Το 2021 συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από
την Ελληνική Επανάσταση. Κατά τη διάρκεια των δύο αυτών αιώνων, το κράτος που δημιουργήθηκε δεν κατάφερε ποτέ να μετουσιώσει τα ιδανικά της. Ο προοδευτικός χαρακτήρας των ιδεών του Ελληνισμού αντικαταστάθηκε από μία συντηρητική προγονοπληξία.
Οι αρχές του Διαφωτισμού αφορίσθηκαν. Η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ η Αυτοκρατορία του Λαού, όπως οραματίσθηκε ο Ρήγας.
Γράφει ο Δημήτρης Τζιώτης
Το 2021 δεν είναι έτος επιφανειακής αναδρομής. Δεν είναι χρονιά για φανφάρες. Είναι μία ιστορική ευκαιρία για τον χρονικό προσδιορισμό του τέλους μιας περιόδου και την αρχή μιας νέας εποχής. Για τη δημιουργία μίας νέας πολιτείας, με αποστολή την αληθινή Αναγέννηση της Ελλάδας. Τη θεσμοθέτηση της 4ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Η Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία ολοκληρώθηκε το 1831 με τη δολοφονία του Καποδίστρια.
Η Δεύτερη θεσπίστηκε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1924 και τερματίσθηκε το 1935 με την παλινόρθωση της μοναρχίας, που οδήγησε στη δικτατορία του Μεταξά.
Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία ξεκίνησε το 1974, ύστερα από την κατάρρευση της χούντας, την τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Η ουσιαστική χρεοκοπία του κράτους θα έπρεπε να είχε ήδη κλείσει τον ιστορικό κύκλο της Μεταπολίτευσης από το 2009. Το παλιό πολιτικό σύστημα κάνει τα πάντα για να αποφύγει αυτή την αυτονόητη εξέλιξη. Ακολουθεί λάθος δρόμο. Αναπαράγει τα θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά του ελλείμματα. Εγκλωβίζει τη χώρα στην ακινησία. Σε ένα φαύλο κύκλο.
Η θέση στην οποία βρίσκεται η σύγχρονη Ελλάδα είναι αδιανόητη. Ξεπερνάει κάθε λογική. Παρότι κυρίαρχο αίτημα του λαού είναι η πολιτική αλλαγή, το παλιό πολιτικό σύστημα εμποδίζει την πρόοδο της χώρας. Οι πολιτικοί χρεοκόπησαν τη Δημοκρατία. Οι μεταρρυθμίσεις υπονομεύθηκαν και απέτυχαν. Το χρέος της Μεταπολίτευσης δεν είναι βιώσιμο. Η πολιτική αντιπροσώπευση εκφυλίζεται καθημερινά. Η απαξίωση του αρρωστημένου πολιτικού συστήματος είναι γενικευμένη.
Από το 1974 άλλαξε ο κόσμος, πολλές φορές. Οι ιδεολογίες που προσδιόριζαν τον τρόπο σκέψης και τη ζωή των ανθρώπων στη βιομηχανική εποχή έχουν καταρρεύσει. Ο Κομμουνισμός πέθανε, ο Σοσιαλισμός φυλλορροεί και ο Καπιταλισμός χρεοκόπησε. Οι αξίες της Δημοκρατίας αμφισβητούνται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται. Αυταρχικά καθεστώτα αποκτούν σε όλο τον κόσμο λαϊκή νομιμοποίηση. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά αλλάζει μορφή.
Όλα εξελίσσονται, κάθε μέρα, πιο γρήγορα από ποτέ. Οι αλλαγές που ζούμε στις μέρες μας είναι ανάλογες με την κοσμογονία της γεωργικής και της βιομηχανικής επανάστασης. Η τεχνολογία έχει αυξήσει την ταχύτητά τους. Η παγκοσμιοποίηση διευρύνει την εμβέλειά τους. Την ίδια στιγμή, ο πλανήτης μας κινδυνεύει. Η περιβαλλοντική καταστροφή και οι κλιματική αλλαγή απειλούν την ίδια τη ζωή. Η ζωή στη γη, όπως τη γνωρίζουμε, μπορεί σύντομα να μην υπάρχει. Ο χρόνος έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ποτέ η ανθρωπότητα. Και όμως, ακόμα και σήμερα, δεν το έχουμε αντιληφθεί. Η Γη δεν μας έχει ανάγκη. Θα συνεχίσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να υπάρχει. Εμείς χρειαζόμαστε τη Γη.
