«Βουλγαροχτόνε, φρύαξε, και ρίξου, Τουρκοφάγε!»

 

 

Μόνο ένα λογοτεχνικό ανάστημα όπως εκείνο του Κωστή Παλαμά μπορεί να βρει στίχους για την πτώση μας και τον τρόπο της ανόρθωσής μας 

Του Παναγιώτη Λιάκου

Ακολουθεί απόσπασμα από το ποίημα «Αποκριτική γραφή», που βρίσκεται στο δεύτερο βιβλίο της ποιητικής συλλογής «Η πολιτεία και η μοναξιά». Διαβάστε το με προσοχή κι έπειτα, αν δεν έχετε αυτήν την ποιητική συλλογή του Παλαμά, προμηθευτείτε την. 

Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια, η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη. Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη· κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι, στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους! Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι· Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι. Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Και το επικό παλάτι, νά! (για σένα εγώ το υψώνω, κορόνα του βυζαντινού θυμού, Βουλγαροχτόνε), το παρατώ· πολεμική καστέλα θεμελιώνω. Είν’ εδώ μέσα οι βούλγαροι και οι τούρκοι και μας τρώνε.

Το Τότε μια για πάντα πάει· γεννήσου από το Τώρα, γκρεμιστή, πλάστη, φύσηξε το φύσημά σου, ω μάγε, σκολαστικός και ρουσφετλής ρημάζουνε τη χώρα· βουλγαροχτόνε, φρύαξε, και ρίξου, Τουρκοφάγε!

 https://www.antinews.gr/