Σκάει η φούσκα της «πράσινης ανάπτυξης»! Το έγκλημα με τα υπεράκτια αιολικά (Μέρος Β’)

 

 

H κυβερνητική σχιζοφρένεια με τους καυστήρες οικιακής θέρμανσης και οι απίθανες αλληλοαναιρέσεις, που αγγίζουν το όριο της παθολογικής κυκλοθυμίας

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Τα φτερά στις ανεμογεννήτριες βαραίνουν επικίνδυνα, ενεργειακοί κολοσσοί όπως η Siemens οδηγούνται στη χρεοκοπία, τεράστιες επενδύσεις σε υπεράκτια αιολικά αναστέλλονται επ’ αόριστον και το ερώτημα είναι πώς υπάρχουν χώρες με εκλεγμένες πολιτικές ηγεσίες που προθυμοποιούνται να γίνουν «λαγοί» ιδεοληπτικών «πράσινων» επιδιώξεων.

Το να γίνεσαι οικειοθελώς πειραματόζωο για τα παραγωγικά μοντέλα τρίτων οδηγεί σε σχιζοφρενικές καταστάσεις και το καλύτερο παράδειγμα είναι οι λέβητες οικιακής θέρμανσης. 

Τον Σεπτέμβριο του 2021 από το βήμα της ΔΕΘ ο πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει γεμάτος καμάρι την υποχρεωτική εγκατάσταση καυστήρων φυσικού αερίου σε όλες νεόδμητες οικοδομές από το 2025. Πετρέλαιο τέλος… 

Ταίριαζε το μέτρο στη «μεταβατική», τάχα μου, περίοδο προς τα… μηδενικά αποτυπώματα, πρωτίστως όμως ικανοποιούσε και το καρτέλ που έστησαν οι εγχώριοι ολιγάρχες της ενέργειας υπό απόλυτη κυβερνητική ενθάρρυνση. Κι ύστερα… ήρθε η κρίση στην Ουκρανία.

Οι Γερμανοί πανικόβλητοι πάτησαν απότομα φρένο και οι «πρόθυμοι λαγοί» εκπαραθυρώθηκαν στη στροφή… Στην επόμενη ΔΕΘ, μόλις έναν χρόνο αργότερα, ο ίδιος Έλληνας πρωθυπουργός έκανε μία απίθανη πιρουέτα. Αυτή τη φορά ανακοίνωσε ότι το κράτος θα επιδοτήσει τη μετατροπή των καυστήρων φυσικού αερίου (των παρ’ ολίγον υποχρεωτικών…) σε λέβητες πετρελαίου!

Προ ολίγων ημερών, εν έτει 2023 δηλαδή, ο νέος υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Θεόδωρος Σκυλακάκης εξήγγειλε την οριστική άρση της υποχρεωτικότητας για τους καυστήρες φυσικού αερίου στα νεόκτιστα σπίτια γιατί ανακάλυψε νέα πηγή ενέργειας: Τη γεωθερμία! Κι επειδή εδώ γέλασαν κι οι κότες, προσέθεσε τις (ακριβότερες από το φυσικό αέριο!) αντλίες θερμότητας, που ανοίγουν νέες μπίζνες αθρόων εισαγωγών, αλλά ματαιώνουν τους σχεδιασμούς του ενεργειακού καρτέλ και μεταφέρουν τις απώλειες από τα προσδοκώμενα υπερκέρδη στους καταναλωτές.

 Αυτές οι απίθανες αλληλοαναιρέσεις, που αγγίζουν το όριο της παθολογικής κυκλοθυμίας, είναι στην πράξη αποτέλεσμα του διαρκούς ετεροπροσδιορισμού της ελληνικής ενεργειακής πολιτικής. Όταν σου υπαγορεύουν οι Γερμανοί πώς θα ζεστάνεις τα σπίτια των Ελλήνων και κάθε λίγο αλλάζουν τη δοσολογία στο πείραμα, οδηγούμαστε στο κωμικοτραγικό «ράβε – ξήλωνε», σήμα κατατεθέν του ελληνικού κράτους.

