Την κρίση την βίωσα σε μία οικογένεια δύο
ελεύθερων επαγγελματιών σαν έναν εφιάλτη χωρίς αρχή και τέλος. Μας βρήκε στην τελευταία δεκαετία και γιατί όχι εικοσαετία (δεν σκεφτόμασταν ποτέ την σύνταξη) του εργάσιμου βίου, σε αυτήν που επενδύεις τους κόπους σου και την εμπειρία σου. Για να μη το κουράζω πολύ, όπως οι πιο πολλοί στον χώρο του επιχειρείν χάσαμε και τα αυγά και τα πασχάλια.
Σε αυτήν την μαύρη περίοδο το πλέον οδυνηρό ήταν η μοναξιά. Και όταν λέω μοναξιά εννοώ το να περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους μισθωτούς ή συνταξιούχους με σταθερό μηνιαίο εισόδημα, μειωμένο αλλά σταθερό, να κλαίνε άδαρτοι και εσύ να το βουλώνεις γιατί ότι έχεις να πεις είναι του τύπου: “ρε παιδιά ξέρετε τί είναι να μην έχεις καθόλου εισόδημα, να είσαι ανασφάλιστος, να χρωστάς και τον αέρα που αναπνέεις…;” ήταν από δυσάρεστο έως απαγορευτικό. Χάθηκαν σχέσεις και φιλίες χρόνων έτσι και μετά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα των Δ.Υ που είχε σκοπό να μετατρέψει την χώρα, σε χώρα επιδοματούχων. Κλειστά τα αυτιά στις απεγνωσμένες κραυγές των δημιουργών, οι φόροι αντί να γίνουν επενδύσεις και θέσεις εργασίας γίνονται επιδόματα και καθώς τα επιδόματα τρέχουν, τα στόματα κλείνουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθαν και τα αναδρομικά. Αναδρομικά πίσω αυτά που μειώθηκαν παρανόμως έκρινε το δικαστήριο. Αναδρομικά που θα πάρουμε εμείς από τα παιδιά μας γιατί λέει αυτά είναι δικά μας λεφτά πληρωμένα. Να τα παίρνω εγώ και να πληρώνω τις εισφορές του παιδιού μου,γιατί με τα 400 που παίρνει δεν μπορεί ούτε το νοίκι να πληρώσει και να είμαστε όλοι μία ευχάριστη ατμόσφαιρα βρυκολάκων συνταξιούχων που πίνουν το αίμα των παιδιών τους με το καλαμάκι.
#ευχαριστώ_δεν_θα_πάρω.
Λία Σκλαβενίτου
https://kourdistoportocali.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.