Χρήστος Χρηστίδης . Λέξεις, νοήματα ή σκέτη …προπαγάνδα

Πόση σημασία έχουν οι λέξεις, τα νοήματα και τα αποτελέσματα που γεννούν ως διδαχή ή έστω ως απλά ακούσματα!

Πόσο διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και επηρεάζουν την ήδη δολοφονηθείσα κοινή λογική!

Είναι υπαίτιοι αυτοί που τα λένε ή αυτοί που τα αναπαράγουν; Αυτοί που βάζουν τις ταμπέλες ή αυτοί που τις κουβαλάνε στους «ώμους τους» μέχρι να γίνουν συνθήματα μια καλοσχεδιασμένης προπαγάνδας;

Χρόνια τώρα η αναφορά στις Ένοπλες  Δυνάμεις  και στα Σώματα Ασφαλείας ενδύθηκε με το προσωνύμιο «ένστολοι».  Από επίσημα, ημιεπίσημα και δημοσιογραφικά χείλη.

Η ακριβής επεξήγηση του όρου που ευρέως χρησιμοποιείται  είναι  ότι ένστολος είναι αυτός που φοράει  ομοιόμορφη ενδυμασία, ως μέλος μιας ομάδας κατά τις ώρες εργασίας.

Ο κόσμος που το ακούει απομειώνει αυτόματα την αξία του στρατιωτικού και του αστυνομικού ως ζωτικά κύτταρα της εθνικής κυριαρχίας και της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας.

Ένστολος είναι και ο οδηγός του ΕΚΑΒ, ο θυρωρός της Μεγάλης Βρετανίας, ο εργαζόμενος σε εταιρεία security, ο εργάτης σε μεγάλη βιομηχανία. Όλα τα επαγγέλματα είναι σεβαστά και χρήσιμα και οι άνθρωποι που τα ασκούν ακόμη πιο σεβαστοί.

Όμως άλλη η ζωή αυτών των ανθρώπων και άλλη η ζωή των στρατιωτικών και των υπηρετούντων στα Σώματα Ασφαλείας.

Άλλη η αποστολή των μεν και άλλη των δε.

Οι άνδρες και γυναίκες των ΕΔ και ΣΑ είναι ένοπλοι, είναι το ένοπλον έθνος, έχουν δώσει όρκο ζωής και αυτοθυσίας.

Το προσωπικό των ΕΔ και των ΣΑ επιτελεί λειτούργημα υψίστης σημασίας και δεν είναι τυχαίο που σε όλες τις δημοσκοπήσεις είναι πρώτα στην εκτίμηση και εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος  που γίνονται στόχος μιας καλά στημένης προπαγάνδας.

Όταν αποσιωπάται ο ακριβής προσδιορισμός της ταυτότητος μιας δραστηριότητας κάτι επιδιώκεται. Κάτι αναδεικνύεται και κάτι χάνεται.

Από ποιους άραγε; Και τι επιδιώκουν αυτοί με τις γενικεύσεις τους περί «ενστόλων»; Ερωτήματα ρητορικά, αφού οι έμφρονες αντιλαμβάνονται την σκοπιμότητα τέτοιων γενικεύσεων, που γεννούν κοινωνικό αυτοματισμό.

Κάποιοι, ευτυχώς λίγοι αλλά «στρατευμένοι» διαμορφωτές της κοινής γνώμης ΔΕΝ γουστάρουν το Στρατό και την Αστυνομία. Κάποιοι άλλοι αφελείς και ανυποψίαστοι τους ακολουθούν στα φραστικά τους ανομήματα. Αλλά τι κάνει γι’ αυτό η δήθεν ευνομούμενη πολιτεία;

Τίποτε απολύτως! Διότι εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες και φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος, βολεύεται με το νόημα που παράγουν οι λέξεις και ανεχόμενη την καλά προσχεδιασμένη αγκιτάτσια, άθελά της ή ίσως και ηθελημένα κάποιες φορές, αποδυναμώνει την εμπιστοσύνη του λαού στις ΕΔ και τα ΣΑ μας.

