Δυσκολεύτηκα πολύ τις προάλλες να βρω θέση
στάθμευσης στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο των Σερρών. Βράδυ Σαββάτου, χωρίς βροχή, με καλό γενικώς καιρό για την εποχή, σαν να ήταν όλος ο «νεαρόκοσμος» της πόλης συνεννοημένος και βγήκε για νυχτερινή έξοδο, διασκέδαση και ποτό.
στάθμευσης στο ιστορικό και εμπορικό κέντρο των Σερρών. Βράδυ Σαββάτου, χωρίς βροχή, με καλό γενικώς καιρό για την εποχή, σαν να ήταν όλος ο «νεαρόκοσμος» της πόλης συνεννοημένος και βγήκε για νυχτερινή έξοδο, διασκέδαση και ποτό.
Στη δική μου παρέα, οι τρεις(3) ήταν άνεργοι και λίγο παραπέρα άλλοι δύο(2) γνωστοί μου, οι οποίοι επίσης ήταν χωρίς δουλειά τούτη την περίοδο. Και μάλλον, εάν υπήρχε η δυνατότητα να ερωτηθούν όλοι αυτοί, οι νέοι κατά το πλείστον άνθρωποι, που απολάμβαναν το ποτό τους σαββατιάτικα , είμαι πεπεισμένος ότι το ποσοστό της ανεργίας θα ξεπερνούσε συντριπτικά το 70%.
Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα τόσο μεγάλο ποσοστό άνεργων νέων ανθρώπων να ξοδεύει χρήματα για διασκέδαση; Πολύ απλά, πίσω από τον καθένα υπάρχει ένας εργαζόμενος ή συνταξιούχος πατέρας, που ακόμη χρηματοδοτεί τις βραδινές εξόδους και αιμοδοτεί την κίνηση των bar και των café του κέντρου. Ο πατέρας αυτός, αφήνει την τηλεόραση να του χαρίσει αυτό που του «έκλεψε» ο γιος : δηλαδή, τη δυνατότητα της εξόδου σε ένα ταβερνάκι με παρέα και φίλους.
Το κάνει, όμως, αγόγγυστα, γιατί ο «πόνος» και το «παράπονο» από την άδικη ζωή είναι μεγάλος. Ενώ σπούδασε το γιο του (ή την κόρη του) και πάντως ξοδεύτηκε, η πατρίδα (αχ αυτή η πατρίδα!) δεν του το αναγνώρισε ποτέ! Ενώ στερήθηκε για να δώσει εφόδια ζωής στα παιδιά του, τώρα τα βλέπει σε ηλικία εκεί γύρω στα 30-35 με μάτια όλο απόγνωση.
Τι κάνει, λοιπόν, αυτός ο πονεμένος πατέρας; Προσπαθεί να μετριάσει την απόγνωση στερούμενος ο ίδιος και χαρίζοντας καφέδες, μπύρες και ποτά για χαλάρωση στα παιδιά του. «Σήμερα, οι περισσότεροι νέοι έχουν δανεική αυτάρκεια. Υπάρχουν χάριν των γονιών τους», μου έλεγε πριν από καιρό και πάντως σε ανύποπτη στιγμή κάποιος πατέρας δύο(2) άνεργων κοριτσιών.
Μια χώρα, λοιπόν, που αδυνατεί να δώσει το πιο βασικό αγαθό στους νέους, δηλαδή την εργασία, τι άραγε να ελπίζει, πού να στηρίζεται και τι να περιμένει; Η ανεργία «σκοτώνει» τους νέους και μία χώρα χωρίς νιάτα είναι μία άρρωστη χώρα. Κραυγή αγωνίας στέλνουν οι άνεργοι 30άρηδες-35άρηδες στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δημιουργήστε θέσεις εργασίας, δώστε ελπίδα στην απόγνωση και στην εργασιακή «μαυρίλα», σταματήστε επιτέλους την καλπάζουσα ανεργία !
Άποψη : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος - Δημοσιογράφος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.