Σέρρες : Σε ποιο γήπεδο δώσατε το όνομα του ήρωα ????

  

 

 

 

Κείμενο : Καλλιόπη Ευαγγελίδου

Πραγματικά σοκαρίστηκα.

Είδα μια είδηση, ότι ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης των Σερρών, έδωσε το όνομα του Ήρωα Εμμανουήλ Παππά στο Δημοτικό Γήπεδο των Σερρών.

Πραγματικά σοκαρίστηκα.

Και δεν σοκαρίστηκα γιατί δεν ακολουθήθηκαν κάποιες ουσιαστικές διαδικασίες που προβλέπονται από το νόμο, ότι δηλαδή τα θέματα που αποφασίζονται από μια δημοτική αρχή που απέρχεται είναι μόνο τα κατεπείγοντα και τα λειτουργικά.

Σοκαρίστηκα γιατί δε βρέθηκε πραγματικά ένας άνθρωπος αρμοδίως να πει, για ποιο γήπεδο μιλάτε; Για αυτό το γήπεδο που είναι μνημείο της διαχειριστικής αποτυχίας μας; Για ένα γήπεδο χτισμένο σε χώρο χαρακτηρισμένο δημοτικό πάρκο; με κερκίδες υπό κατάρρευση που επικρέμονται πάνω από την αυλή ενός σχολείου; για αυτό το γήπεδο μιλάτε που χρόνια τώρα το μπαλώνουμε με μερεμέτια αντί να βάλουμε κάτω το κεφάλι και να χαρίσουμε στα παιδιά μας το γήπεδο και το μέλλον που τους αξίζει;

Και συνδέετε το όνομα ενός Ήρωα, ενός Ανθρώπου που την κρίσιμη στιγμή, έκανε την ύψιστη επιλογή να δώσει τη ζωή του, όλη του την περιουσία, όλα του τα παιδιά για την πατρίδα. Συνδέετε αυτή την ακέραιη μνήμη, ήθους και προσφοράς, με αυτό το γήπεδο; Με τα δικά μας έργα; Τα μισοτελειωμένα; Τα κουτσομπαλωμένα; Τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα;

Και ποιο είναι τελικά, με το χέρι στην καρδιά, το χρέος το δικό μας απέναντι στη μνήμη, αν όχι να την τιμούμε με τα έργα μας και με τη ζωή μας;

Ποια είναι αυτή η τιμή, που έχουμε γεμίσει αυτά τα έρμα τα αγάλματα με τόνους στεφάνια και δεν ντρεπόμαστε, δεν σκύβουμε το κεφάλι, εμείς, χωρίς κανένα έργο, έχοντας κάνει την τύχη μας από το κοινό ταμείο, σε αυτούς που έδωσαν τα πάντα για το κοινό καλό, να στεκόμαστε μπροστά τους κορδωμένοι, περήφανοι, που φτιάξαμε ένα ετοιμόρροπο γήπεδο, ένα κουφάρι κολυμβητήριο, σχολεία που πέφτουν τα ταβάνια, λέβητες που σκάνε και σκοτώνουν, τρένα που ταξιδεύουν στην ίδια γραμμή, γέφυρες που πέφτουν με την πρώτη βροχή.

Τι να πω.

Ξέρω πως βαδίζω πάνω σε έναν μοναχικό και επισφαλή δρόμο. Εντούτοις είναι κρίμα, όχι μόνο να περάσουμε από αυτή τη ζωή χωρίς να έχουμε πραγματικά κάνει κάτι που να αξίζει για αυτό να μας θυμούνται, αλλά να μην έχουμε καν αναλάβει την ευθύνη για τις αποτυχίες μας απέναντι στο παρελθόν και στο μέλλον.