Ο Γόρδιος δεσμός στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: κόμμα ή παράταξη;

 Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου».

Σύνθημα του γαλλικού Μάη.

Καθώς ανοίγει τις πόρτες του το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το πρώτο ερώτημα είναι κάπως παράξενο: είναι το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ή το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Η εμφανής προσπάθεια το παλιού κομματικού μηχανισμού να κατοχυρώσει το πρώτο, είναι σαν εγκαιροφλεγής βόμβα στην κυβερνητική προοπτική που θέλει να αναδείξει ο Αλέξης Τσίπρας, δια του συνεδρίου.

Είναι μια συζήτηση που δεν σταμάτησε ποτέ πέριξ της Κουμουνδούρου. Ένας κύκλος στελεχών με επικεφαλής τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, έχει προβάλει επιμόνως τον ισχυρισμό ότι το 36% του 2015, ήταν επίτευγμα του 3%. Ήτοι του «πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ».

Η θεώρηση της εκλογικής επιτυχίας ως έργο της ιδεολογικής καθαρότητας συνεχίζεται και πολλοί- όπως ο Ν. Φίλης και ο Π. Σκουρλέτης-επιμένουν: όσο πιο αριστερά τόσο καλύτερα. Άρα να κλείσουν οι πόρτες που φέρνουν την Κεντροαριστερά στο κόμμα. Ή τουλάχιστον να υπάρξει facecontrol.

Στον αντίποδα υπάρχει η κοινή λογική και η διαχρονική ανάλυση των αποτελεσμάτων. Ο εκλογικός πολλαπλασιασμός του πρώην μικρού κόμματος που έφτασε ως την κυβέρνηση, δεν οφείλεται ακριβώς στην «αριστερή» του ταυτότητα, αλλά σε δυο άλλους παράγοντες:

Πρώτα στις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ που πρόδωσαν τις αρχές και τις πολιτικές του και -με καταλύτη την κοσμογονία του Μνημονίου- ανάγκασαν τους ψηφοφόρους του στραφούν σε ότι πλησιέστερο υπήρχε. Και μετά στο βεληνεκές της δημόσιας παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα, που υπερέβη τα «αριστερά» τείχη της Κουμουνδούρου.

« Το 3%ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ και το υπόλοιπο τον Τσίπρα», είπε κάποτε ο βουλευτής Αλ. Τριανταφυλλίδης για τις εκλογικές επιδόσεις του 2015.

Ακριβώς σ αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα η ουσία του συνεδρίου. Ποιος μπορεί να επαναλάβει το έπος ανόδου στην κυβέρνηση: το 3% που επιμένει στο περίκλειστο κόμμα, ή όσοι επιδιώκουν, -ανεπιτυχώς ως τώρα- διεύρυνση και μετεξέλιξη;

Είναι προτιμότερο να έχει στην ηγεσία ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έναν Τσίπρα, ή έναν Μελανσόν;

Προφανώς στα συνεδριακά «χαρτιά» ο πρόεδρος του κόμματος θα ενισχυθεί. Στην πράξη όπως πρέπει να απαντηθεί ένα δεύτερο ερώτημα: θα είναι επικεφαλής κόμματος, ή παράταξης; Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ των εξήντα χιλιάδων μελών, ή εκφραστής των εκατομμυρίων ψηφοφόρων της Δημοκρατικής Παράταξης;

Στις επόμενες εκλογές, θα ηγείται απλώς μιας ιδιότυπης μειοψηφικής Αριστεράς που θέλει να «επιστρέψει» ως Αριστερά-και μάλιστα να «είναι αλλιώς» για ορισμένους, που υπόσχονται « τιμωρίες»;

Ή θα τεθεί επικεφαλής ενός πλειοψηφικού σχηματισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, με στόχο στην πολιτική αλλαγή-ώστε μια προοδευτική κυβέρνηση να πάρει τη θέση του «συστήματος Μητσοτάκη»;

Το ζητούμενο είναι στην επόμενη κάλπη, είναι να βρει αταβιστική διέξοδο το αμφιλεγόμενο σύστημα που κυβέρνησε στην π περίοδο 2015-19, ή να αλλάξει η πορεία της χωράς και η κατάσταση στην κοινωνία και την οικονομία, με βάση το πρόγραμμα που προτείνει ο Τσίπρας;

Αν όλα γίνονται για τη χώρα και όχι προς «επιστροφή για την επιστροφή» του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το εγγυηθούν περισσότεροι από τους πέντε χιλιάδες εκπρόσωπους της μάλλον ισχνής κομματικής βάσης.

Για να φτάσει στο ευρύτερο εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το μήνυμα, πρέπει το συνέδριο κλείσει δυο εκκρεμότητες.

Πρώτη είναι η αυτοκριτική, που δεν έγινε ποτέ, μετά την ήττα του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άνοιξε ποτέ αυτά τα χαρτιά του στον εαυτό του και στην κοινή γνώμη.

Δεύτερη, η αποδοκιμασία του ρεβανσισμού που φέρνουν διαρκώς στο προσκήνιο κάποια στελέχη του - δεν τα πάνε και πολύ καλά με την κοινωνία.

Αν δεν περάσει από αυτή τη βάσανο ως κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μπορεί να διαμορφώσει όρους που του επιτρέψουν να δημιουργήσει πλειοψηφικό ρεύμα πολιτικής αλλαγής. Θα είναι σαν να λέει στους ψηφοφόρους ότι οι ίδιοι έκαναν λάθος του 2019 και πρέπει να το επανορθώσουν εκλογικό σώμα.

Στην, μάλλον περιθωριακή, προσυνεδριακή συζήτηση δεν έγιναν τέτοιες συζητήσεις αυτογνωσίας. Κυριάρχησαν οι ακτιβισμοί των οργανωμένων ομάδων -της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αλλά και της ηγεσίας- για τον οργανωτικό έλεγχο του κομματικού μηχανισμού.

Σ΄ αυτή τη διαδικασία το ερώτημα «κόμμα ή παράταξη;» έκλινε προς το πρώτο.

Η νέα Κεντρική Επιτροπή θα προκύψει από ένα περίεργο αλγοριθμικό σύστημα γεωγραφικών και άλλων ποσοστώσεων- φύλου, ιδιότητας κλπ- και στα 300-πλέον-μέλη της, μόνο τα 60 θα προέρχονται από τη Διεύρυνση. Κατανεμημένα άνισα, καθώς τον πρώτο λόγο έχει η «Σημιτική συνιστώσα» και όχι το «όλον ΠΑΣΟΚ» που μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα , όταν κλείσουν οι κάλπες του Μαΐου - που θα ενισχύσουν το ιμπέριουμ του Τσίπρα, η ανανέωση και η μετεξέλιξη πρέπει να προκύψουν από δικές του αποφάσεις.

Έτσι θα αναδειχθεί τι ακριβώς σημαίνει για τις πολιτικές εξελίξεις η σύναξη στο Τάε Κβον Ντο.

Ανακύκλωση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, ή -οιονεί- νέος πολιτικός φορέας, που θα κινήσει τα πράγματα μπροστά, εξοπλισμένος με νέες ιδέες και νέες δυνάμεις;

Και τα δυο δεν γίνονται. Για το δεύτερο χρειάζεται απλώς ο Τσίπρας, ως διεκδικητής της νέας εντολής, να αφήσει τον παλιό κόσμο πίσω του…

(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)

 

 https://www.ieidiseis.gr