Σέρρες :Προκάλεσαν φθορές στο μνημείο των εκτελεσθέντων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στο 4ο χλμ. της οδού Σερρών – Βροντούς ( φωτο )

 

Φθορές προκάλεσαν άγνωστοι στο μνημείο των εκτελεσθέντων  αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στο  4ο χλμ. της οδού Σερρών – Βροντούς

 Αναδημοσιεύουμε την ομιλία από το μνημόσυνο που τελέσθηκε το 2019

Εβδομήντα πέντε χρονιά μετά την άγρια, βάναυση και απάνθρωπη σφαγή των συγγενών, των προγόνων ,των συγχωριανών και των συμπατριωτών μας σε τελική ανάλυση Αξιωματικών, Οπλαρχηγών και ανδρών της Π.Α.Ο. λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα απ το σημείο που βρισκόμαστε , εκατέρωθεν του δρόμου  που ακολουθήσαμε για να φθάσουμε στο Μαυσωλείο  τους ,συγκεντρωθήκαμε ταπεινοί προσκυνητές μπρος στο οστεοφυλάκιο  που ανήγειρε η Ελληνική Πολιτεία, για να

τελέσουμε με σεμνότητα και θρησκευτική ευλάβεια το  ετήσιο μνημόσυνό τους .
Προεισαγωγικά όμως,  επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω πως, μετά το στραπάτσο του Μπενίτο Μουσολίνι στα Βόρειο – Ηπειρωτικά βουνά απ’  τα Ελληνικά νιάτα, που εξέπληξαν την ανθρωπότητα ολόκληρη με  την     πολεμική τους τόλμη, ανδρεία και αρετή, ο σύμμαχός του Αδόλφος Χίτλερ, που  επείγονταν να τελειώσει με την κατάληψη της Πατρίδος μας,

προκειμένου να στραφεί εναντίον των συμμαχικών μας δυνάμεων στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Βόρεια Αφρική και να εξασφαλίσει για λογαριασμό του τις πετρελαιοπηγές της και το καλοκαίρι όπως υπολόγιζε κάνοντας τους δικούς του λογαριασμούς ,την κατάληψη της Σοβιετικής  'Ένωσης πριν  ξεσπάσει ο χειμώνας, συνυπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τον Βασιλιά  της Βουλγαρίας Μπόρις, με τον οποίο η  μεν Βουλγαρία θα επέτρεπε να διέλθουν απ’ τα εδάφη της οι Γερμανικές σιδερόφρακτες μεραρχίες της με κατεύθυνση την Ελλάδα, για να. κάνουν όπως υπολόγιζαν μια προθέρμανση στην πορεία τους προς το  αντικειμενικό τους στόχο, πιστεύοντας πως οι Ελληνικές

Ένοπλες Δυνάμεις,  αιμάζουσες απ τις πολεμικές τους  συγκρούσεις με  τους Ιταλούς, δεν θα προέβαλαν καμιά αντίσταση κι έτσι θα συνέχιζαν την εκδρομούλα τους μέχρι την Πρωτεύουσά μας, την Αθήνα, με αντάλλαγμα  την κυριαρχία Βουλγαρίας σε ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, για να ικανοποιηθεί το προαιώνιο όνειρό τους της επέκτασης των Νοτίων συνόρων  της  στο  Αιγαίο.
Όπως είναι γνωστό, οι Ένοπλες Δυνάμεις τους, αντιμετώπισαν ηρωική αντίσταση στα οχυρά του Μεταξά, που τους στοίχησαν  εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, αφού εξασφάλισαν τη συνυπογραφή σύμβασης συμμαχίας με την μέχρι τότε ουδέτερη στον πόλεμο  Γιουγκοσλαβία, εισήλθαν στη χώρα μας μέσα απ’ τη Δοϊράνη κι έτσι  κατ’ ανάγκη, τους  παραδόθηκαν τα οχυρά και από τότε αρχίζει ουσιαστικά η μαύρη κατοχή, των Ελλήνων απ τους Γερμανο-Ιταλούς, με μία όμως πολύ σημαντική διαφορά.

