Σέρρες : Μικρή –μνημόσυνη- αναφορά στον Νίκο Αργυριάδη

 

 

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς φίλος του ΣΥΡΙΖΑ για να συνυπογράψει την απόφαση της τοπικής του οργάνωσης να διοργανώσει, με την επικουρία του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, και στην αίθουσά του, στις 25 Νοεμβρίου 2022, εκδήλωση μνήμης προς τιμήν του Νίκου Αργυριάδη που έφυγε από τη ζωή πριν από ένα χρόνο.

Η εκδήλωση αυτή, παρά την αναμφισβήτητη πολιτική της διάσταση, είναι ουσιαστικά εκπλήρωση ηθικής υποχρέωσης απέναντι σ’ έναν συμπολίτη μας που υπηρέτησε την ιατρική επιστήμη, την πολιτική και συνολικά την κοινωνία με αξιοθαύμαστο ζήλο και συνέπεια. Από τα εφηβικά του χρόνια και μέχρι το πρόωρο και επώδυνο τέλος του.

Επειδή, λόγω ανειλημμένης και προγραμματισμένης από καιρό, υποχρέωσής μου, εκτός Σερρών, δεν θα μπορέσω να παραστώ στην εκδήλωση της οποίας την επιτυχία, όχι μόνο εύχομαι, αλλά και προεξοφλώ, θα υποκαταστήσω τη φυσική μου παρουσία με αυτό το εν είδει χαιρετισμού μικρό σημείωμά μου.

Τον Νίκο τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέσα από την κοινή ιδεολογική και πολιτική μας δράση. Ήταν από τους ανθρώπους που κέρδιζε πολύ γρήγορα κι αταλάντευτα την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη όλων αυτών που τον συναναστρέφονταν και συνεργάζονταν, σε οποιονδήποτε τομέα ή επίπεδο, μαζί του. Στη συνέχεια η σχέση μας, χωρίς να εξελιχθεί σε προσωπική φιλία, διατηρήθηκε ζωντανή και γερά εδραιωμένη πάνω στα θεμέλια της αμοιβαίας βαθιάς εκτίμησης και της σταθερής συμπόρευσης στον πολιτικό-κοινωνικό στίβο.

Αξίζει, επίσης, να σημειώσω ότι είχα την τύχη να γνωρίσω και τον πατέρα του, τον συμπαθέστατο Λύσανδρο, στον οποίο πρέπει να αναγνωρίσω ότι οφείλω πολλά για την αμέριστη βοήθειά του, ιδίως στα πρώτα μου βήματα στη δικηγορία. Τα τελευταία χρόνια τον συναντούσα στην Κοιλάδα όπου για ένα διάστημα έβγαζε βόλτα έναν πανέμορφο σκύλο Δαλματίας. Τα λέγαμε με την ευκαιρία  και η χαρά ήταν αμοιβαία. Ώσπου δεν τον ξαναείδα. Έφυγε από τη ζωή σε βαθιά γεράματα.

Δικαιολογημένα καμάρωνε για τον άξιο μοναχογιό του, τον Νίκο. Και το ίδιο δικαιολογημένα καμάρωνε κι ο Νίκος για τον πατέρα του, έναν τίμιο βιοπαλαιστή και αγωνιστή της Εθνικής μας Αντίστασης, πράγμα που το πλήρωσε κι αυτός ανάμεσα σε τόσους άλλους συνοδοιπόρους του με διώξεις και εξορίες από το μισαλλόδοξο μετεμφυλιακό κράτος.

Ο Νίκος, λοιπόν, στον κολοφώνα της πολύπτυχης και πολύτιμης δράσης του είχε την ατυχία να αρρωστήσει. Είχε πλήρη επίγνωση, και λόγω της επιστημονικής του ιδιότητας άλλωστε, ότι η εξέλιξη της συγκεκριμένης νόσου δύσκολα τιθασεύεται. Αυτό όμως δεν τον οδήγησε στην παραίτηση. Έδινε τον αγώνα του με δύναμη και επιμονή μέχρι το τέλος. Χωρίς μεμψιμοιρία και εκείνο το τόσο λιπόψυχο και εγωιστικό «γιατί σε μένα, Θεέ μου»…

Λίγους μήνες πριν πεθάνει, τον συνάντησα στο δρόμο όπου τα είπαμε στο πόδι για αρκετή ώρα. Μου μίλησε, αυτός πρώτος (εγώ δίστασα είναι αλήθεια) και για την αρρώστια του καθώς και για την προσπάθεια που κάνει για να την αντιμετωπίσει. Του ευχήθηκα ολόψυχα να βγει νικητής. Ομολογώ ότι θαύμασα την ψυχραιμία του και συγχρόνως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου δεν είναι δυνατόν να μην τα καταφέρει τελικά. Το πίστεψα σχεδόν. Ήταν –αλίμονο- η τελευταία μας συνάντηση.

Περνώντας ο καιρός, τα πράγματα, δυστυχώς, δεν ακολούθησαν την επιθυμητή απ’ όλους μας πορεία. Η επιδείνωση της υγείας του υπήρξε ραγδαία και νομοτελειακή θα λέγαμε. Και ένα Σάββατο πρωί, ένας κοινός φίλος συντετριμμένος με πληροφόρησε για τον θάνατό του. Πάνδημη η συμμετοχή του κόσμου στην Εκκλησία των Ταξιαρχών για τον ύστατο αποχαιρετισμό του σπουδαίου ανθρώπου Νίκου Αργυριάδη. 

Τελειώνοντας, θα έλεγα ότι όλη η ζωή του Νίκου ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα.  Θα ζει για πάντα στη μνήμη μας.

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ

 https://www.anexartitos.gr