Το συνέδριο του… Καραμανλή!

Kαθώς διανύουμε περίοδο πολιτικής πυκνότητας μέσω κομματικών συνεδρίων, μετρήσαμε τέσσερα, τα εξής …πέντε. Στις συνεδριακές διαδικασίες της ΝΔ με τον Μητσοτάκη, του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα, του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη, του «ΜέΡΑ25» με τον Βαρουφάκη, μπορεί να προστεθεί και το οιονεί συνέδριο στο μέγαρο Μουσικής με τον Κώστα Καραμανλή.

Όπως συνηθίζεται στα συνέδρια, υπήρχαν και καλεσμένοι: η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Τάκης Θεοδωρικάκος. Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν παρέστη. Αλλά εκτός από τον ίδιο απουσίαζε και το όνομα του: ο ομιλητής δεν το ανέφερε ούτε μία φορά.

Ο Καραμανλής, όπως και οι υπόλοιποι στα συνέδριά τους, στάθηκε μπροστά στο κοινό του και κατέθεσε τις θέσεις του για την πολιτική κατάσταση. Ήταν η καλύτερη ομιλίας που έκανε ο πρώην Πρωθυπουργός από τότε που ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ, πριν από 25 χρόνια.

Αυτό που τον ξεχώρισε ήταν η ματιά του στα πράγματα. Παρουσίασε τις εξελίξεις από την οπτική γωνιά που το κόμμα του, υπό τη σημερινή ηγεσία, έχει εγκαταλείψει.

Δεν προσπάθησε να γίνει αρεστός σε κανέναν, όπως ήταν εμφανές για τον Μητσοτάκη κατά τη παρουσία του στις ΗΠΑ. Επικοινώνησε με τον πατριωτισμό των Ελλήνων και έφερε στην επιφάνεια την πολιτική που προσπαθεί να υποβαθμίσει η σημερινή κυβέρνηση:
-Η Ελλάδα δεν δέχεται να περιορίσει μόνη της την επιλογή να μην επιτρέπει σε κανένα να αμφισβητεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα -και σ αυτό είναι… μόνη!

Έτσι ανέδειξε σε προτεραιότητα την εθνική ομοψηφία και ενότητα, που λείπει στις διασταυρούμενες σχέσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Η τεκμηριωμένη ανάλυση και οι οξυδερκές παρατηρήσεις του Καραμανλή για τη συγκυρία και η διαυγής τοποθέτηση για την Τουρκία - που απειλεί την Ελλάδα ενώ «φίλοι και σύμμαχοι» την υποθάλπουν για να μην χάσουν από το ΝΑΤΟ- σε συνδυασμό με τις πραγματικές παραμέτρους της Ουκρανικής κρίσης, τράβηξαν το χαλί κάτω από την επικοινωνιακή παπαγαλία Μητσοτάκη, περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας».

Η παρουσίασης της συγκυρίας, με φόντο όμως την μεταπολιτευτική ιστορία, ανέδειξε πλευρές της που παραβλέπονται- από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ που την στηρίζουν.

Πχ «η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πράξη παράνομη, απαράδεκτη και καταδικαστέα», αλλά υπάρχουν και οι «ανώφελοι και αδιέξοδοι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, η δήθεν Αραβική Άνοιξη και λίγο νωρίτερα οι εμφύλιοι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία».

Χωρίς να απαλλάσσει τους Αμερικανούς από ευθύνες για τη συνέχιση του πολέμου και επικαλούμενος την ανάγκη να βγει η Ευρώπη απ το λήθαργο της υπερατλαντικής κυριαρχίας, έβαλε τα ελληνοτούρκικα στο πραγματικό πλαίσιο, που ήδη υφίσταται από δεκαετίες στο συλλογικό υποσυνείδητό των Ελλήνων:

-Η Τουρκία επιδιώκοντας περιφερειακή κυριαρχία, επιβουλεύεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, αμφισβητώντας τις Συνθήκες και κατ΄ ουσίαν και τα σύνορά της.

Σ αυτό το σκηνικό η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» για Ελλάδα είναι αυτή που αποτρέπει «έναν πόλεμο ευρείας κλίμακας σε ευρωπαϊκό έδαφος», στον οποίο τα ελληνικά προβλήματα με την Τουρκία περιπλέκονται και γι αυτό απαιτείται σύνεση και διορατικότητα στους χειρισμούς της συγκυρίας.

