Σέρρες : Ξηρό προμηνύεται το μέλλον…

 

Δώδεκα το μεσημέρι. Διασχίζω κεντρικό εμπορικό δρόμο της πόλης. Η κίνηση περιορισμένη, εκ των πραγμάτων. Πέραν κάποιων καταστημάτων και αυτών των λίγων μασκοφορεμένων περαστικών, η πόλη φαίνεται να « έχει κατεβάσει ρολά».
Από επαγγελματική διαστροφή, ρίχνω κλεφτές ματιές στις βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων. Γεμάτες εμπορεύματα, είναι βυθισμένες στο απόλυτο σκοτάδι. Στην είσοδο των μαγαζιών διακρίνω μία χειρόγραφη, κατά βάσει, ανακοίνωση, όπου αναγράφεται το τηλέφωνο ανάγκης της επιχείρησης. Εστιάζοντας τυχαία το βλέμμα μου, στο εσωτερικό ενός καταστήματος, διακρίνω πίσω από το ταμείο τη σκοτεινή φιγούρα του επαγγελματία. Προσέχω και στα επόμενα καταστήματα. Στα περισσότερα, εκεί, λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο, βλέπω τις ίδιες σκοτεινές φιγούρες σκυμμένες πάνω από τα μικρά γραφεία τους. Αναρωτιέμαι τι κάνουν στα κλειστά καταστήματά τους και την ίδια ώρα συνειδητοποιώ αυτό, που μόνον όσοι έχουν κρατήσει μαγαζί για χρόνια μπορούν να καταλάβουν. Ότι το μαγαζί γι’ αυτούς τους ανθρώπους πέραν του μέσου βιοπορισμού τους, είναι ταυτόχρονα και το σπίτι τους, είναι η καθημερινότητά τους, είναι η ίδια τους η ζωή. Ένα κομμάτι της ύπαρξής τους, άρρηκτα δεμένο με τα εμπορεύματα, τους πελάτες, το προσωπικό, τους προμηθευτές, με τους γείτονες, με το δρόμο, ακόμη και μ’ αυτούς τους ψυχρούς τοίχους, όπου αποτυπώνεται η σκιά τους.

Μόνοι μέσα στα κλειστά καταστήματα τους, αναλογίζονται το κόστος που καλούνται να πληρώσουν, τις εκκρεμότητες που τρέχουν, τα Χριστούγεννα που χάνονται, τις δυσοίωνες προοπτικές για το μέλλον. Ίσως να περιμένουν και ένα τηλέφωνο από κάποιον πελάτη, για να του δώσουν «στα μαύρα» ένα πουκάμισο, ένα πουλόβερ, ένα πανωφόρι, ένα ζευγάρι παπούτσια. Όχι δεν διαφωνούν με τα προτεινόμενα μέτρα, γνωρίζουν όπως όλοι μας, πως αυτό που προέχει είναι η υγεία και πως αυτό που απαιτείται πρωτίστως είναι η υπομονή. Άλλωστε δεν είναι μακρινές οι μνήμες των πατεράδων και των παππούδων, που έζησαν και επιβίωσαν κάτω από πολύ δυσκολότερες συνθήκες.

Όμως, γιατί δυστυχώς το «όμως» θα εξακολουθεί να καραδοκεί στη «γωνία», πόσους και ποιους λογαριασμούς μπορεί κανείς να πληρώσει με την υπομονή. Πόσα και ποια επιδόματα μπορούν να καλύψουν τις απώλειες μίας ολόκληρης χρονιάς. «Μέρα που χάνεται δεν αναπληρώνεται» έλεγαν οι παλιοί έμποροι. Πολύ περισσότερο σήμερα που ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος, που κάποιοι εκμεταλλεύονται τη συγκυρία για να βρεθούν σε απόλυτη θέση ισχύος μετά την «επανεκκίνηση». Ακόμη περισσότερο που μεγάλες εταιρείες κυριολεκτικά ξεπουλούν αξιοποιώντας τη δυνατότητα των διαδικτυακών συναλλαγών. «Ας πρόσεχαν» θα έλεγε κάποιος (που κατά «σύμπτωση» έχει λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα), ο οποίος δυσανασχετεί γιατί του απαγορεύουν εν μέσω πανδημίας να πάει να ψαρέψει…

Το πρόβλημα, σε κάθε περίπτωση, είναι δυσθεώρητα μεγάλο. Χιλιάδες επαγγελματίες και μαζί τους ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας (η ραχοκοκαλιά της Ελλάδας) κινδυνεύει να καταβαραθρωθεί. Σαφώς και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, σαφώς και προέχει η υγεία, αλλά το βέβαιο είναι πως το μέλλον για τους μικρούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες προμηνύεται ξηρό. Ζητείται ελπίς…

 

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