Μετά από πολυήμερη αναγκαστική παραμονή στο σπίτι (όχι κορονοϊός), κάθισα, σκέφτηκα (όχι πως δεν το ήξερα), φιλοσόφησα και κατέληξα πως μία από τις πλέον ψυχοφθόρες ενασχολήσεις είναι αυτή που έχει σχέση με την τοπική αυτοδιοίκηση. Βασανίζεσαι, λοιδωρείσαι, αγωνίζεσαι, προσπαθείς να αποδείξεις τα αυταπόδεικτα, εκτίθεσαι, παλεύεις για τα αυτονόητα και, τις περισσότερες φορές, εισπράττεις μια μεγαλόπρεπη μούντζα. Άνθρωποι, που δεν έχουν μιλήσει ποτέ μαζί σου, βγάζουν μια απίστευτη κακία και άνθρωποι που σε γνωρίζουν (υποτίθεται), ρίχνουν τόνους χολή και αυτό γιατί δε συμβαδίζουν οι απόψεις και τα «θέλω» τους με τα δικά σου…
«Τότε γιατί ασχολείσαι» ; μου λένε πολλοί που πραγματικά με νοιάζονται...
Για δυο λόγους: ο ένας είναι καθαρά υπαρξιακός: νιώθω πως μέσα σ’ αυτόν τον χώρο μπορώ να δικαιολογήσω τον ρόλο και την ιδιότητα μου ως πολίτης με την αριστοτελική έννοια της ενασχόλησης με τα κοινά.
Ο δεύτερος είναι πιο προσωπικός και, λίγο «ιδιοτελής»: στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως και στην πολιτική γενικότερα, γνωρίζεις καλύτερα τους ανθρώπους!! Τους μαθαίνεις!! Τους σπουδάζεις!!Γνωρίζεις σωστούς, αξιόλογους, νοικοκύρηδες, δημιουργικούς,αγνούς, ξερόλες, φανατικούς, συμφεροντολόγους,σιχαμένους, διπρόσωπους, ΟΛΟΥΣ!!
Πάντως, νιώθω τυχερή: οι περισσότεροι που γνώρισα ήταν άνθρωποι που κέρδισαν τον σεβασμό μου και την προσοχή μου. Βέβαια υπήρξαν και αυτοί που δεν άξιζαν ούτε την αδιαφορία μου. Κέρδος είναι και αυτό…
Καταλήγοντας, η ζωή είναι ένας αγώνας. Ένας αγώνας που οφείλεις να τον δώσεις με αξιοπρέπεια, σεβασμό στον συνάνθρωπο, ανοχή και κατανόηση και προπάντων ενσυναίσθηση….
Κάπου εδώ, η εσωτερική ενδοσκόπηση έλαβε τέλος.
Καλό απόγευμα!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.