Η σύγκριση με την πολιτική Μητσοτάκη ήταν εμφανής και η ανάδειξή της πάγιας εθνικής πολιτικής που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για «συμβιβασμό» στο όνομα της «εξομάλυνσης σχέσεων», μάλλον εξέθεσε τον Πρωθυπουργό καθώς φάνηκε ότι αποκλίνει από αυτή τη γραμμή.

Ο Καραμανλής κατήγγειλε τις συμβιβαστικές διαθέσεις που υποβάλουν να «επιδείξουμε μεγαλύτερη ευελιξία και συμβιβαστική διάθεση γιατί δεν μπορούμε να αρνούμαστε την διεύρυνση της ατζέντας των προς επίλυση θεμάτων που κατά το δοκούν φορτώνει ολοένα η Τουρκία».

Το απέρριψε ως «εσφαλμένο» γιατί «διαβάζει λάθος την Τουρκία, στηρίζεται σε λάθος δεδομένα και οδηγεί σε ψευδαισθήσεις με τελική κατάληξη με την ψευδαίσθηση ότι αρκεί να δείξουμε κάποια υποχωρητικότητα και όλα θα διευθετηθούν προς όφελος όλων».

Αυτό «θα οδηγούσε σε σοβαρές, ίσως και μοιραίες βλάβες στα εθνικά συμφέροντα και θα αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την άλλη πλευρά». Όπως είπε ρητά «με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη».

Συνεπώς «είναι αδιανόητη διαπραγμάτευση ή παραπομπή περί γκρίζων ζωνών, κυριαρχίας επί νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, αποστρατιωτικοποίησης νησιών που απειλούνται και του αναφαίρετου μονομερούς δικαιώματος της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα».

Άλλο ύφος, άλλο επίπεδο λόγου, άλλη προσέγγιση, άλλη ωριμότητα, άλλη ανάλυση, άλλη πολιτική, άλλη αντίληψη για τον διακτινισμό της χώρας στη διεθνή σκηνή και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της.

Ο Καραμανλής πρόσφερε υπηρεσίες στην εθνική αυτογνωσία αυτή την περίοδο, γιατί ανέδειξε τη μεγάλη εικόνα. Χωρίς ανούσιους παραλληλισμούς της Μαριούπολης με το Μεσολόγγι και το Παρθενώνα με το άγαλμά το Λίνκολν. Και χωρίς να λιγώνεται μπροστά την αμερικανική ηγεσία που παρεμβαίνει για την παραβίαση του Διεθνούς Δίκαιους στην Ουκρανία, αλλά αδιαφορεί για την Κύπρο.

Η ομιλία του έκανε στον μέσο πολίτη σαφές το ανάγλυφο στη συγκυρίας και αναστήλωσε την ιδρυτική αντίληψη της ΝΔ τις σχέσεις της Ελλάδας με τους γείτονες και τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι αποδόμησε τις αντιλήψεις του Νεομητσοτακισμού, χωρίς να κάνει στην παραμικρή κριτική νύξη στην πολιτική Μητσοτάκη.

Απλώς ακούγοντάς τον το κοινό μπορούσε να συμπεράνει αν ο Πρωθυπουργός συντάσσεται αβασάνιστα με «όσους ομνύουν ότι μάχονται υπέρ αξιών και αρχών, αλλά εγείρουν την υποψία ότι η επιλεκτικότητα στις ευαισθησίες υπαγορεύεται όχι από αρχές αλλά από γεωπολιτικές επιδιώξεις».

Σ αυτό το πλαίσιο η ομιλία έδειξε ότι η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης έχει ελλείμματα με μονομέρειες. Ειδικά αν αξιολογηθεί από τη σκοπιά «της Ευρώπης για την οποία μας ενέπνευσε και μας συνεπήρε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι άλλοι μεγάλοι ηγέτες της Ευρωπαϊκής ιδέας».

Από κανέναν δεν διέφυγε ότι η καταληκτική αναφορά στον στρατηγό Ντεγκόλ, ως κορυφαίο της Ευρώπης, τρολάρισε την υποτελή αναγόρευση του σημερινού πλανητάρχη σε ιστορική φυσιογνωμία, από τον τελευταίο Έλληνα επισκέπτη του.

(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)

 

 https://www.ieidiseis.gr