Η διαπίστωση της ημέρας : Αναρριχώνται οσοι γνωρίζουν το παιχνίδι της ιντριγκας και της ισορροπιας

 

Γραφει ο Πασχάλης Τόσιος 

Ποιοί οι λόγοι αδυναμίας των κομμάτων να αναδείξουν αξιόπιστα ,ικανά και αξία πολιτικά στελέχη

Στις κομματικές παρατάξεις μπορεί να αναδεχτεί κάποιος αρκεί να μάθει καλά το παιχνίδι των εσωπαραταξιακων αντιθέσεων και της εσωπαραταξιακης ιντρικας .Να γνωρίζει ποτέ θα καθυβρίσει και θα μειώσει τον «απέναντι του» ,ιδιαίτερα αν ο τελευταίος διαθέτει περισσότερα προσόντα από εκείνον .Προκειμένου δε να το επιτύχει πρέπει να γνωρίζει καλά την τεχνική του αυλοκόλακα .Με αυτόν τον το τρόπο ,στις παρατάξεις αναδεικνύονται συχνά υποτελείς ,ευχάριστοι και ασπόνδυλοι αυλικοί και όχι πολιτικές προσωπικότητες .Το γεγονός αυτό το πληρώνουν εν τέλει τα κόμματα ,η Χώρα και η δημοκρατία .

Οι άσπονδοι αυλικοί δεν μετρούν το ανάστημα τους ως προς τα πραγματικά προβλήματα του τόπου ,αλλά με το ποσό μειωτικά μιλούν και σχολιάζουν τους άλλους .Ειδικεύονται στο κουτσομπολιό ,την ύβρη ,την κολακεία ,όχι όμως στην λύση των πραγματικών προβλημάτων .Όχι στην συγκρότηση στρατηγικών και εναλλακτικών δυνατοτήτων και προτάσεων .

Με αυτά του τύπου τα προσόντα μπορούν μεν να κάνουν καριέρα στις παρατάξεις τους αλλά όταν «επιτέλους» κατακτήσουν θέσεις δημόσιας ευθύνης ,τότε είναι ανίκανοι να λύσουν ορθολογικά δημοκρατικά οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα .

Θεμελιακό αρνητικό ρόλο στην επιλογή πολιτικού προσωπικού παίζει επίσης , η Διαπλοκή ιδιαίτερα μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει. Εκείνο που κάνει η διαπλοκή είναι να υπερπροβαλει ως σημαντικους , απαραίτητους και χρήσιμους γι’αυτή πολιτικούς και να υβρίζει όσους δεν μπορεί να ελέγξει.

Τα πολιτικά στελέχη μπορεί να προκύψουν από πολλούς δρόμους ,μέσα από μαζικά κινήματα ,πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις ,από την επιστήμη και την επιτυχία στην επαγγελματική τους ζωή ,γεγονός που δεν συμβαίνει δυστυχώς σήμερα στον βαθμό που χρειάζονται τα κόμματα ώστε να υπάρξει ποιοτική αναβάθμιση του πολιτικού προσωπικού.

Ο λαός μας διδάσκει απλά με την παροιμία "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια’".Δηλαδή ,ότι , σε αυτή την περίπτωση ,ο πολιτικός θεωρεί ως πολιτικά αναγκαίο αυτό που μπορεί αυτός να κάνει ή ορθότερα αυτό που ενδιαφέρεται να κάνει και όχι αυτό που απαιτεί η ζωή . Κριτήριο δράσης του δεν είναι τα προβλήματα που οφείλει να λύσει η πολιτική ,αλλά το δικό του ανάστημα .Αν όμως ,το ανάστημα είναι μικρό ,τότε αναζητά στα μεγάλα προβλήματα όπως είναι τα σημερινά , βολικές λύσεις με τεράστιο κόστος για τους πολιτες όμως , "λύσεις- μη λύσεις"που εκδικούνται στο διάβα του χρόνου την κοινωνία που εμπιστεύεται τέτοιους πολιτικούς…