Φίλε μικρέ μαθητή …

 

 

 

Κάθε φορά που ανοίγουν τέτοια ημέρα τα σχολεία για τους μαθητές, θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα του 15ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, μαθητής πια της Α’ τάξης. Το ίδιο σφίξιμο νιώθω μέσα μου, ενθυμούμενος εκείνη την πρώτη ημέρα, όταν βρέθηκα μέσα σε ένα πολύχρωμο σχολείο, ανάμεσα σε εκατοντάδες άγνωστα πρόσωπα, κλωσσόπουλο, που έχασε την προστασία της οικογένειας κι έπρεπε να κάνω τα πρώτα βήματα στη ζωή μόνος μου.
Από τότε, πέρασαν πολλές τέτοιες «πρώτες φορές» σε άλλα σχολεία μεγαλύτερα, μακρύτερα από την οικογένεια, με άλλες συνθήκες και προοπτικές αλλά τίποτα δεν ήταν όπως εκείνη η «πρώτη ημέρα στο σχολείο».
Δανείζομαι τη «στήλη» σήμερα για να κάνω ένα αφιέρωμα σε όλους τους μικρούς μαθητές, που για πρώτη φορά φέτος πηγαίνουν σχολείο. Η εμπειρία μοναδική, χαραγμένη έντονα στη μνήμη όλων όσοι έζησαν αυτό το γεγονός.
Φίλε μαθητή της Α’τάξης του δημοτικού σχολείου, η χαρά των προηγούμενων ημερών και η αγωνιώδης προσδοκία μετατρέπεται σε κάψιμο στο στομάχι και απόγνωση στα μάτια μόλις βρεθείς στη μεγάλη αυλή, στους μεγάλους διαδρόμους, στις μεγάλες αίθουσες, στα μεγάλα θρανία των σχολείων κι εσύ είσαι τόσο μικρός, συνηθισμένος στα μικρά και γνώριμα του σπιτιού σου.
Κι όταν ξεπεράσεις το πρώτο ΣΟΚ και αναγνωρίσεις στα μάτια των συμμαθητών σου τις ίδιες απορίες και τους ίδιους προβληματισμούς με εσένα, τότε έχεις να αντιμετωπίσεις μία μεγάλη τσάντα με πολλά βιβλία, τετράδια, μολύβια, μπογιές, που πρέπει να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι, να τα φορτώνεσαι στην πλάτη, να γίνεις κι εσύ «μεγάλος».
Και μόλις χαλαρώσεις μέσα στην αίθουσα με την καλή δασκάλα, τους φίλους συμμαθητές και νιώσεις τη ζεστασιά του σχολείου, έρχεται το κουδούνι να σε «ξεβολέψει» και να σε βγάλει στην αυλή με τις δυνατές φωνές των μεγαλύτερων παιδιών, με τα σπρωξίματα και τα ζωηρά παιχνίδια τους και τότε αναγκάζεσαι να κρυφτείς σε μία ήσυχη γωνία και να αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχει το διάλειμμα. Κι όταν πεινάσεις και στηθείς στην ουρά του κυλικείου για να αγοράσεις κουλούρι, κάθε φορά που θα πλησιάζει κάποιος μεγαλύτερος θα σου κλέβει τη σειρά σπρώχνοντάς σε άγαρμπα και θα γυρνάς στο σπίτι νηστικός λέγοντας : «δεν πρόλαβα να αγοράσω κουλούρι».
Φίλε, μικρέ μαθητή, μέσα από όλα αυτά πρέπει να περάσεις για να μεγαλώσεις και να τα θυμάσαι κι εσύ με «νοσταλγικό πόνο», όπως εγώ τώρα.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους εσάς, που πρώτη φορά περάσατε την πόρτα του δημοτικού σχολείου και καλή δύναμη.
Κείμενο : Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)