ΣΥΡΙΖΑ: Η διπλή «αυτοκτονία» σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη – Το “πραξικόπημα” κατά Τσίπρα για Παππά και η ατυχής έμπνευση με Πέγκα

  

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αυτές τις μέρες, μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών σε μία εξαιρετικά δυσχερή θέση.

Καίτοι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «τρέχει» να υποστηρίξει για τη δεύτερη Κυριακή, στην

μεν Αθήνα τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ Χάρη Δούκα, στη δε Θεσσαλονίκη τον προερχόμενο από το Κίνημα και παλιό συνεργάτη του Ευάγγελου Βενιζέλου, Στέλιο Αγγελούδη.

Με δεδομένο ότι στον Πειραιά η επιλογή του (ο Γιώργος Γαβρίλης) έχει ήδη ηττηθεί από τον Γιάννη Μώραλη στον πρώτο γύρο, οι εντυπώσεις που δημιουργούνται για τις τρεις μεγάλες είναι προφανώς σε βάρος του.

Κι όμως, αυτή η εικόνα και η κατάσταση θα μπορούσε να αποφευχθεί και τα πράγματα ακόμα κι αν δεν ήταν θεαματικά καλύτερα, τουλάχιστον ίσως να είχαν διαμορφωθεί με καλύτερους όρους και σήμερα η Κουμουνδούρου να διεκδικούσε σαφώς μία καλύτερη θέση.

Αλλά προηγήθηκαν δύο μοιραίες κινήσεις. Τις οποίες χρεώνεται η… «ενδιάμεση καλοκαιρινή ηγεσία» του κόμματος – δηλαδή η πλειοψηφική τότε ομάδα της Πολιτικής Γραμματείας.

Η πρώτη ήταν η αλλαγή του υποψηφίου στην Αθήνα.

Η Κεντρική Επιτροπή είχε αποφασίσει από τον Απρίλιο, κατόπιν εισήγησης του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, να δώσει το χρίσμα στον μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά.

Για κάποιο λόγο, η συγκεκριμένη απόφαση, παρότι δεν υπήρξε επίσημα αντίλογος, δεν ενθουσίασε κάποιες πλευρές του κόμματος.

Η σχέση της Κουμουνδούρου με τον κ. Παππά ατόνησε στο μεσοδιάστημα με δεδομένο ότι η προσοχή ήταν στραμμένη στις εθνικές εκλογές κι έτσι στις αρχές Ιουλίου τέθηκε το θέμα της αλλαγής υποψηφίου.

Ο κ. Παππάς φερόταν να το έχει μετανιώσει, -χωρίς όμως να επιβεβαιωθεί ποτέ αυτό- η δε κυρίαρχη ομάδα στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο έδειχνε να ψάχνει αφορμή για να πάρει το χρίσμα πίσω. Η πρόθεση αυτή φαινόταν με κάθε τρόπο, κάτι που διαμόρφωσε και το κλίμα στη συνέχεια.

Ουσιαστικά δηλαδή η ηγετική ομάδα εκείνης της περιόδου ναρκοθέτησε, εν πολλοίς εσκεμμένα, την επιλογή που είχε κάνει η Κεντρική Επιτροπή. Η ψυχρότητα απλά επιβεβαιώθηκε στις συζητήσεις που ακολούθησαν ανάμεσα στον μπασκετμπολίστα και την αντιπροσωπεία της Πολιτικής Γραμματείας και έτσι το θέμα επιλογής υποψηφίου τέθηκε και πάλι στο κομματικό όργανο. Μόνο που η διαδικασία θύμιζε και λίγο (ή εντελώς;)… πραξικόπημα: Πώς γίνεται ένα πιο χαμηλό όργανο, όπως είναι η Πολιτική Γραμματεία να ανατρέπει την απόφαση ενός ανώτερου, όπως η Κεντρική Επιτροπή;

Σε μια συνεδρίαση που ήταν και κάπως σαν παρωδία, η Πολιτική Γραμματεία ενέκρινε την περίπτωση του Κώστα Ζαχαριάδη, έναντι του Νίκου Φίλη κυρίως, αν και υπήρχαν κι άλλες ιδέες, που δεν εξετάστηκαν καν επί της ουσίας.

Το εντελώς προβληματικό αποτέλεσμα στην Αθήνα δικαίωσε όσους προειδοποιούσαν ότι ειδικά η πρωτεύουσα χρειάζεται μία προσωπικότητα με ευρύτερη αποδοχή και… απεύθυνση και όχι ένας κλασικός κομματικός υποψήφιος, όσο φέρελπις κι αν θεωρείται ότι είναι.

Αλλά και στη Θεσσαλονίκη, όπου ήταν εμφανής η μεγάλη φθορά του Κώστα Ζέρβα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε φιλότιμες προσπάθειες να βγάλει τα… μάτια του. Και τα… κατάφερε.

Κατ’ αρχάς καθυστέρησε υπερβολικά. Αντί να λάβει γρήγορα απόφαση, έκανε την επιλογή του όσο πιο αργά μπορούσε, δίνοντας τελικά στήριξη στον Σπύρο Πέγκα μόλις στις αρχές Αυγούστου.

Στο μεταξύ όμως ο Στέλιος Αγγελούδης εργαζόταν μεθοδικά επί μήνες, αμφισβητώντας ουσιαστικά και πρακτικά το γαλάζιο καθεστώς του νυν δημάρχου. Παρότι δεν είχε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ – το οποίο ήταν πολυδιασπασμένο – είχε καταφέρει να διαμορφώσει δυναμική.

Πρακτικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 4 επιλογές:

-Να στηρίξει Αγγελούδη – κατανοητή όμως η δυσκολία για μία τέτοια επιλογή.

-Να αναζητήσει άλλον υποψήφιο ευρύτερης αποδοχής – ουδείς το έψαξε.

-Να δώσει το χρίσμα σε στελέχη του, όπως η Κατερίνα Νοτοπούλου, η οποία ήταν επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ήδη,, ή στην Δώρα Αυγέρη, για την οποία είχαν γίνει συζητήσεις στο παρασκήνιο, καθώς θα μπορούσε αυτή η υποψηφιότητα να συσπειρώσει εξ αρχής το 18% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης και να διεκδικήσει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό στον Α’ γύρο, καθώς θα έφτιαχνε δυναμική.

-Να περιμένει κι ό,τι προκύψει – προέκυψε ο Πέγκας την τελευταία στιγμή. Περίπτωση όχι κακή γενικά, αλλά εμφανώς μη αρκετή.

Απ’ όλες αυτές τις επιλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε την τελευταία, που φαινόταν εξ αρχής ότι είχε «ταβάνι», αποδείχθηκε μία έμπνευση ατυχής και η χειρότερη από τις 4 τελικά.

https://www.topontiki.gr/