Την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ακολούθησαν βάσει της συνυπογραφείσας σύμβασής τους, Βουλγαρικά στρατεύματα και μιλιούνια πλιατσικολόγων Βουλγάρων, που εγκαταστάθηκαν στην Ανατολική  Μακεδονία και Θράκη, σε σπίτια και ακίνητα Ελλήνων, που τους πετούσαν στο δρόμο δια της βίας.

Όλες οι Δημόσιες , Δημοτικές, Κοινοτικές, Αστυνομικές, μηδέ εξαιρουμένων των Δικαστικών και ακόμη- ακόμη των εκκλησιαστικών αρχών, στελεχώθηκαν με Βουλγάρους και οι Έλληνες ποτέ δεν είχαν και δεν έβρισκαν το δίκιο τους .
Όπως αντιλαμβάνεσθε, ενώ οι λοιποί Έλληνες βίωναν μαύρη κατοχή, οι Ανατολικομακεδόνες  και οι Θράκες, ζούσαν σε μια κόλαση.
Επειδή όμως από τα αρχαία χρόνια, του Έλληνα  ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, σύντομα τα βουνά μας γέμισαν, από νέους Μακεδονομάχους Εθναντάρτες που εντάχθηκαν στις Εθνικές οργανώσεις της  ΠΑΟ, της ΕΑΟ-ΕΣΕΑ του Αντώνη Φωστερίδη, γνωστού και ως ΑΝΤΩΝ ΤΣΑΟΥΣ και λοιπών  μικρότερων, που συστάθηκαν από τοπικούς οπλαρχηγούς, οπλισμένους με ντουφέκια, χαντζάρια, τσεκούρια και ότι άλλο αμυντικό όργανο βρέθηκε μπροστά τους, όχι μόνο να αντισταθούν στους Βάρβαρους  εισβολείς, μα στη συνέχεια, να συμβάλλουν στην απελευθέρωση της Πατρίδας μας από τους κατακτητές.
Σε ότι αφορά την Π.Α.Ο. που ιδιαίτερα έδρασε στο Νομό μας, θα ήθελα να σας πω πως, η οργάνωση, που είχε την έδρα της στην Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε στις   2 Ιουνίου 1941, απ’ τους Ταγματάρχες του Στρατού Παπαθανασίου Ιωάννη, Μπάρκα Θωμά, Δόρτα Ευάγγελο και τον Λοχαγό Σακελαρίδη Αναστάσιο. Η οργάνωση του ανταρτικού των Σερρών ιδιαίτερα στις περιοχές που περικλείονται από τις παρυφές των οροσειρών Κερκίνης ή Μπέλες, των Κρουσίων και του όρους Βερτίσκου, μέχρι τις  εκατέρωθεν  παραστρυμόνιες περιοχές, ανατέθηκε σε δύο υπομοιράρχους τότε της ηρωικής Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής,τους σταυραετούς των ορέων, λεβεντάνθρωπους, Κωνσταντίνο Μήτσου και Αίαντα Τζαμαλούντα, που πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους  έφεραν σε αίσιο πέρας, το δύσκολο έργο που τους ανατέθηκε. Μετά την απελευθέρωση  η Πατρίδα μας αναγνώρισε έμπρακτα το έργο τους, με την βαθμολογική τους εξέλιξη σε ύπατα αξιώματα  της ιεραρχίας.
Κλείνοντας αυτή μου την παρένθεση που ιστορικά τη θεωρούσα επιβεβλημένη, θέλω να σας υπενθυμίσω πως, δυστυχώς και τότε,  ανάμεσα στα δαφνόδεντρα, όπως ήταν το πεπρωμένο μας, φύτρωσαν και αγκάθια.
Έτσι, τη δόξα την εποποιίας του 1940  μέχρι και την ηρωική μας αντίσταση στα οχυρά μας που ήταν και είναι διάσπαρτα κατά μήκος των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων, ήρθε να σκιάσει ο εφιάλτης του Ε.Α.Μ. – ΕΛΛΑΣ, που με το πρόσχημα της Εθνικής Αντίστασης κατά των κατακτητών, δειλά- δειλά στην αρχή  και ολοφάνερα στη συνέχεια συμμαχούν με τους ομοιδεάτες τους πλέουν προαιώνιους Εχθρούς της φυλής μας και ο πόλεμος εναντίον των Εθνικών ομάδων αντιστάσεως, γίνεται ύπουλος και άτιμος.