Όμως, εκείνο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα είναι η εμμονή με τα υπεράκτια αιολικά: Την πιο καταστροφική συνταγή για μία χώρα που βασίζεται στον θαλάσσιο τουρισμό, αλλά και συνταγή που ενέχει σοβαρούς εθνικούς κινδύνους.

Η εγκληματική σύλληψη της μετατροπής του Αιγαίου σε απέραντο φυτώριο θαλάσσιων ανεμογεννητριών φέρει αμιγώς την υπογραφή Σκυλακάκη, ενός μαθητευόμενου μάγου που επιχειρεί με εμφανή αδεξιότητα να ικανοποιήσει την ακόρεστη όρεξη τεράστιων πολυεθνικών, φροντίζοντας ταυτόχρονα να χρυσώσει το χάπι στο εγχώριο ενεργειακό καρτέλ (τις ελληνικές εταιρίες, δηλαδή, που είδαν το «σιγουράκι» στους καυστήρες φυσικού αερίου να κάνει φτερά!).

Ο Σκυλακάκης, λοιπόν, αγαπημένο golden boy της οικογένειας Μητσοτάκη, προωθεί ένα ενεργειακό μοντέλο χορταστικό για τους ξένους και πολλά υποσχόμενο για τους δύο τρεις μεγάλους Έλληνες υπεργολάβους, πλην όμως απολύτως καταστροφικό για τους υπόλοιπους κατοίκους αυτής της χώρας.

Θυμίζω ότι η ιδέα είναι παλιά. Γεννήθηκε την περίοδο των Μνημονίων. Αλλά καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να βάλει υπογραφές για να την αρχίσει. Ακόμα και οι πιο ενδοτικοί στις επιθυμίες του ξένου παράγοντα αντελήφθησαν ότι το μοντέλο δεν ταιριάζει στην Ελλάδα. Εγκυμονεί πελώριους κινδύνους για το τουριστικό θαλάσσιο περιβάλλον αλλά και την εθνική ασφάλεια. 

Αυτό, λοιπόν, που δεν τόλμησαν οι προηγούμενοι υλοποιείται με την υπογραφή του Σκυλακάκη και τις ευλογίες του Μητσοτάκη. Αρχικά σε πιλοτική κλίμακα και αργότερα με μαζικές εγκαταστάσεις θεόρατων αιολικών πάρκων στο κέντρο του Αιγαίου, που στόχο θα έχουν να καλύψουν ως το 2050 το μεγαλύτερο τμήμα της ενεργειακής επάρκειας στη χώρα, προσφέροντας στο σύστημα το… εξωπραγματικό μέγεθος των 12,5 γιγαβάτ. Με πληρωμένες μελέτες από το ελληνικό κράτος, αδειοδότηση-εξπρές και τα χρήματα των Γερμανών από το Ταμείο Ανάκαμψης, που θα τους τα επιστρέψουμε με τόκο αγοράζοντας από εκείνους τον «εξοπλισμό», αφού δεν παράγουμε τίποτα σχετικό…

Δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει το Χάρβαρντ προκειμένου να καταλάβεις γιατί τα πλωτά αιολικά δεν βολεύουν την Ελλάδα με την κλειστή θάλασσα του Αιγαίου που σήμερα αποτελεί τουριστικό παράδεισο. Σε επίπεδο Ευρώπης το συγκεκριμένο μοντέλο ευδοκιμεί μόνο σε ακτές του Ατλαντικού, στη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική, όπου τις παραλίες πλησιάζουν…μπακαλιάροι. Όχι άνθρωποι. Γι’ αυτό και μεσογειακές τουριστικές χώρες που σέβονται τη φυσική αρμονία του παραθαλάσσιου τοπίου, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, είναι εξαιρετικά επιφυλακτικές στη χωροθέτηση αιολικών πάρκων, προωθώντας τα είτε σε μεγάλες αποστάσεις από τις παραλίες είτε σε εισόδους εμπορικών λιμανιών, δηλαδή σε θαλάσσια οικόπεδα μηδαμινής τουριστικής αξίας. Αλλά εμείς είμαστε πιο έξυπνοι. Και χωροθετούμε θαλάσσια αιολικά πάρκα σε περιοχές ξεχωριστού φυσικού κάλους, όπως τα Ψαρά, η Δονούσα, η νότια Ρόδος, η ανατολική Κρήτη ή η Σαμοθράκη!

