Δήμος Βισαλτίας : Ποιοι αποφασίζουν για την Νιγρίτα ???

Την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Βισαλτίας που στην ουσία λειτούργησε αποτρεπτικά στην έλευση του ΠτΔ κ Προκοπη Παυλόπουλου στηλιτεύει με ανακοίνωση της η τοπική οργάνωση του Σύριζα  του Δήμου Βισαλτίας .Μάλιστα όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση <<<Να πούμε ακόμη, αν κάτι σημαίνει αυτό, από τους 15 μόνο ένας (1) κατάγεται από τη Νιγρίτα για τη γιορτή της οποίας γίνονταν η συζήτηση>>
 Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

«Τις τελευταίες μέρες ο Δήμος Βισαλτίας βρίσκεται στο επίκεντρο του πανελλήνιου ενδιαφέροντος για λάθος λόγους και πάλι. Δεκαπέντε (15) δημοτικοί σύμβουλοι του Δήμου Βισαλτίας αποφάσισαν ουσιαστικά να κηρύξουν ως ανεπιθύμητη την παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, στις 21 Φεβρουαρίου 2019 στη Νιγρίτα όπου είχε κληθεί (και αποδεχτεί), να παραστεί στις εκδηλώσεις για την 106ηεπέτειο από την απελευθέρωση της πόλης. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι μετά από 106 χρόνια ελευθερίας, για πρώτη φορά θα τιμούσε τις εκδηλώσεις της Νιγρίτας ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας. Να πούμε ακόμη, αν κάτι σημαίνει αυτό, από τους 15 μόνο ένας (1) κατάγεται από τη Νιγρίτα για τη γιορτή της οποίας γίνονταν η συζήτηση.
Οι δεκαπέντε, επικαλούμενοι στις τοποθετήσεις τους «εθνικούς και πατριωτικούς λόγους», υποστήριξαν λίγο πολύ ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «με τη παθητική του στάση και τη συμπεριφορά του πριν και μετά την υπογραφή στις Πρέσπες τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος- Π.Γ.Δ.Μ. την Κυριακή, 17 Ιουνίου του 2018,και την ψήφισή της από την ελληνική βουλή ανέχεται και επιδοκιμάζει την παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία στην Π.Γ.Δ.Μ.
Είναι προφανές ότι κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας, είτε στηρίζεται στο συναίσθημα και στο θυμικό, είτε απηχεί τις αγωνίες των πολιτών για τα προβλήματα τους δεν πρέπει να υποτιμάται, αλλά ούτε και να υπερτιμάται. Εν προκειμένω η απόφαση των 15 εντάσσεται στη μακρά χορεία κινητοποιήσεων και αντιδράσεων, όπου η ιστορία, οι μύθοι και το θρησκευτικό συναίσθημα τροφοδοτούν πατριωτικές ή εθνικιστικές εξάρσεις , που συνήθως καταλήγουν σε βάρος και της ιστορίας και των εθνικών μας συμφερόντων.
Το ζήσαμε και το 1992, για να μην πάμε παλιότερα, το 2000 με τις ταυτότητες, το ξαναζούμε και σήμερα. Ευτυχώς ή δυστυχώς η ιστορία, η διπλωματία και οι διεθνείς σχέσεις μιας χώρας, δεν γράφονται ούτε με κραυγές, ούτε με συνθήματα, ούτε πολύ περισσότερο με μια ρητορική μίσους που αναβιώνει παλιά και νέα πάθη. Η εξωτερική πολιτική δεν διαμορφώνεται από ανιστόρητους απόστρατους στρατηγούς, δογματικούς ιεράρχες, αποτυχημένους πρώην πράκτορες της ΚΥΠ και λαοπλάνους πολιτικούς.
Ένα τμήμα της κοινωνίας μπορεί να αγανακτεί από ιδεοληψίες, να παρασύρεται από άγνοια ή από το συναίσθημα, να οργίζεται από αυτό που θεωρεί ή νομίζει εθνική αδικία. Οι πολιτικοί ηγέτες όμως, αν θέλουν να είναι πραγματικοί ηγέτες, δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να ακολουθούν το εκάστοτε ρεύμα που διαμορφώνεται, να αγνοούν το ευρύτερο εθνικό συμφέρον και να πολιτεύονται με καιροσκοπικά μικροκομματικά κριτήρια.
Και εδώ οι 15 δημοτικοί σύμβουλοι εκτέθηκαν ποικιλοτρόπως και εξέθεσαν τον τόπο μας. Αγνοώντας επιδεικτικά ή διαστρεβλώνοντας τα ιστορικά και πολιτικά δεδομένα, επέλεξαν, να μεταφέρουν μια προβληματική εικόνα στην ελληνική κοινωνία για τον τόπο μας και το πολιτικό του προσωπικό, επιτιθέμενοι απροσχημάτιστα στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η απόφαση τους αποτελεί επιτομή ενός μίζερου πολιτικού επαρχιωτισμού. Η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και εύκολων θυμάτων υπήρξε και συνεχίζει να είναι το πλέον προσφιλές σπορ μιας αμήχανης και παραζαλισμένης τοπικής πολιτικής ελίτ, που ποτέ δεν εκπαιδεύτηκε στην ανάλυση των προβλημάτων, στον μετριοπαθή διάλογο και στην αναζήτηση λύσεων που προάγουν το δημόσιο συμφέρον και μόνο. Με την πρωτοβουλία τους οι τοπικοί άρχοντες δείχνουν ότι όχι μόνο δεν έχουν προτάσεις και θέσεις για το πρόβλημα, αλλά ότι αγνοούν και την ουσία του ίδιου του προβλήματος.
