Σέρρες : Όλα είναι θέμα παιδείας και σεβασμού

 

 

 

Γράφει ο Γιάννης Κυριάκος Χουβαρδάς

 

Ορισμένες σκέψεις περί παιδείας και σεβασμού …με αφορμή ένα περιστατικό σε μία ράμπα

Σήμερα το πρωί καθώς ανέβαινα το πεζοδρόμιο επί της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, από την Πλατεία Ελευθερίας προς την κοιλάδα από την πλευρά του “Βασάκη”, η πορεία μου διακόπηκε από Ι.Χ. που επιχείρησε να παρκάρει εκείνη τη στιγμή πάνω στη ράμπα που βρισκόμουν.

Μετά την παρότρυνση μου να πάρει αμέσως το αυτοκίνητο από εκεί, ο «συμπαθής» κύριος (60+ ετών) το μετακίνησε λίγο μπροστά, αφήνοντας λιγότερη από τη μισή ράμπα ανοιχτή.

Στη δεύτερη διαμαρτυρία μου ότι η ράμπα έχει συγκεκριμένο μέγεθος γιατί υπάρχει λόγος και ότι άλλοι συνάδελφοι δε θα μπορέσουν να περάσουν, μου απάντησε το γνωστό «ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΘΑ ΚΑΝΩ», συμπληρώνοντας ότι του «ΠΟΝΑΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ» (αν δε το διέκοπτα πιθανά να μου έλεγε ότι έχει και κάποιον τριτοξάδερφο ΑμεΑ που αγαπάει πολύ. Έτσι συνηθίζεται…).

Φυσικά εγώ επέμεινα ευγενικά. Εφόσον συνειδητοποίησε ότι το θέμα θα έπαιρνε έκταση υποχώρησε και κίνησε να παρκάρει αλλού.

Καθώς όμως «τον έπνιγε το δίκιο» ήθελε να έχει την τελευταία κουβέντα. Φεύγοντας λοιπόν είπε τη φράση «ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ!».

Κατά την άποψη μου η αντίληψη, η φράση και η όλη συμπεριφορά του εν λόγω κυρίου είναι χρήσιμη για να συνειδητοποιηθούν τα όρια της αποτελεσματικότητας της χρήσης των εννοιών «παιδεία» και «σεβασμός» για τη βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων συνολικά, και συγκεκριμένα μεταξύ αναπήρων και μη αναπήρων.

Αν οι έννοιες χρησιμοποιούνται σκέτες, αν μιλάμε γενικά για παιδεία και σεβασμό, τότε χάνεται από την οπτική των ανθρώπων το τι και γιατί πρέπει να μάθουμε (παιδεία), αλλά και το τι και γιατί πρέπει να σεβαστούμε.

Δεδομένου ότι η κάθε μονάδα (άτομο) κατανοεί μόνη της αυτό που ο ατομικός μικρόκοσμος της τη διευκολύνει να κατανοήσει, το κάθε άτομο αποκτά τη δική του «μοναδική αλήθεια» περί παιδείας και σεβασμού.

…και μετά "Πιάσ' το αυγό και κούρεφ' το". Στο σύμπαν του «συμπαθή» κυρίου «παιδεία» και «σεβασμός» είναι να κλείνεις μια ράμπα ΑμεΑ «για δύο λεπτά», «επειδή σου πονάνε τα πόδια».

Εδώ η αυθαίρετη χρήση των εννοιών δεν αποτελεί απλά μία κοινοτυπία, έναν εύκολο αποδιοπομπαίο τράγο, ώστε τα υποκείμενα να πετάξουν από πάνω τους τις ευθύνες που έχουν τώρα, αυτή τη στιγμή για μία κατάσταση (Για κάποιον που βλέπει την παιδεία ως λύση όλων των ζητημάτων ο «συμπαθής» κύριος είναι απαίδευτος. Ωστόσο ο αδέσποτος σκύλος που σηκώνεται και φεύγει ο καημενούλης από τη ράμπα που ξαπλώνει όταν θέλω να περάσω, έχει σίγουρα μετάσχει σε κατώτερο εκπαιδευτικό σύστημα απ’ ότι ο εν λόγω κύριος).

Ακόμη χειρότερα εδώ οι έννοιες χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για τη συντήρηση μίας προβληματικής κατάστασης. Στο σύμπαν του «συμπαθή» κυρίου ο θύτης είμαι εγώ, διότι δε σεβάστηκα την ανάγκη του να παρκάρει για «δύο λεπτά» πάνω στη ράμπα.

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν όταν μιλάμε για παιδεία και σεβασμό πρέπει να έχουμε στο κάδρο τις κοινωνικές σχέσεις, τις σχέσεις των ανθρώπων, τις σχέσεις κοινωνίας-ΑμεΑ. Δηλαδή το «εργαστήρι» όπου δημιουργείται το περιεχόμενο της «παιδείας» και της ηθικής-«σεβασμός» σε κάθε εποχή.

Εκεί όμως θα συναντήσουμε αντίθετα ταξικά συμφέροντα, σκληρή ταξική διαπάλη και άλλα σχετικά φαινόμενα.

…Κατά πάσα πιθανότητα ο «συμπαθής» κύριος που πάρκαρε σήμερα στη ράμπα δεν έχει διαφορετικά ταξικά συμφέροντα από μένα.

Διαπαιδαγωγείται όμως από μία κοινωνική κατάσταση, στην οποία η διαχείριση της βλάβης που καθιστά κάποιον άνθρωπο ανάπηρο, είναι ατομικό-οικογενειακό πρόβλημα. Μεγάλωσε βλέποντας ότι οι ΑμεΑ σε γενικές γραμμές διαβιούν εξαρτημένοι από τρίτους, ότι η συμμετοχή τους σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής είναι υποδεέστερη των υπολοίπων. …Και αυτά τα ζητήματα είναι ταξικά.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ευδοκιμεί η ρατσιστική αντίληψη ότι το «αν παρκάρεις και δυο λεπτά σε ράμπα ΑμεΑ δε χάλασε κι’ ο κόσμος». Κι’ όσο κι αν η εκπαίδευση, η γλώσσα, οι νόμοι κ.α. κινούνται προς μια κατεύθυνση κατοχύρωσης της τυπικής τουλάχιστον κοινωνικής ισοτιμίας για τους ΑμεΑ, η στυγνή πραγματικότητα οδηγεί τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Βάλτε τώρα στην εξίσωση το κυκλοφοριακό που έχει η πόλη και την ευκολία που έχουν κάποιοι να εξασφαλίζουν τη διαγραφή των κυκλοφοριακών παραβάσεων τους …και έδεσε το γλυκό!

Η φωτογραφία είναι τυχαία.