Σε αυτόν τον κόσμο που αλλάζει, οι προκλήσεις είναι μεγάλες και οι προοπτικές που διανοίγονται απεριόριστες. Το μέγεθος έχει πάψει να αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της ισχύος των κρατών. Η ανθρωπότητα αναζητά ένα νέο αξιακό χάρτη. Μία επανάσταση ιδεών. Ένα διανοητικό κίνημα. Μία νέα αντίληψη για την οργάνωση της ζωής, μία νέα κοσμοθεωρία. Τον Διαφωτισμό του 21ου αιώνα.
Την ώρα που η ιστορία γράφεται από την αρχή, η Ελλάδα κοιμάται. Το κράτος είναι ανίκανο να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες και να διαμορφώσει οποιαδήποτε προοπτική για το μέλλον. Για μία δεκαετία, η Ελλάδα διασύρεται διεθνώς.
Η λειτουργία της Ελλάδας σε συνθήκες χρεοκοπίας αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή. Είναι ένα διαρκές έγκλημα, το οποίο εξακολουθεί να συντελείται με ευθύνη των κομμάτων. Το κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής. Δέκα χρόνια από την έναρξη της κρίσης δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το κράτος παραμένει αθεράπευτο, διεφθαρμένο, ακυβέρνητο και αντιπαραγωγικό. Οι πολίτες εξαναγκάζονται να πληρώνουν το παράλογο κόστος συντήρησής του.
Η κοινωνία βιώνει τη βαθύτερη και μεγαλύτερης διάρκειας ύφεση ευρωπαϊκής πολιτείας εν καιρώ ειρήνης. Το τίμημα είναι δυσβάσταχτο. Τρεις χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτόνησαν, η οικονομία διαλύθηκε, το ένα τέταρτο του εθνικού πλούτου χάθηκε, η ανεργία διογκώθηκε, οι νέοι μετανάστευσαν, η βία και η καταστολή έγιναν κομμάτι της καθημερινότητας, η φτώχεια εξαπλώνεται, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί πολλαπλασιάζονται, το χρέος αυξήθηκε, ο πληθυσμός της χώρας γερνάει και συρρικνώνεται. Το κράτος έχει πυροδοτήσει μία κοινωνική βόμβα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί.
Οι θεσμοί έχουν καταρρακωθεί. Η διάβρωσή τους έχει, πλέον, καταστεί επικίνδυνη για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Η αλλοίωση και η παραβίαση των αρχών του Συντάγματος συντελούνται χωρίς αντιστάσεις. Η λαϊκή κυριαρχία υπονομεύεται, νοθεύεται και χειραγωγείται. Το Δημοκρατικό πολίτευμα κινδυνεύει.
Η αποδοχή των δημοκρατικών θεσμών από τους πολίτες είναι μειοψηφική. Η Δημοκρατία ευτελίζεται. Ενώ η ποιότητα των θεσμών μιας πολιτείας θεωρείται διεθνώς σημαντικότερη για την πρόοδό της, ακόμα και από τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, το ελληνικό κράτος αποτελεί παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγή. Τα συναισθήματα που διαπερνούν πλέον την ελληνική κοινωνία είναι ο θυμός, ο φόβος και η ντροπή.
Η αδυναμία λειτουργίας του κράτους και η διαφθορά του πολιτικού συστήματος οδηγούν την κοινωνία στην πολιτική απογοήτευση. Οι μόνοι αποδεκτοί θεσμοί από τους πολίτες είναι ο στρατός, η εκκλησία και η οικογένεια. Το πολιτικό κλίμα θυμίζει σκοτεινές εποχές. Με την ανοχή των δημοκρατικών θεσμών, η Δημοκρατία αργοπεθαίνει.
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης αρνείται να δεχτεί την πραγματικότητα. Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να αφήσει ελεύθερη την ειρηνική άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας δημιουργεί τεχνητά αδιέξοδα. Η Δημοκρατία δεν εξελίσσεται. Ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης ελλοχεύει. Υπό ανάλογες περιστάσεις εκτρέφονται ιστορικά τα αυταρχικά καθεστώτα. Με ευθύνη των κομμάτων, ο φασισμός προσφέρεται ως διέξοδο στη σήψη. Οι εξόφθαλμες αδυναμίες του κράτους καθιστούν τη χώρα ευάλωτη στον πόλεμο. Σε παρόμοιες συνθήκες, η παλιννόστηση της μοναρχίας παρουσιάζεται, συνήθως, ως η καλύτερη εθνική επιλογή.
