Σέρρες : Καινούρια κόμματα με παλιές ιδέες . . . !

Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί τον τελευταίο καιρό.

Ο κάθε «πικραμένος» βουλευτής που διαφώνησε ή διαγράφηκε από τον αρχηγό του δημιούργησε και ένα καινούριο «κόμμα». Πλέον, το σλόγκαν της εποχής είναι : «Διαφώνησε! Μπορείς! Κάνε κι εσύ ένα καινούριο κόμμα!» Θα μου πείτε: «Η πολυφωνία είναι ένδειξη δημοκρατίας και είναι καλό να υπάρχει». Συμφωνώ! Επειδή όμως τα νεοϊδρυθέντα κόμματα είναι παραφυάδες άλλων κομμάτων και τα ηγετικά τους στελέχη για χρόνια κινούνταν, ψήφιζαν και ασπάζονταν την ιδεολογία κάποιων συντεταγμένων κομμάτων, κάτι χαλάει τη «σούπα τους».

Λίγο από «αντιμνημονιακή» θέση, λίγο από πατρίδα-θρησκεία, λίγο από αναφορά σε πρόσωπα του παρελθόντος που έγραψαν ιστορία στο πολιτικό σκηνικό του τόπου και να! Ένα ολοκαίνουριο κόμμα είναι έτοιμο να μας αγκαλιάσει. Όχι! Τα νέα κόμματα δεν πρέπει να έχουν γενεσιουργό αιτία το θυμό, ούτε τη διαφωνία, ούτε να είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης.

Ένα ολοκαίνουριο κόμμα πρέπει να έχει κάτι καινούριο να μας προτείνει και κυρίαρχα πρέπει να ηγείται από φρέσκα πρόσωπα κι όχι από πρόσωπα με φθαρμένες πολιτικές. Πώς να πιστέψω ότι ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο Σάββας Τσιτουρίδης, ο Νότης Μαριάς μπορούν να φέρουν την αλλαγή στο πολιτικό στερέωμα, όταν μόλις πριν από λίγο καιρό ασπάζονταν και μάχονταν για τη γραμμή του (τότε) κόμματός τους; Πώς να εμπιστευτώ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τη Ραχήλ Μακρή, όταν μόλις χθες έλεγαν άλλα και έπρατταν άλλα; Και γιατί πρέπει να ανακυκλώνονται πρόσωπα και ιδέες παρφουμαρισμένες με κάποιες «πιασιάρικες» κορόνες της συμφοράς;

Αφήστε επιτέλους, όλοι εσείς, που για χρόνια μας βασανίσατε με την πολιτική σας παρουσία λίγο χώρο για να αναδειχθούν καινούρια πρόσωπα με φρέσκες ιδέες! Κάντε τόπο στα νιάτα, δώστε βήμα και σε κάποιον άλλο να προτείνει το «αλλιώτικο», το «διαφορετικό», το «πρωτοποριακό»! Πώς να πιστέψω ότι την αλλαγή και την πρόοδο σε τούτο τον τόπο μπορεί να την φέρει ένα πρόσωπο, που για χρόνια ολόκληρα εκινείτο μέσα σε μια ιδεολογία που την αποστρέφομαι;

Κάτι άλλο θέλει ο λαός για να σαγηνευτεί, για να βγει πάλι στους δρόμους, για να ονειρευτεί ότι μπορεί αυτός και μόνο αυτός να καθορίζει την τύχη του.

Γερασμένα πρόσωπα, γερασμένες πολιτικές και ιδέες, ένα σκηνικό από «πολιτικές αντίκες» που θαυμάζουμε μεν αλλά δεν τις θέλουμε πια στο χώρο μας. Γιατί πιστεύω πως αυτή, η αδράνεια του κόσμου, αυτό το «υπνωτικό» σκηνικό του τόπου, αυτή η ανοχή και η συνενοχή που όλοι ζούμε πηγάζει από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αυτό το νέο, το καινούριο, το διαφορετικό, το αλλιώτικο, αυτό που θα κινήσει και πάλι τα νήματα της πολιτικής ζωής.

Κι όπως λέει κι ένας φίλος μου: «Θέλω να καρδιοχτυπήσω ξανά για ένα κόμμα, θέλω να ερωτευτώ την πολιτική και πάλι, θέλω να με ξεσηκώσει κάτι από τη μαζοχιστική μου νάρκη».

Άρθρο: Ιορδάνης Ξανθόπουλος (φιλόλογος – δημοσιογράφος)