Πόσο αντέχει ο Μητσοτάκης, πόσο έτοιμος είναι ο Τσίπρας, πού βρίσκεται ο Ανδρουλάκης;

T ο παιχνίδι των προώρων εκλογών ξεκίνησε από την κυβέρνηση. Σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή της. Το σενάριο προέβλεπε να στηθούν οι κάλπες -ίσως και πριν συμπληρώσει δωδεκάμηνο στην Πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πάντως μέσα στο βεληνεκές της κεκτημένης ταχύτητας από την άνετη νίκη 2019.

Ο ευγενής σκοπός ήταν να «καεί η απλή αναλογική» και να επαναληφθούν οι εκλογές με την ενισχυμένη, που ψήφισε ο ίδιος, ώστε τη τετραετία του να διογκωθεί εύκολα σε 5ετία ή εξαετία.

Το σχέδιο χάλασε ο κορονοϊός, που δεν επέτρεπε να εξελιχθεί η εκλογική διαδικασία χωρίς κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Υπάρχει ακόμη στα συρτάρια του μεγάλου Μαξίμου - παρ ότι μετά την τριετία, οι πρόωρες εκλογές δεν είναι και πολύ πρόωρες- αλλά τώρα χαλάει από τις …Βρυξέλλες. Οι κοινοτικοί δεν προτίθενται να αρχίσουν σοβαρές εκταμιεύσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης αν πρόκειται τα λεφτά να διατεθούν σε εκλογική ψηφοθηρία, εκτός των στόχων.

Αν κριθεί από την επικείμενη πληρωμή των πρώτων 3,5 δισ, υπάρχει διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού ότι το 2022 δεν θα είναι εκλογικό έτος.

Συνεπώς, σ αυτό τουλάχιστον είναι ειλικρινής- από ανάγκη: προτίθεται να εξαντλήσει την τετραετία.

Άλλωστε, επειδή και το επόμενο έτος δεν θα ισχύουν οι περιορισμοί του Συμφώνου Σταθερότητας, μπορεί να καταθέσει το φθινόπωρο «πλουσιοπάροχο» προϋπολογισμό, χωρίς κοινοτικό έλεγχο και «κόφτες».
Με αυτά τα δεδομένα, οι κάλπες είναι πιθανό να στηθούν τον Μάιο του 2023.

Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση αντέχει μέχρι τότε. Για την ακρίβεια αν αντέχει η χώρα- χωρίς πολιτικό όφελος για την ίδια, αφού, καθώς δείχνουν τα πράγματα , έχει μπει σε δρόμο χωρίς επιστροφή.

Στη διάρκεια της πανδημίας μοίρασε πολλά λεφτά- που δεν είχε. Ήταν προϊόν δανεισμού , τον οποίο στην αρχή δικαιολογούσε – και διαφήμιζε-ως αποτέλεσμα της καλής οικονομικής πολιτικής της, που έκανε θελκτικά τα ελληνικά ομόλογα.

Πλέον αυτό το επιχείρημα δεν ισχύει , αλλά ο δανεισμός συνεχίζεται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα παραδώσει- έστω στον εαυτό του , αν πιστεύει ότι θα κερδίσει τις εκλογές- το υψηλότερο χρέος που είχε μεταπολεμικά η χώρα. Πέραν των άλλων προβλημάτων, που ήδη διαμορφώνονται.

Πιθανότατα όμως ο διάδοχός του- ακόμη και αν είναι ο ίδιος- δεν θα βρεθεί στην εξαιρετική τύχη του νικητή των εκλογών του 2019: να παραλάβει γεμάτα ταμεία και διαχειρίσιμη οικονομία.

Από αυτή την άποψη η αντοχή του ως το τέλος της τετραετίας , συνδέεται με προοπτικές που αφήνουν ανοιχτό και το ενδεχόμενο νέου Μνημονίου. Απομένει στον ίδιο να αποφασίσει να θα θέλει να πέσει στο κεφάλι του και να τον πλακώσει, κατά τα πρότυπα του Γ. Παπανδρέου.

Σε κάθε περίπτωση οι καλύτερες μέρες πέρασαν για τον Μητσοτάκης. Το θέμα είναι αν αντέχει τις χειρότερες.
Στο απέναντι μπαλκόνι ο Αλέξης Τσίπρας ζητάει από μήνες, άμεσες εκλογές και διατείνεται πλέον ότι θα τις κερδίσει.