Οι 15 θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι κανένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα δεν πρόκειται να δώσει λύση σε κανένα εθνικό θέμα. Η Ελλάδα για το Μακεδονικό - και όχι μόνο - χρειάζεται ηγέτες σε όλα τα επίπεδα εξουσίας που θα τολμούν να λένε την αλήθεια όσο αντιδημοφιλής κι αν είναι. Χρειάζεται ηγέτες που θα υποστηρίζουν το ευρύτερο συμφέρον της χώρας, ακόμα κι αν συγκρούεται προσωρινά με το συγκυριακό προσωπικό και κομματικό όφελος. Οι ίδιοι έχουν υιοθετήσει άκριτα μια λογική (κυρίως ορισμένων κόμματων της αντιπολίτευσης)στην οποία το Μακεδονικό είναι ένα ζήτημα εσωτερικής κυρίως πολιτικής, ένα ζήτημα μαζών και πολιτικής κινητοποίησής τους, με επίδικο την κατάκτηση ή τη διατήρηση της πολιτικής εξουσίας, τόσο της κεντρικής όσο και ποικίλων μικροεξουσιών, σε τοπικό επίπεδο (Δήμος, Κοινότητα).
Η ετερόκλητη ομάδα των 15 δημοτικών συμβούλων, επιδεικνύοντας ιστορική άγνοια, υπέπεσε σε ένα πρωτοφανές ατόπημα, προσβάλλοντας το ίδιο το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας. Ο μικρομεγαλισμός είναι αθεράπευτη νόσος. Ειδικά αν έχεις μάθει να εκφράζεις σχεδόν κάθε μέρα τις απόψεις σου σε φίλια μέσα και περιβάλλοντα, χωρίς επιχειρήματα αλλά και χωρίς αντίλογο. Η κατάσταση αυτή σε καθιστά ανίκανο να καταλάβεις ότι η πολιτική είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό. Δυστυχώς στη συγκυρία αυτή οι 15αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Ασφαλώς η συμφωνία είναι ένας συμβιβασμός. Έθιξε το αίσθημα πολλών Ελλήνων, αλλά, όπως συμπεραίνει και ο Ν. Μέρτζος (τέως πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών) δεν αφήνει ανοικτές πληγές στο σώμα της Ελλάδος. Αντίθετα κλείνει πολλές, εξοικονομεί πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο για άλλα πολύ σοβαρότερα μέτωπα, διασφαλίζει τη ρευστή βαλκανική ενδοχώρα μας, ανοίγει ευρύ πεδίο σε ήδη προγραμματισμένα διεθνή δίκτυα ενέργειας και μεταφορών σε ενιαίο πλέον ευρωατλαντικό χώρο και αναβαθμίζει κατακόρυφα τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδος.
Αποτελεί εν τέλει επιτυχία για τη χώρα μας, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Οι πολιτικές, πολιτισμικές και ιδεολογικές διαστάσεις είναι αρκετές και τα αποτελέσματά της εξίσου κρίσιμα.
Επηρεάζει ήδη τις πολιτικές εξελίξεις, και αναδεικνύει δυνατότητες νέων συνθέσεων. Προσδιορίζει τα πολιτικά, ιστορικά και πολιτισμικά σύνορα ανάμεσα στην Ελληνική Μακεδονία της κλασσικής περιόδου και την, αποκαλούμενη με βάση τη Συμφωνία, Βόρεια Μακεδονία. Σέβεται την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό των δύο λαών και επιβεβαιώνει την επιθυμία των δύο χωρών για ειρηνική συνύπαρξη.Για την Ελλάδα εντάσσει τα στοιχεία της εθνικής γραμμής δηλαδή την αποδοχή γεωγραφικού προσδιορισμού στη σύνθετη νέα ονομασία, με εφαρμογή της στο εσωτερικό και διεθνώς (erga omnes) καθώς και το αίτημα ανάλογης αναθεώρησης του Συντάγματος της ΠΓΔΜ.Αν η Συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ , απεμπλακεί από τον τυφλό κομματισμό της αντιπαράθεσης, θα γίνει κατανοητό , ότι ιστορικά, γεωγραφικά και νομικά είναι η καλύτερη δυνατή συμφωνία , όπως διαμορφώθηκε το πεδίο μετά το 2008.
Τα θέματα αλυτρωτισμού κλείνουν και καθίσταται σαφές ότι πραγματικός κίνδυνος είναι αυτός εξ Ανατολών, με την Τουρκία να μοχλεύει πάντα τον αλυτρωτισμό όπου βρίσκει χώρο στα Βαλκάνια.
Η συμφωνία προτείνει μια νέα πραγματικότητα στα Βαλκάνια. Με πολιτικές κατανόησης αλληλεγγύης και συμφιλίωσης πολιτικές που ακυρώνουν τα κηρύγματα μίσους και απομόνωσης. Ο Τσίπρας και ο Ζάεφ άνοιξαν δίοδο επικοινωνίας μεταξύ των γειτόνων. Με στόχευση, τη δημιουργία ενός δικτύου κοινών δράσεων, ενός δημόσιου χώρου ενταγμένου σε μια κοινή ευρωπαϊκή προοπτική
Η συμφωνία αντιμετωπίζει ακόμα σοβαρά εμπόδια και στις δύο χώρες όπου σκληροπυρηνικοί κύκλοι κινητοποιούνται εναντίον της. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, όταν στην Ευρώπη παρατηρείται η άνοδος του ακροδεξιού εθνικισμού και ρατσισμού και όταν επικίνδυνοι αναθεωρητισμοί επανεμφανίζονται στα Βαλκάνια και την Ευρώπη διχάζοντας τους λαούς σε ‘προδότες’ και ‘πατριώτες’, είναι περισσότερο σημαντικό από ποτέ να υποστηρίξουμε εκείνους που αναλαμβάνουν το ρίσκο της συμφιλίωσης».