Συμφωνίες όπως του Πετριτσίου, της Καρυδιάς Εδέσσης  το 1941, του Μελισσοχωρίου  και του Λειβαδίου το 1944 και πολλές άλλες, συνθέτουν την ντροπή, με τα αδιάψευστα γραπτά στοιχεία – σύμφωνα, που προσυπέγραψαν με τους κατακτητές.
Η αφανής συνεργασία τους κατά το 1943, γίνεται εμφανέστατη το 1944.
Το 2ο 4μηνο του 1944 η Βουλγαρία, καταλαμβάνεται από την Σοβιετική Ένωση, αλλάζει αναγκαστικά πολίτευμα και από τότε γίνεται Κομμουνιστική.
Τα στρατεύματά της όχι απλά δεν φεύγουν από την Ελλάδα, μα με τη βοήθεια των ΕΑΜΟ- ΕΛΑΣΙΤΩΝ, συνεχίζουν την κατοχή τμημάτων της Μακεδονικής γης.
Άλλωστε, πώς ήταν δυνατό, χθεσινοί φασίστες, με την επιβληθείσα βάπτισή τους στην Κομμουνιστική κολυμπήθρα, να ξεχάσουν την αιώνια φασιστική ιδεολογία τους, για να φανούν ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ;
Όπως ειπώθηκε, απ’ τα μέσα Αυγούστου του 1944, η συνεργασία  ΕΑΜΟ ΕΛΑΣΙΤΩΝ& ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ, είναι πλέον φανερή και απροκάλυπτη. Έλληνες πατριώτες συλλαμβάνονται απ’ τους Βούλγαρους και παραδίδονται στους ΕΛΑΣΙΤΕΣ, για βασανιστήρια ή εκτέλεση.
Από τον Αύγουστοτου1944 αποφασίζεται ομάδες εκ των ανταρτών κυρίως της Π.Α.Ο.,  υπό τον συνταγματάρχη Βασίλειον Αβδελά του ΕΔΕΣ, υπό τον  αντισυνταγματάρχη Θωμά Σφέτσιο και τον  Απόστολο Αηδονά ως εκπρόσωπο του  Π.Ε.Κ. να ενισχύσουν τις ομάδες Εθνικής Αντιστάσεως Ανατολικής Μακεδονίας, των οποίων ηγείτο ο γνωστός οπλαρχηγός Αντώνιος Φωστερίδης.
Για τον σκοπό αυτό, είχαν επιτευχθεί σχετικές επαφές, δια του ταγματάρχου Πυροβολικού Ζαροκώστα, του τότε ανθυπολοχαγού Δημητρίου Φλωρίδη, και του τότε ευέλπιδος, Αγαμέμνονος Γκράτσιου.
 Χρησιμοποιείται ο άξων Κερδυλίων - Στρυμόνος — Παγγαίου και στη συνέχεια  Μενοικίου — Μποζ-Νταγ.
Στην πρώτη αποστολή, ηγήθηκε ο Αβδελάς, ο οποίος επέτυχε τον σκοπό της, μετά από πολλούς κινδύνους και περιπέτειες.
Φαίνεται όμως ότι οι ΕΛΑΣΙΤΕΣ, κατασκόπευαν τις κινήσεις των αγωνιστών μας.
Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι, οι ομάδες της Π.Α.Ο.,  έπεφταν διαρκώς σε ενέδρες των Γερμανών και ιδίως των Βουλγάρων.
Την 21-9-1944, περίπου 1300 άνδρες της «Πανελληνίου Απελευθερωτικής Οργανώσεως» "Π.Α.Ο." υπό τον σεμνόν και γενναίον συνταγματάρχη ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ, διέρχονται τον Στρυμόνα καθ' όμαδας και πορεύονται προς συνάντηση των αγωνιστών ΦΩΣΊΈΡΙΔΗ στην περιοχή Δράμας.
 Οι περισσότεροι είναι άοπλοι και πορεύονται ασύνδετοι μεταξύ τους καθ’ ομάδας, από διάφορες περιοχές.