Έτσι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν χαμογελούν όταν το παιδί τους καλείται υπό τα όπλα για να εκτελέσει την ύψιστη συνταγματική του υποχρέωση, παρά πιάνουν τα τηλέφωνα για τους γνωστούς λόγους. Στους αστυνομικούς μας δεν λέμε ευγενικά καλημέρα διότι τους θεωρούμε «εχθρούς» επειδή πρέπει να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη. Τους θεωρούμε υπηρέτες του συστήματος και όχι υπηρέτες της «δικής μας» ασφάλειας.

Σε εθνικές επετείους, μεγάλες ασκήσεις, μεγάλες συλλήψεις και φυσικές καταστροφές,  διθύραμβοι εκφωνούνται από τα επίσημα χείλη για την προσφορά, το κοινωνικό έργο και την αξία των ΕΔ και ΣΑ που όμως σε λίγες ημέρες ξεθωριάζουν καταλήγοντας στη συνηθισμένη επωδό περί «ενστόλων».

Με λέξεις λοιπόν, κατάλληλα διατυπωμένες και με ανάλογους ντελάληδες το αποτέλεσμα επιτυγχάνεται και βολεύει. Με αυτήν την τακτική λαός και στρατός, διχάζονται κάποιες φορές, λες και το ένα δεν είναι σαρξ εκ της σαρκός του άλλου. Λες και οι αξιωματικοί ή και οι οπλίτες μας είναι ξένοι μισθοφόροι. Λες και οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες και οι λιμενικοί μας να είναι «αλλουνού» παιδιά και όχι Ελληνόπουλα που κάνουν το καθήκον τους.

Πρωθυπουργοί και Υπουργοί δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους βαθμούς των υφισταμένων τους, δεν ξεχωρίζουν τις στολές των κλάδων των ΕΔ, δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις διαφορετικές αποστολές κάθε ενόπλου τμήματος. Δεν γνωρίζουν παρά ελάχιστα, κλεισμένοι στη «γυάλα» του γραφείου τους, διανύοντας το ακριβοπληρωμένο οκτάωρό τους σε συνεχή επικοινωνία με τους δημοσιογράφους, για να χτίσουν τη δημόσια εικόνα τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει τελικά.

Βλέποντας τις παρελάσεις για την εθνική επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 και ακούγοντας τα παχιά λόγια, τα μεγάλα, με τα οποία οι ανά την επικράτεια επίσημοι αναφέρθηκαν στις ΕΔ και τα ΣΑ μας, σκέφθηκα πως λέξεις όπως «οι ένστολοι» αποδομούν τον ρόλο αυτών που κάνουν ότι είναι δυνατόν για να φέρουν σε πέρας την ιερή αποστολή τους. Μια αποστολή που μας αγγίζει όλους, μας ενδιαφέρει όλους και δεν πρέπει να απαξιώνεται από επίδοξους κατεδαφιστές των βασικών πυλώνων του έθνους, που δεν είναι άλλοι από τις ΕΔ και τα ΣΑ.

 Χρήστος Γ. Χρηστίδης

 Ανχης ε.α

Γεν. Γραμ. ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Υ. Γ  Οι υπηρετούντες στις ΕΔ και τα ΣΑ δικαιώθηκαν δύο φορές στο ΣτΕ το οποίο έκρινε  αντισυνταγματικές τις διπλές και τριπλές περικοπές που υπέστησαν στους μισθούς και τις συντάξεις τους.

Τα ΜΜΕ έκαναν περιορισμένες αναφορές στις μειώσεις των «ενστόλων» ενώ η αντισυνταγματικότητα του νόμου που τους αφορούσε αποτέλεσε θέμα ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ. Βρείτε το λάθος.

http://emo.gr/