Τα πολιτικά κόμματα είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνα, τόσο για τη χρεοκοπία όσο και για την οδυνηρή διάρκεια και το εύρος της κρίσης. Εκφράζουν, εκπροσωπούν και αναπαράγουν την πολιτισμική υπανάπτυξη. Ο λαϊκισμός είναι η κυρίαρχη μορφή άσκησης πολιτικής για δύο ολόκληρους αιώνες. Το δεδομένο αυτό δεν άλλαξε ούτε τα τελευταία πενήντα χρόνια. Τα κόμματα εκμεταλλεύονται τη φτώχεια, τα προβλήματα των ανθρώπων, την αγάπη τους για την πατρίδα και τον σεβασμό τους προς τον Θεό.
Το κόστος για κάθε πολίτη είναι ανυπολόγιστο. Η αθέμιτη απόκρυψη των αληθινών γεγονότων και η εν γνώσει τους παράσταση ψευδών αποτελούν καθημερινή πρακτική της δομημένης δράσης των πελατειακών κομματικών οργανώσεων. Η πολιτική τους ασκείται με δανεικά. Το χρέος τως χώρας είναι πολιτικό. Οι προεκλογικές παροχές τους χρεώνονται στις επόμενες γενιές. Αυτό είναι ότι πιο ανήθικο κάνουν.
Η υποθήκευση της Ελλάδας στους κερδοσκόπους δεν είναι κοινωνική πολιτική. Είναι κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Ξεπούλημα. Παρά τις θυσίες του λαού, το χρέος του κράτους συνεχώς αυξάνεται. Η κατάσταση δεν διορθώνεται. Η Ελλάδα εξακολουθεί να αυτοκαταστρέφεται, με δική τους υπαιτιότητα.
Το πρόβλημα με τα κόμματα της Μεταπολίτευσης δεν είναι τόσο τα λάθη που έκαναν. Άλλωστε, ψηφίσθηκαν κατ’ επανάληψη από τους πολίτες. Το ζήτημα είναι ότι δεν ζήτησαν, ούτε καθυστερημένα, μία συγγνώμη. Ενώ η κοινωνία υποφέρει, οι πολιτικοί που χρεοκόπησαν τη χώρα αρνούνται να αποσυρθούν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν έμαθαν. Ακόμα και τώρα, δεν άλλαξαν. Περιορίζουν την κοινωνία στα όρια των δικών τους αμφιλεγόμενων δυνατοτήτων. Γιατί μόνο αυτό μπορούν να κάνουν. Μικροπολιτική. Αναλώνονται στα μικρά και τα ασήμαντα. Ως εκεί φτάνουν.
Η συγκρότηση των κομμάτων της Μεταπολίτευσης καθιστά την προσαρμογή τους στις ανάγκες της εποχής μας αδύνατη. Το πελατειακό κράτος στελεχώνεται από τα μέλη τους. Υπηρετώντας το ίδιο σύστημα εξουσίας, έχουν πάψει να έχουν μεταξύ τους ουσιαστικές διαφορές. O πραγματικός κοινωνικός διαχωρισμός αντανακλάται στο χάσμα που διογκώνεται ανάμεσα στα κόμματα και τους πολίτες, οι οποίοι εξαναγκάζονται να πληρώνουν τη συντήρηση του παλιού πολιτικού συστήματος.
Η ιδεολογική ταυτότητα των κομμάτων έχει απολεσθεί. Εφαρμόζουν παρόμοια πολιτική. Με δεδομένη την ομόφωνη άρνησή τους να αγγίξουν τις δομές του πελατειακού κράτους, όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στο εξωτερικό. Η πολιτική κατάντησε βαρετή. Ανύπαρκτη. Οι ιδεολογικές διαφορές τους έχουν καταστεί πρακτικά ασήμαντες. Η πρόοδος και η συντήρηση, η αριστερά και η δεξιά επικαλύπτονται από την παρασιτική τους νοοτροπία. Η δεξιά δεν τολμά να αρθρώσει τη λέξη δεξιά και η αριστερά αδυνατεί να εφαρμόσει αριστερή πολιτική. Το κέντρο δεν υπάρχει. Ένας πολιτικός αχταρμάς. Κανένα κόμμα δεν είναι φιλελεύθερο, κανένα δεν είναι ριζοσπαστικό, κανένα δεν είναι προοδευτικό. Όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης είναι καθεστωτικά. Εξυπηρετούν τη διαιώνιση ενός διεφθαρμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Κυρίαρχο κριτήριο της εκλογικής συμπεριφοράς είναι η δυσαρέσκεια. Η διάθεση των ψηφοφόρων είναι τιμωρητική. Η ψήφος των πολιτών είναι αρνητική. Οι εκλογές δεν αρκούν για να αλλάξει η Ελλάδα.
