί». Τέλος, με τον Μπάιντεν στην προεδρία της, η Αμερική δεν θα αναζητά Ευρωπαίους πολιτικούς πρόθυμους να υπονομεύσουν την Ένωση... Δύσκολοι οι καιροί για τον Τσίπρα.

Δημοσιεύτηκε στο «Καρφί»