Προσέξτε: Ακόμη και τα αιολικά πάρκα της Βόρειας Θάλασσας είναι τοποθετημένα σε αποστάσεις δεκάδων μιλίων έξω από τις ακτογραμμές. Κάποια από αυτά δεν φαίνονται καν με γυμνό μάτι. Αντίθετα, η Ελλάδα, για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους λόγους, εφόσον δεν διαθέτει οριοθετημένη ΑΟΖ, είναι υποχρεωμένη να τα τοποθετήσει δίπλα στις ακτές. Σε αποστάσεις μικρότερες των έξι μιλίων. Κάποια από αυτά θα είναι πλωτά (αγκυροδετούμενα) και κάποια άλλα θα φιλοξενούν ανεμογεννήτριες σταθερής πάκτωσης, με όποια συνέπεια μπορεί να έχει για την υποθαλάσσια ζωή η πόντιση τέτοιων τεράτων. 

Τα πρώτα δύο «πιλοτικά» υπεράκτια αιολικά πάρκα που αδειοδότησε προ ημερών ο Σκυλακάκης, παρέα με την πολυπράγμονα υφυπουργό Αλεξάνδρα Σδούκου (στο όνομα της οποίας το «καρτέλ» της ενέργειας πίνει νερό) δεν είναι καθόλου… πιλοτικά, αφού αναμένεται να αποδώσουν 600 μεγαβάτ. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι βρίσκονται σε ευαίσθητες παραμεθόριες περιοχές: Στο Δέλτα του Έβρου με την τεράστια οικολογική αξία και σε θαλάσσια περιοχή βορειοανατολικά της τουριστικότατης Σαμοθράκης! 

Η πρώτη αυθόρμητη ερώτηση είναι: Έχουμε τρελαθεί; Θέλουμε ποιοτικό τουρισμό, αλλά όταν ο τουρίστας ανοίγει το παράθυρό του για να ατενίσει τη θάλασσα να έρχεται αντιμέτωπος με τα…τέρατα; Η δεύτερη ερώτηση, πολύ πιο σοβαρή, είναι τι σημαίνουν τα αιολικά πάρκα για την εθνική μας άμυνα. Ήδη εκφράζονται σοβαρές επιφυλάξεις για την επίδραση της λειτουργίας ανεμογεννητριών στα στρατιωτικά ραντάρ, αλλά και τα σόναρ των υποβρυχίων. Ειδικός δεν είμαι, αλλά το γεγονός ότι ήδη το υπουργείο Άμυνας εξαίρεσε τεράστιες περιοχές από τα φιλόδοξα σχέδια της κυβέρνησης κάτι σημαίνει. Αφοπλίζουμε που αφοπλίζουμε τα νησιά, τώρα με τις ανεμογεννήτριες θα «τυφλώσουμε» και τα επάκτια ραντάρ επιτήρησης;

Διερωτώμαι ποιο από τα κόμματα -πλην, φυσικά, του…επιχαίροντος κυβερνώντος- έχει θέσεις για όλα τα παραπάνω…

Δείτε επίσης: Σκάει η φούσκα της «πράσινης ανάπτυξης»! Η πλύση εγκεφάλου και το ναυάγιο της Siemens (Mέρος Α’)