Οι ευθύνες των κομμάτων είναι ακόμα βαρύτερες γιατί παγιδεύουν συνειδητά την κοινωνία στην τακτική της αλληλοεξόντωσής τους. Η πολιτική τους διαμορφώνεται με γνώμονα την πρόκληση της μέγιστης δυνατής βλάβης στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Φαλκιδεύοντας συστηματικά την ομαλή διακυβέρνηση της χώρας. Υπονομεύουν κάθε θετική πρωτοβουλία και κάθε προσπάθεια εθνικής συνεννόησης. Θέτοντας το κομματικό συμφέρον υπεράνω του δημοσίου, συντελούν ένα διαρκές πολιτικό έγκλημα. Προσβάλλουν κάθε αρχή της Δημοκρατίας.
Καταστρέφουν τη χώρα προκειμένου να κατακτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία. Οι προσωπικότητες έχουν αποκλεισθεί από την πολιτική ζωή. H διανόηση είναι ανύπαρκτη. Οι ολιγάρχες χρηματοδοτούν, προβάλλουν και επιβάλλουν μόνο όσους υπηρετούν την υπαλληλική τους ιδιότητα. Η διακίνηση μαύρου χρήματος αποτελεί διαχρονική πρακτική. Όσοι χαρακτήρες δεν συμβιβάζονται δολοφονούνται. Μόνο όποιος δεν ακούει, δεν βλέπει και δεν μιλάει επιβιώνει πολιτικά. Η ομερτά επιβάλλεται με την ανοχή των θεσμών. Επικρατεί ο νόμος της σιωπής.
Η πολιτική των κομμάτων αντανακλά τη συντήρηση των παλαιωμένων δομών τους. Οι εσωκομματικές εκλογές έχουν προσχηματικό χαρακτήρα. Η ηγεσία τους μεταβιβάζεται σαν να ήταν κληρονομικό δικαίωμα. Η επιβολή του εκλεκτού των οικογενειακών μηχανισμών είναι δεδομένη. Η διαδοχή τους υπαγορεύεται από τις παγιωμένες ενδοκομματικές εξαρτήσεις. Κλωνοποιώντας εικονικά είδωλα, με βάση τα αρχέτυπα της μοναρχίας. Αποκτούν την εξουσία και δεν γνωρίζουν τι να την κάνουν. Αναπαράγουν το τίποτα. Καταλληλλότερος πρωθυπουργός θεωρείται ο κανένας.
Στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, οι οικογενειακές διαμάχες μεταξύ των γόνων των πολιτικών δυναστειών, για τον εσωτερικό έλεγχο των κομμάτων που κληρονομούν, λαμβάνουν εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις. Η ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει αλλοτριωθεί σε μια διαρκή σύγκρουση ολιγοπωλιακών συσχετισμών.
Παρότι η διαδικασία εκλογής των επικεφαλής τους δεν έχει κανένα στοιχείο αξιοκρατίας, το θέμα δεν είναι μόνο τα πρόσωπα. Εάν ήταν αυτό το πρόβλημα, η αντικατάστασή τους θα το είχε επιλύσει. Τα πρόσωπα αντικατοπρίζουν την κουλτούρα και την ηθική των φορέων που εκπροσωπούν. Ως καθρέφτης της αισθητικής τους. Ενώ η προσοχή όλων – για επικοινωνιακούς λόγους – εστιάζεται πάνω τους, οι κομματικοί μηχανισμοί, η γραφειοκρατία και οι συντεχνίες έχουν τον έλεγχο των εξουσιών. Η δημοκρατική αρχή έχει περιορισμένο πεδίο εφαρμογής.
Οι κύκλοι που περιβάλλουν τον εκάστοτε πρωθυπουργό περιορίζουν, με κάθε τρόπο, το οπτικό του πεδίο. Αμέσως μετά την ορκωμοσία του, αδυνατεί να δει τον ορίζοντα πέρα από το κλειστοφοβικό γραφείο του.