Η οπισθοφυλακή του τμήματος αυτού, αποτελείται από τον συνταγματάρχη Παπαπέτρου και πολλούς άλλους αξιωματικούς όπως: οι  ταγματάρχες  Θεοδωράκης Χαράλαμπος και  Λεβέντης Μιχαήλ, ο ίλαρχος Κλεισάρης Γεώργιος, οι υπολοχαγοί Παπαγεωργίου Δημήτριος, και  Γκέκας Βασίλειος, οι έφεδροι ανθυπολοχαγοί  Μπουμπάρης Κωνσταντίνος, και Ζέρβας Γεώργιος.
Τα χαράματα της 22-9-1944, φθάνουν στην περιοχή Μυρίνης — Δήμητρας, που είναι ευπαθής από υπερκείμενες θέσεις και δέχονται πυρά πυροβόλων.
 Η πορεία τους  ανακόπτεται  επικρατεί  σύγχυση, αλλά πολύ σύντομα οι διάφοροι ομαδάρχες, καταλαμβάνουν θέσεις αμύνης και περιμένουν διαταγές.
Οι πυροβολισμοί σταματούν και Βούλγαρος αξιωματικός, ζητά επαφή με τον ΙΙαπαπέτρου.
Σύμφωνα με τον Έλληνα διερμηνέα, ο Βούλγαρος αξιωματικός είπε: "Ο στρατός μας εγκαταλείπει τα Ελληνικά εδάφη εντός της σήμερον. Δια λόγους ασφαλείας δεν θα επιτραπεί παρεμβολή ενόπλων Ελλήνων στον άξονα πορείας του και ότι μετά μια ώρα, εξέρχεται του Νομού Σερρών και ο τελευταίος Βούλγαρος στρατιώτης, οπότε είσθε ελεύθεροι να καταλάβατε την περιοχή."
Ο Παπαπέτρου που  από πληροφορίες που είχε από Θεσσαλονίκη, γνώριζε ότι, μετά την ήττα του άξονα, ο βουλγαρικός στρατός θα αποχωρούσε από την Ελλάδα υπέθεσε ότι ο Βούλγαρος του έλεγε την αλήθεια  και αποφάσισε να μην επιτεθεί κατ’ αυτών .
Όπως αποδείχθηκε, η απόφαση αυτή ήταν μοιραία.
Δόθηκε χρόνος στους Βουλγάρους να συγκεντρώσουν και άλλες δυνάμεις και όταν ο κλοιός έγινε αδιάσπαστος,  αξίωσαν παράδοσιν των Ελλήνων άνευ όρων.
Μάταια ο  Παπαπέτρου διαμαρτύρεται.
 Τελικά 365 αγωνιστές της Π.Α.Ο. ήσαν αιχμάλωτοι των Βουλγάρων.
Οι Βούλγαροι, παραδίδουν τους αιχμαλώτους  στον ΕΛΑΣ που με τη σειρά του, τους χωρίζουν σε δύο ομάδες.
Η πρώτη περιλαμβάνει 25 αξιωματικούς και οπλαρχηγούς, και μεταφέρεται με συνοδεία ΕΛΑΣΙΤΩΝ και ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ , στο παλαιό οίκημα του τμήματος ασφαλείας Σερρών.
 Μάρτυρες των συμβάντων εκεί, οι νεαροί κρατούμενοι,  Βλαδίμηρος ΚΟΝΙΑΡΗΣ εκ Τραγήλου Σερρών και Βαγγέλης ΤΣΟΓΚΑΣ, φοιτητής της ιατρικής, εκ Μαυρούδας Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, οι οποίοι εσώθησαν ως εκ θαύματος, με την παρέμβαση βούλγαρου στρατιώτη, όταν τη νύκτα της 5-10-44, οι αξιωματικοί και οπλαρχηγοί, δοόφονούνταν μετά από αφόρητα βασανιστήρια.
Άλλος  μάρτυρας, ο θρυλικός σαρακατσάνος Τάσος ΤΣΟΓΚΑΣ εκ Μαυροθαλάσσης Σερρών.
Η Δευτέρα και πολυπληθυστέρα ομάδα, πάλι με συνοδεία Βουλγάρων και ΕΛΑΣΙΤΩΝ, οδηγείται κατ' αρχήν σε καπνομάγαζο της Νέας Ζίχνης  και από εκεί, στις 23-9-1944, στις φυλακές των Σερρών, αφού προηγείται, πλήρης λεηλασία των αγωνιστών (ρολόγια, βέρες, ρούχα, παπούτσια κ.λ.π.).
