Σέρρες : Ονοματοδοσίες δημόσιων δομών εις μνήμην ανθρώπων

 

 

 

 

 

 

 

 

Κείμενο : Αντώνης Κερασνούδης

 

- Ονοματοδοσίες δημόσιων δομών εις μνήμην ανθρώπων: η σύγχυση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου ή αλλιώς συναισθήματος, μνήμης και Λόγου -

Ο θεσμός της ονοματοδοσίας δημόσιων δομών ή οδών σε μια πόλη, ακόμη και στη σύγχρονη, κοινωνικά σχεδόν αφοπλισμένη μορφή του, δεν παύει να αποτελεί την ύπατη τιμή απέναντι σε έναν πολίτη που αποτέλεσε τον καθρέπτη όλων των διαχρονικών αρετών ενός αστού.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα ποιες θα πρέπει να είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να προκριθεί η προσωπικότητα ενός πολίτη για αυτή την τιμή;

1. Η αριστεία: η προσωπικότητα αυτή θα πρέπει να έχει αποδείξει στο στίβο της επιστημονικής (λογικής) ή ακόμη και καλλιτεχνικής (άλογης) δράσης μία εξέχουσα σε διάρκεια και βάθος αριστεία. Από την εποχή του Λόγου στην Αρχαία Ελλάδα, έως την εποχή του Νόμου στη Ρώμη, η έννοια του ύπατου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια του άριστου.

2. Η ακτινοβολία: ιδιαίτερα στους σημερινούς, χαλεπούς για τον δημόσιο βίο, καιρούς. Η ακτινοβολία μιας τέτοιας προσωπικότητας πρέπει να ξεπερνά τα πεπερασμένα όρια μίας πόλης και να εξασφαλίζει είτε μέσω της σπάνιας αριστείας, είτε μέσω του πολυσχιδούς χαρακτήρα της, τον καταρχήν σεβασμό. Τι σπάνιο και τι δύσκολο, μα οι τιμές είναι ακριβώς για τους σπάνιους...

3. Η αναγνωρισιμότητα στους πολίτες ενός τόπου, η οποία να υπερβαίνει τα στενά επαγγελματικά, συνδικαλιστικά ή κομματικά πλαίσια. Στο άκουσμα του ονόματος του/της, να στέκεται αυθόρμητα ο πολίτης με σεβασμό και τιμή, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και προσωπικών προτιμήσεων.

Συναίσθημα ή αλλιώς εκείνη η υποκειμενική και συνειδητή εμπειρία που στοχεύει στον μη Λόγο του ανθρώπου. Μια απολύτως σεβαστή, αλλά μη αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.

Μνήμη, η ενσυνείδητη διαδικασία ανάκλησης εμπειριών, εντυπώσεων και εν τέλει γνώσεων. Όπως κάθε τι εμπειρικό, αποτελεί per definitio και a priori μια μη αντικειμενική σκοπιά εκτίμησης των γεγονότων.

Λόγος, η ανεξάρτητη από αισθήσεις και κατά συνέπεια συναισθήματα, γνωστική δύναμη ή αλλιώς η ικανότητα να επεκτείνει κανείς τους κανόνες και τις προθέσεις πέραν από τα φυσικά ένστικτα.

Ο ιδιωτικός λοιπόν βίος λειτουργεί με το συναίσθημα και τη μνήμη. Η ανάμνηση ανακαλεί το ον που κάποτε υπήρξε, με μία όμως γλυκιά πληρότητα και νοσταλγία που θυμίζει ποίηση. Ο δημόσιος όμως βίος λειτουργεί με το ανώτατο επίπεδο γνωστικής λειτουργίας, τον Λόγο, τόσο για τους κατέχοντες τον, όσο και για τους μη κατέχοντες τον. Ειδάλλως θα ήμασταν μία κοινωνία όπου η ανάμνηση, το συναίσθημα και κατά προέκταση τα φυσικά ένστικτα θα είχαν αντικαταστήσει το μαζικό πεπρωμένο...