Στο ιστορικό διοικητικό κέντρο της πρωτεύουσας αποτυπώνεται ο παραλογισμός της διαχρονικής ακυβερνησίας. Το Μέγαρο Μαξίμου, κέντρο της πρωθυπουργοκεντρικής δημοκρατίας, αδυνατεί εκ φύσεως να επιτελέσει οποιαδήποτε λειτουργία διακυβέρνησης. Ο σκοτεινός ισόγειος όροφος με τα κλειστά παράθυρα του διοικητικού ηγέτη της χώρας σπαταλάται σε άδειες συνήθως αίθουσες συσκέψεων και εκδηλώσεων. Ο πρώτος όροφος, των συντονιστών υπουργών του κυβερνητικού έργου, δέχεται τις επισκέψεις εκπροσώπησης των κάθε λογής συμφερόντων. Στο πρωθυπουργικό μέγαρο δεν προσφέρεται χώρος διακυβέρνησης. Η χώρα κυβερνάται από τα στελέχη που συνωστίζονται στο ασφυκτικό του υπόγειο.
Το Προεδρικό Μέγαρο, δίπλα ακριβώς, πολλαπλάσια μεγαλύτερο σε μέγεθος, απομεινάρι μιας εποχής που ο βασιλιάς διόριζε ως πρωθυπουργό κατά βούληση όποιον ήθελε. Το παλιό παλάτι φιλοξενεί με άνεση τις δραστηριότητες και τον προγραμματισμό τυπολατρικών εκδηλώσεων ενός διακοσμητικού ρόλου, που αντιπροσωπεύει το θεσμικό κενό της χώρας.
Οι δομές του κράτους είναι σάπιες. Αυτή η χώρα είναι αδύνατον να κυβερνηθεί. Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί πραγματικά να κυβερνήσει. Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορούσε να διανοηθεί, πριν αναλάβει την εξουσία, ότι δεν θα αφεθεί να κυβερνήσει. Κανένας δεν κυβέρνησε έτσι όπως θα ήθελε. Με το πέρασμα του χρόνου, το φαινόμενο αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο ανησυχητικό. Οι θεσμοί έχουν αποσαθρωθεί σε βαθμό επικίνδυνο. Η Ελλάδα είναι μία ακυβέρνητη πολιτεία.
Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, είναι βαθιά θεσμικό. Κανένας εκλεγμένος πρωθυπουργός, εκτός από έναν, δεν ήταν συνειδητά απατεώνας. Κανένας δεν ήταν προδότης. Κανένας δεν ήταν τεμπέλης. Και είναι ανέφικτο, ότι και αν λένε, κάποιος ηλίθιος να γίνει πρωθυπουργός. Αυτές οι κατηγορίες είναι παραπλανητικές. Η εύκολη λύση. Με σκοπό την αποδυνάμωση των προσώπων και τον αποπροσανατολισμό των πολιτών για τη συνέχιση λειτουργίας του κατεστημένου συστήματος. Όσα πρόσωπα και αν άλλαξαν, όσα μνημόνια και αν επιβλήθηκαν, οι δομές της κυριαρχίας και της χρεοκοπίας παρέμειναν αναλλοίωτες.
Βεβαίως, όλοι έχουν ευθύνες. Γιατί ανέχθηκαν τους κομματικούς μηχανισμούς και τις συντεχνίες και ενέδωσαν στις πιέσεις τους. Αφέθηκαν στην προστασία τους. Όποιος γίνεται πρωθυπουργός ευνουχίζεται. Το σύστημα έτσι λειτουργεί. Είναι σκληρό. Τους προσφέρεται και τους υπηρετεί με τίμημα τον έλεγχό τους. Με το έναν ή τον άλλον τρόπο, τους εξαναγκάζει να υποσχεθούν πράγματα που δεν πιστεύουν. Να δεσμευτούν ότι λεφτά υπάρχουν. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν, τους υποχρεώνει να δανειστούν, με οποιοδήποτε κόστος, για να ικανοποιήσουν τις παράλογες αξιώσεις τους.