Μεταξύ των μαρτύρων των συμβάντων εις την δευτέραν ομάδα, ο νεαρός τότε Πασχάλης Κων. Καταρτζής από τη Λυγαριά Σερρών, και ο Δημήτριος Μπεχτσής, απ’ το Μητρούσι Σερρών.
Ο Γολγοθάς των αγωνιστών αυτών, αρχίζει κυρίως από 5-10-1944.
Βούλγαροι βαθμοφόροι και στρατιώτες,  επικουρούνται στα καθήκοντα του ξυλοδαρμού από ΕΛΑΣΙΤΕΣ, με βούρδουλα, σύρματα, ρόπαλα και υδροσωλήνες.
Πολλοί από τους Εθνομάρτυρες, οδηγούνται στο γνωστό στους κρατουμένους «ΛΟΥΤΡΟ», όπου τα βασανιστήρια, ήταν ιδιαίτερα επιμελημένα.
Θλιβερή μουσική του χώρου των φυλακών, τα βογγητά από τους πόνους και τα βάσανα και όταν έπεφτε η νύχτα, τα αιμόφυρτα σώματά τους, δεμένα συνήθως ανά δύο με σύρματα, σέρνονταν με βρισιές και κοντακιές όπλων έξω από το απομονωτήριο, φορτώνονταν σε βουλγαρικά στρατιωτικά αυτοκίνητα και κάπου εδώ αριστερά και δεξιά απ' το δρόμο, τους  αποτέλειωναν Ελασίτες συνήθως με μαχαίρια προς αποφυγή θορύβων  και σπάνια δια τουφεκισμού.
Έτσι περίπου τελείωσαν οι κρατούμενοι των φυλακών Σερρών.
Όλοι κατά το κατηγορητήριο, ήταν εχθροί του λαού,  διότι αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τον ΕΛΑΣ.
Η αφήγηση του Δημητρίου ΜΠΕΧΤΣΗ από το Μητρούσι Σερρών, που διέφυγε τον θάνατο κατά δραματικό τρόπο και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στη Θες/νίκη, με τις πικρές του αναμνήσεις, μας είπε πολλά.
Σημειώστε πως ο συντάκτης  της παρούσας, είχε την τιμή, να γνωρίσει σ’ αυτόν τον ιερό τόπο ζώντες, τους αείμνηστους επιζήσαντες που προαναφέρθηκαν, και να ακούσει απ’ τα χείλη τους την δραματική ιστορία που βίωσαν.
Εξάλλου, οι πολλοί ομαδικοί παρόμοιοι τάφοι που είναι διάσπαρτοι στην Πατρίδα μας, περιέχουν τα ίδια απομεινάρια των οστών των ομοϊδεατών νεκρών μας που τιμούμε σήμερα κι έγιναν από τους ίδιους  θύτες.
Απόγονοι των γενναίων νεκρών που τη θυσία των τιμούμε σήμερα.
Κλείστε την Ελλάδα βαθειά στην ψυχή σας.
Οι πρόγονοί σας, έδωσαν τον ένοπλο αγώνα, ενώ εσείς και όλοι οι Έλληνες, κερδίσαμε την ειρήνη. Αν όμως συμβεί, οι σημερινοί εχθροί της Ελλάδος να στραφούν εναντίον της, οι νεκροί που τιμούμε σήμερα, μας έδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Γενναίοι Νεκροί, Παύσαμε πια να κλαίμε για σας και ήδη αισθανόμαστε ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τη θυσία σας, αφού ακόμα και η Διεθνής Ιστορία,  δικαίωσε απόλυτα τον αγώνα που εσείς τότε δώσατε, γεμάτοι από αγάπη προς την πατρίδα και πίστη προς το Θεό. Σας κρατούμε στην καρδιά μας τώρα και για πάντα.
Δεν υπάρχει χωρισμός ανάμεσά μας, παρά μόνο ένας δρόμος.
 Ο δρόμος της Ελλάδος. Εσείς και εμείς, γνωρίζουμε τον δρόμο αυτό ...

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΔΙΧΑΣΜΟΣ
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ.-
Ο συντάκτης Γκέκας Παναγιώτης
Συνταξιούχος Φοροτεχνικός ΕΕ
6972256289