Κανένα αξιόπιστο στοιχείο δεν υπάρχει γι αυτή τη βεβαιότητα, που είναι επίπλαστη και …ψυχολογική. Αν όμως οι εξελίξεις τον οδηγήσουν σε ένα νέο 2015, το ερώτημα για αυτόν είναι τι θα την κάνει μια νέα εκλογική νίκη. Είναι πράγματι έτοιμος να ασκήσει διακυβέρνηση στις συνθήκες με αρνητικό πρόσημο που δημιουργούνται διαρκώς;

Δεν μιλάμε για το πρόγραμμα και τις φιλολαϊκές διακηρύξεις του, αλλά για την πραγματικότητα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει- και περιγράφει ο ίδιος ως αποτέλεσμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Το πρώτο έλλειμμα είναι η απουσία πολιτικού προσωπικού , που θα εγγυάται ασφαλή διακυβέρνηση. Με άλλα λόγια δεν διακρίνεται -με ονοματεπώνυμα-η απάντηση στο ερώτημα: με ποιους θα κυβερνήσει;

Στο προσκήνιο του κόμματος βρίσκονται ακόμη αυτοί με τους οποίους έχασε το 2019. Ορισμένοι όμως έχουν στη στάμπα το αποτυχημένου και ανάμεσα τους κάποιοι και επιπλέον επιβαρύνσεις.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προβάλει το πρόγραμμά του, αλλά από πουθενά δεν προκύπτει σε ποιων τα χέρια θα καταλήξουν βασικοί τομείς, όπως είναι η οικονομία, η εξωτερική πολιτική και η διοίκηση.

Δεν είναι επίσης σαφής ο χαρακτήρας της νέας διακυβέρνησης Τσίπρα. Πολλοί στο κόμμα του τη βλέπουν ως …ρεβάνς και αυτοσκοπό: «να ξανάρθουμε και να είναι αλλιώς». Αυτό εκτός από συνταγή αποτυχίας, είναι και λόγος εκλογικής αποδυνάμωσης.

Επιπλέον, κάποιες από τις πιο θελκτικές αναγγελίες ης αναγγελίες στο συνέδριο, είναι ταυτόχρονα και πιο απίθανες να υλοποιηθούν.

Πώς πχ θα «πάρει πίσω» τη ΔΕΗ, όταν πρόκειται πλέον για ιδιωτική επιχείρηση , εισηγμένη στο χρηματιστήριο και οι «κρατικοποιήσεις» μόνο ως ανέκδοτο ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή πως θα εφαρμοστεί το 35ωρο, σε μια οικονομία που θα του παραδοθεί σε κακή κατάσταση, όπως λέει;

Ανάμεσα στα δυο κόμματα- αλλά και αρκετά μακριά από τα επίπεδα επιρροής του στο εκλογικό σώμα- ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπαθεί να προβάλει το ΚΙΝΑΛ που παρέλαβε σε πτωτική τάση, ως αποφασιστικό παράγοντα διαμόρφωσης των εξελίξεων.

Οι πολιτικοί παρατηρητές διαπιστώνον ότι μάλλον προσπαθεί να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει. Ως τρίτο κόμμα το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι να προσθέσει την κοινοβουλευτική ισχύ του στην αριθμητική δημιουργία πλειοψηφίας στη Βουλή.

Μπορεί δηλαδή να στηρίξει- να χρειαστεί- κυβέρνηση Μητσοτάκη, η κυβέρνηση Τσίπρα.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι θα μετατρέψει το κόμμα του σε «κυβερνητική δύναμη». Αλλά δεν λέει σε συνεργασία με ποιο άλλο κόμμα. Όταν βεβαιώνει ότι θα αποκλείσει και τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη από την πρωθυπουργία, μάλλον σύγχυση δημιουργεί παρά επηρεάζει υπέρ του εκλογικό σώμα.

Οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες κυρίως για να αναδείξουν Πρωθυπουργό. Είτε τον Τσίπρα, είτε τον Μητσοτάκη. Η υπονοούμενη , τρίτη λύση, αν δεν είναι θεσμικά πιο απαράδεκτη αν μιλάμε για επανάληψη της κυβέρνησης Παπαδήμου-που είχε τουλάχιστον στήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων- είναι … μάλλον φευγάτη.

(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος) 

 

 https://www.ieidiseis.gr