Η διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών ξεκινάει από τις κάλπες. Μέρα με τη μέρα, από τη στιγμή της ανάδειξής τους στη θέση του αρχηγού, εξαναγκάζονται να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις των μηχανισμών, των συντεχνιών και των συμφερόντων. Αυτοί ελέγχουν την κρίσιμη μάζα της εκλογής τους και της παραμονής τους στην εξουσία. Προσφέρουν την υποστήριξη και τις ψήφους τους μαζικά, σε πακέτο. Η δράση τους διαπλέκεται σε όλα τα κόμματα. Όσο πιο αδύναμη είναι μια κυβέρνηση, τόσο πιο ισχυρός είναι ο ρόλος τους.
Κάθε πολιτική απόφαση συναρτάται άμεσα και περιορίζεται από τον συντελεστή του πολιτικού κόστους. Η διακυβέρνηση και η αντιπολίτευση είναι διαρκώς εξαρτημένες από μία εξωθεσμική μεταβλητή: την εξυπηρέτηση συμφερόντων. Η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική μορφή του πολιτεύματος αποδείχτηκε πρακτικά ολιγοπωλιακή.
Καμία απόφαση δεν λαμβάνεται, κατά κύριο λόγο, με βάση το δημόσιο συμφέρον. Καμία απόφαση δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Καμία δεν έχει ως γνώμονα το μέγιστο όφελος της χώρας ή των πολιτών. Τα κόμματα δεν εκπροσωπούν το λαό. Εκπροσωπούν ομάδες συμφερόντων. Η νοοτροπία της αποφυγής του πολιτικού κόστους αποτρέπει τη διαφοροποίησή τους από τις σίγουρες ψήφους της εκλογικής τους βάσης. Η πελατειακές δομές του κράτους που κατασκεύασαν ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με τους μηχανισμούς που το ελέγχουν. Η άνοδος και η πτώση των κυβερνήσεων είναι μια διαδικασία ετεροπροσδιορισμού. Όλες οι αποφάσεις καθορίζονται πρωτίστως από την ικανοποίηση των κομματικών, κερδοσκοπικών, γραφειοκρατικών και συντεχνιακών μηχανισμών.
Ακόμα και η επικράτηση της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ως μορφής του πολιτεύματος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, με μικροκομματικά κριτήρια επιβλήθηκε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως θαυμαστής του στρατηγού Ντε Γκωλ και του παραδείγματος της Γαλλικής Δημοκρατίας, είχε πλήρη επίγνωση των πλεονεκτημάτων της Προεδρικής Δημοκρατίας. Η ισχύουσα μορφή του πολιτεύματος υπερίσχυσε από τους συνεργάτες του βάσει του ωφελιμιστικού υπολογισμού ότι η κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα είναι προοδευτική.
Η δημοκρατική και ορθολογική διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι πρακτικά εφικτή. Η μικροπολιτική ατζέντα επιβάλλεται για την αποφυγή κάθε άλλης εναλλακτικής επιλογής. Η ενημέρωση περιορίζεται σε μικροθέματα. Η μετριότητα διαπερνά τη δημόσια σφαίρα. Τα θέματα που διατυπώνονται και αναδεικνύονται είναι μικρά, πολύ μικρά. Λίγα, πολύ λίγα. Η πολιτική θεματολογία υποδηλώνει την πνευματική ένδεια και την πολιτισμική υποτέλεια του πολιτικού προσωπικού.
Η μικροδιαχείριση της χρεοκοπίας αποτελεί την καθημερινότητα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Σαν να είναι αυτή η μοναδική δυνητική επιλογή. Σαν να μην υπάρχουν άλλες λύσεις. Με αυτά τα δεδομένα, η εξίσωση οποιασδήποτε μορφής εξέλιξης είναι μαθηματικά αδύνατη.
Η λανθασμένη εντύπωση, που εσκεμμένα καλλιεργήθηκε, είναι ότι η πολιτική που ακολουθείται αποτελεί μονόδρομο για την Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η αλήθεια. Ένα ζήτημα οφείλει να ξεκαθαριστεί, μια και καλή. Τα μνημόνια εφαρμόσθηκαν και η χώρα θα βρίσκεται υπό επιτήρηση προκειμένου να συντηρηθεί το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Για κανέναν άλλο λόγο.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό. Στην οικονομία αντανακλάται η αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Το ζήτημα δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε επιφανειακό. Τα θεμέλια του κράτους ήταν σαθρά από τη σύστασή του. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα. Η ανευθυνότητα του κράτους. Οι εγγενείς αδυναμίες του. Η κρίση της Ελλάδας είναι εξ ορισμού θεσμική. Αυτό το κράτος δεν έχει καμία προοπτική. Τίποτα δεν λειτουργεί. Η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Σε κάθε γωνιά της γης, οι Έλληνες διακρίνονται. Μόνο στην Ελλάδα είναι αδύνατο να το πετύχουν. Όσοι έχουν τη δυνατότητα, μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι εγκλωβίζονται. Οι νοσηρές δομές του κράτους περιορίζουν την ανάδειξη των δυνατοτήτων τους. Τα πλαίσια λειτουργίας του είναι αποπνικτικά.
