Την προηγούμενη εβδομάδα πρόσωπο της οικογένειάς μου είχε ολιγοήμερη νοσηλεία στο Γενικό Νοσοκομείο Σερρών. Νοσηλεύτηκε σε πτέρυγα «Non Covid» αλλά το ενδιαφέρον των γιατρών, των νοσηλευτών και του βοηθητικού προσωπικού ήταν υποδειγματικό.
Όλοι αυτοί, οι εργαζόμενοι, από τη στιγμή που φορούν την ποδιά αφήνουν έξω από τη σκέψη τους προβλήματα και προσωπικές έγνοιες. Σκύβουν στα προβλήματα των ασθενών και επιζητούν την καλύτερη θεραπεία και το καλύτερο αποτέλεσμα. Το ανθρώπινο πρόσωπο και η προσέγγιση με ευαισθησία στον καθένα, που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου γίνεται βάλσαμο παρηγοριάς.
Τέτοιες στιγμές ο ασθενής χάνει την προσωπική του ταυτότητα. Γίνεται ο άνθρωπος, που έχει ανάγκη, που ζητά λύση στο πρόβλημά του, που κρέμεται από το ενδιαφέρον των γιατρών και των νοσηλευτών. Κι αυτό κάνουν αγόγγυστα όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο. Απλόχερα προσφέρουν το καλύτερο που μπορούν, ισότιμα και δίκαια, σε όλους τους ασθενείς.
Θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» κι ένα ειλικρινές «εύγε» στους αφανείς εργάτες του ανθρώπινου πόνου.
Ιορδάνης Ξανθόπουλος (Φιλόλογος – Δημοσιογράφος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.