Γιάννης Λούλης: Το μεγάλο πολιτικό κενό

 

 

 Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα πράγμα: Υπάρχει ένα ολοένα διευρυνόμενο πολιτικό κενό. Η εικόνα που έχουμε μπροστά μας αντανακλά την κρίση ενός μίζερου πολιτικού προσωπικού.

Αυτή βαθαίνει όλο και πιο πολύ.

Η κυβερνητική παράταξη εμφανίζεται σε μια από τις χειρότερες φάσεις της. Την ίδια ώρα όμως είναι άνετα κυρίαρχη. Διότι αντιμετωπίζεται ως το σαφώς μικρότερο κακό. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Με τον πρωθυπουργό, απόλυτο κυρίαρχο. Χωρίς εκλάμψεις, ελλείψει ανταγωνιστή.

Ενώ: Τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο, διότι η κόπωση από την επίμονη ασημαντότητα του ΠΑΣΟΚ εντείνεται πλέον. Γιατί; Αφού η ηγεσία του, τόσο καιρό τώρα, έμοιαζε παθητικά να παρατηρεί απαθώς κάτι λειψό.

Χαλαρά και αδιάφορα.

Αυτό φυσικά ήταν ένα όχι αμελητέο δώρο στον υπερκινητικό Κασσελάκη, που αν μη τι άλλο εξέπεμπε και εκπέμπει ενέργεια. Συν κάτι ζωηρό, έστω κι αν αυτό δεν διαθέτει ένα συγκροτημένο στίγμα.

Για τον Μητσοτάκη, που για την ώρα είναι ο μόνος που έχει πρωθυπουργική εικόνα, όλα αυτά αποτελούν δώρο. Και τούτο, έστω κι αν εκπέμπει πλέον τη δική του κόπωση.

Από εκεί και πέρα, κάποια στροφή σε μικρά κόμματα της Δεξιάς ακολουθούν το ευρωπαϊκό φαινόμενο των οργισμένων που απλώς εκτονώνονται διά του θυμού που ταυτίζεται με την όποια Δεξιά.

Χωρίς όμως αυτή να έχει επικίνδυνη ραχοκοκαλιά.

Ενώ ολίγος θυμός βλάπτει ολίγον ευτυχώς.

Και ποια είναι λοιπόν η γενική εικόνα;

Μιζέρια.

Μια αίσθηση που τροφοδοτεί την πολυδιάσπαση της ψήφου και τίποτα πέραν αυτού. Σε εκλογές που είναι μη σημαντικές.

Τέλος: Σε αυτή τη μιζέρια πορευόμαστε πλέον. Σε μια λειψά κυρίαρχη δύναμη.

Ενώ από εκεί πέρα, ένα πράγμα ακολουθεί: Το κενό! Που βρίσκεται γύρω μας, που μας κουράζει. Ειδικά αν το πάρουμε στα σοβαρά.

Αλλιώς μας κάνει απλούς ψυχρούς παρατηρητές».