Περισσότερες από τις μισές ημέρες του χρόνου, οι πολίτες εργάζονται για να πληρώνουν φόρους. Η εργασία αυτή είναι πρακτικά καταναγκαστική. Οι Έλληνες εξαναγκάζονται, ουσιαστικά, να δουλεύουν για ένα κράτος που δεν τους προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Για να πληρώνουν υποχρεωτικά υπηρεσίες που δεν λαμβάνουν και ουδέποτε ενέκριναν. Αυτό το κράτος είναι πολύ μεγάλο και η προσφορά του μηδαμινή. Υποθάλπει τη διαφθορά και υποσκάπτει την οικονομία. Το κόστος της διαιώνισής του έχει πλέον καταστεί απαγορευτικό για την κοινωνία. Όταν συνειδητοποιήσουν οι πολίτες ότι είναι δικαίωμά τους να καταργήσουν τις αποσαθρωμένες δομές του, είναι βέβαιο ότι θα το πράξουν. Για να δημιουργήσουν ένα άλλο, καλύτερο. Χωρίς τα βάρη του παρελθόντος. Πολύ μικρότερο, φθηνότερο και πιο αποτελεσματικό.
Το κράτος δεν είναι θέσφατο. Δημιουργήθηκε από τους πολίτες για να διασφαλίζει την ελευθερία τους και τα δικαιώματά τους. Η ύπαρξή του αποτελεί επιλογή τους. Όπως είναι δικαίωμα των πολιτών να καθορίζουν το μέγεθος και το κόστος του. Το κοινωνικό συμβόλαιο βρίσκεται σε ισχύ για όσο διάστημα το σύνολο των δικαιωμάτων που συμφωνήθηκαν εξακολουθούν να ισχύουν.
Ο καταστατικός χάρτης που καθορίζει την αποστολή, τον σκοπό και τις ευθύνες των εξουσιών για την πορεία του κράτους είναι το Σύνταγμα. Ο χάρτης αυτός είναι κακοποιημένος από την πραγματικότητα. Έχει πάψει να ισχύει. Έχει βεβηλωθεί. Εκ του αποτελέσματος έχει αποδειχτεί ότι δεν εφαρμόζεται. Οι θεσμοί το έχουν καταστρατηγήσει. Οι νόμοι, που ψηφίζονται από τους πολιτικούς, δεν συμπληρώνουν τις αρχές του. Τις διαβρώνουν και τις ακυρώνουν. Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία έχουν απολεσθεί. Το Σύνταγμα έχει καταλυθεί.
Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, δεν αναπτύσσεται καμία προοπτική για το μέλλον διαφορετική από το παρελθόν. Τα κόμματα περιορίζονται, ακόμα και σήμερα, σε μία επιφανειακή αναθεώρηση μόνο κάποιων άρθρων του Συντάγματος. Για να διατηρήσουν οι μηχανισμοί και οι συντεχνίες τα προνόμιά τους και την πολιτική τους κυριαρχία.
Οποιαδήποτε αίσθηση αλλαγής είναι απατηλή. Το τέλος των μνημονίων δεν προσκομίζει τίποτα καινούργιο, τίποτα διαφορετικό. Οι εξαγγελίες των κομμάτων αναλώνονται χωρίς αιδώ, με γνώμονα την αποφυγή του πολιτικού κόστους, σε παροχές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επιστροφή στις συνθήκες που έθρεψαν τη χρεοκοπία.
Η κοινωνία ασφυκτιά. Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης έχει εκφυλιστεί. Υποβιβάζει τη χώρα στο επίπεδο των δικών του περιορισμένων δυνατοτήτων. Αρνείται να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αδυνατεί να αντιληφθεί τις προκλήσεις της εποχής μας. Επιβαρύνει το μέλλον με τα κατάλοιπα και τα χρέη του παρελθόντος. Ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα διογκώνεται. Τα χρήματα των πολιτών εξαντλήθηκαν. Μεταφέρθηκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς του κράτους και στη συνέχεια χάθηκαν. Η απόγνωση της κοινωνίας είναι διάχυτη.
