Στο μυθιστόρημα του Όσκαρ Όυάιλντ «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» ο νεαρός γόης Ντόριαν Γκρέι, βαθιά εντυπωσιασμένος από τις απόψεις του λόρδου Χένρι Γουότσον περί ηδονισμού δίχως όρια και ηθικούς φραγμούς, εκφράζει κάποια στιγμή την επιθυμία να κρατήσει για πάντα τη νεότητα και την ομορφιά του με αντάλλαγμα την ψυχή του.
Ακολουθεί λοιπόν δίχως τύψεις το δρόμο του αισθητικού αμοραλισμού, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ακόμη και αν πρόκειται για καταστροφή ανθρώπινων ζωών.
Καθώς περνούν τα χρόνια η εξωτερική εμφάνιση του Ντόριαν παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη, σύμφωνα με την επιθυμία του. Τα σημάδια όμως της ηθικής του κατάπτωσης αποτυπώνονται στο πορτρέτο του, που είχε ζωγραφιστεί πριν ακόμη ο Ντόριαν συνομολογήσει το σκοτεινό του «συμβόλαιο».
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του στον πίνακα σκληραίνουν κυνικά, η μορφή του γερνάει γρήγορα και απαίσιες ρυτίδες εμφανίζονται, αποκαλύπτοντας την άβυσσο της κολάσεως που χάσκει από κάτω.
Γυρνώντας κάθε τόσο στο αρχοντικό του, μετά του από έκλυτες διασκεδάσεις και όργια, ο Ντόριαν διαπιστώνει έντρομος πως η ασχήμια του πορτρέτου κάθε φορά χειροτερεύει.
Ανέγγιχτος εξωτερικά από τη φθορά και το χρόνο, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με την ψυχή του καταρρακωμένη από τη δυσμορφία του προσώπου του στο πορτρέτο, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Όι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά.
Μόλις και μετά βίας καταφέρνουν να αναγνωρίσουν με τρόμο την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ δίπλα του το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς το είχε φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος.
Ανέγγιχτος εξωτερικά από τη φθορά και το χρόνο, μα εσωτερικά τρομοκρατημένος και με την ψυχή του καταρρακωμένη από τη δυσμορφία του προσώπου του στο πορτρέτο, ξεσχίζει τον πίνακα μ’ ένα μαχαίρι.
Όι υπηρέτες του βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα ένα φριχτά γερασμένο πτώμα με το μαχαίρι καρφωμένο στην καρδιά.
Μόλις και μετά βίας καταφέρνουν να αναγνωρίσουν με τρόμο την ταυτότητα του κυρίου τους, ενώ δίπλα του το πορτρέτο παραμένει ανέπαφο, όπως ακριβώς το είχε φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος.
Πώς μου ήρθε τώρα στο μυαλό η ιστορία του Ντόριαν Γκρέι; Ακουσα χτες (25-4-17) –όσο μπόρεσα ν’ αντέξω- τα λεγόμενα του «δικού μας» Ντόριαν Γκρέι, του Αλέξη Τσίπρα.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της«αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός.
Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία (δυνατότητα επιλογής) και όλα φαντάζουν σαν ζοφερός «μονόδρομος».
Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο.
Για να «υπερβείς» και να «καλύψεις» ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Όυάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (
;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Εχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»
Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλουμε, δε θέλαμε και μήτε θα θέλουμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό εξάλλου ελπίσαμε σ’ εσένα και σ’ εμπιστευτήκαμε.
Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ
ούτε το βλέμμα του Κούλη.
Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας εύσημα, παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν, σε προσέβαλλαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες.
Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρειςότι εσύ θα τον έχεις φέρει· όχι εμείς.
Αν επρόκειτο να αποδώσει κανείς με μία μόνο φράση την κατάστασή του, μαζί με αυτή της«αριστερο»ακροδεξιάς κυβέρνησης, νομίζω πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός θα ήταν: πολιτικός δαιμονισμός.
Δαιμονισμός είναι να φτάσεις σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει για σένα επιστροφή. Εκεί όπου χάνεται η θεμελιώδης, υποστασιακή για τον άνθρωπο-πολίτη ελευθερία (δυνατότητα επιλογής) και όλα φαντάζουν σαν ζοφερός «μονόδρομος».
Για να ξεπεράσεις το ένα κακό, κάνεις κάτι χειρότερο.
Για να «υπερβείς» και να «καλύψεις» ένα έγκλημα, διαπράττεις άλλο ειδεχθέστερο.
Στο μυθιστόρημα του Όυάιλντ ο Ντόριαν «αυτοκτονεί». Στην ελληνική πραγματικότητα ο νεαρός γόης (
;) που πρωθυπουργεύει δε φαίνεται διατεθειμένος να «αυτοκτονήσει». Τουναντίον. Εχει μάλιστα και μια πρώτης τάξης δικαιολογία γι’ αυτό. Μας μαλώνει και λέει: «Τι θέλετε, δηλαδή; Να έρθει ο Κούλης;»Εμείς, κύριε Alexis, δε θέλουμε, δε θέλαμε και μήτε θα θέλουμε ποτέ τον Κούλη. Γι’ αυτό εξάλλου ελπίσαμε σ’ εσένα και σ’ εμπιστευτήκαμε.
Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε το στιλ
ούτε το βλέμμα του Κούλη.
Είναι η πολιτική του. Αυτή που τώρα κι εσύ εφαρμόζεις «με επιτυχία», συλλέγοντας εύσημα, παράσημα και κονκάρδες, που καρφιτσώνεις με καμάρι στο πέτο σου, από αυτούς που σε εκβίαζαν, σε προσέβαλλαν και σε «βασάνιζαν» 17 ώρες.
Και μαζί με σένα τη χώρα και –κυρίως- τους χωρικούς. Κι αν έρθει ξανά ο Κούλης, να ξέρειςότι εσύ θα τον έχεις φέρει· όχι εμείς.
Και το χειρότερο, κύριε Alexis, είναι ότι, αν παραστεί ανάγκη –«για την (ξανα)σωτηρία της χώρας» ασφαλώς- σάς βλέπω να συγκυβερνάτε με τον Κούλη. (Τι το χειρότερο έχει, δηλαδή, ο κος Μητσοτάκης από τον κο Καμμένο;)
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Μήπως ήρθε η ώρα να σταθείς κι εσύ, σαν τον Ντόριαν Γκρέι, μόνος κατάμονος μπροστά στο πορτρέτο σου, ν’ αντικρίσεις την αφόρητη ασχημία του προσώπου σου;
Αισθάνθηκες ποτέ σου αυτή την εσωτερική ανάγκη, κύριε Alexis;
Σέρρες, 26-4-2017
Αθανάσιος Μπόϊκος
Αθανάσιος Μπόϊκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.