Σε μία εποχή που η κατάρρευση των δημοκρατικών θεσμών αναδεικνύεται διεθνώς σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, αποδεικνύεται ότι μόνο οι Δημοκρατίες που υπερασπίζονται τα αυθεντικά ιδανικά τους τελικά επιβιώνουν. Η ανατροπή αυτού του κορεσμένου συστήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσει η χώρα μπροστά. Εάν δεν εξελιχθεί ειρηνικά, είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει βίαια. Η κοινωνία θα εκραγεί. Η Δημοκρατία θα πεθάνει.
Αδιφορώντας για τις ευθύνες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης προσπαθεί με κάθε μέσο να κρατηθεί στην εξουσία. Τα πολιτικά κόμματα ανταγωνίζονται για να τοποθετηθούν στον χάρτη της νέας εποχής, αναμασώντας τα φθαρμένα υλικά τους.
Η σύγκρουση ανάμεσα στο νέο και το παλιό αποτελεί τη νέα φάση εξέλιξης της πολιτικής ζωής. Σε ιδεολογικό επίπεδο, το νέο δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί. Η δυναμική της δημιουργίας του, ενώ διαπερνά την κοινωνία, δεν έχει εκφραστεί πολιτικά. Το βέβαιο είναι ότι οι διαφορές ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση δεν θα αποτυπωθούν πολιτικά με τους ιδεολογικούς όρους της προηγούμενης ιστορικής περιόδου. Το παλιό και το νέο εκφράζουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο διαφορετικές πορείες για το μέλλον της χώρας. Δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες για την Ελλάδα.
Το παλιό και το νέο θα διαχωριστούν αναπόφευκτα, όσο σε κανένα άλλο ζήτημα, στη θέση τους για το Σύνταγμα της χώρας. Την αναθεώρηση του παλιού ή τη θέσπιση του νέου. Ανάμεσα σε όσους επιδιώκουν τη συντήρηση του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και στις δυνάμεις που θα δημιουργήσουν μία νέα προοπτική, ολότελα διαφορετική, για την ανατροπή και την υπέρβασή του.
Το κράτος της Μεταπολίτευσης δεν είναι η μοναδική μορφή που μπορεί να λάβει η Ελληνική Δημοκρατία. Η απελευθέρωση των Ελλήνων από τα ασφυκτικά δεσμά αυτού του κράτους είναι επιτακτική και αναπότρεπτη. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει η Ελλάδα και να διασωθεί η Δημοκρατία είναι να αλλάξει το Σύνταγμα. Με μία νέα Συντακτική Συνέλευση και την άσκηση της συντακτικής εξουσίας του λαού.
Το 2021 είναι μία ιστορική ευκαιρία για τη μεγάλη ανατροπή. Μία πολιτική, δημοκρατική, ιδεολογική, συνταγματική, πολιτειακή, θεσμική, παραγωγική, τεχνολογική, κοινωνική, ηθική, ειρηνική, πολιτισμική επανάσταση. Μία επανάσταση τόσο μεγάλη, ώστε να αλλάξει την αποστολή, τη μορφή και την πορεία της χώρας. Την επανάσταση, που μέχρι σήμερα δεν έγινε ποτέ, με σκοπό την αναγέννηση της Ελλάδας.
Τα Συντάγματα γράφονται από τους λαούς. Οι αναθεωρήσεις τους και οι νόμοι από τους πολιτικούς και τους γραφειοκράτες. Tο νέο Σύνταγμα πρέπει να απέχει από το παλιό όσο ένας πίνακας του Πικάσο από μία αγιογραφία.
Οι Έλληνες αμφισβήτησαν τη μορφή του κόσμου και το νόημα της ζωής, ανατρέποντας τις απόψεις που θεωρούνταν δεδομένες. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο όραμα για το μέλλον. Μία νέα αρχιτεκτονική. Ένα άλλο κράτος, που θα δημιουργηθεί από την αρχή. Για τις ανάγκες και τις προοπτικές του 21ου αιώνα. Την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΩΤΗΣ
Το βιβλίο του Δημήτρη Τζιώτη με τίτλο «2021 –Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
ISBN 978-960-02-3486-2, Σχήμα 21×14, Σελίδες 288,
Αθή
https://kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.