Εκπροσωπώντας ατύπως και αυτοβούλως την συμπαθή και βαριά πληγωμένη τάξη των μικρών και μικρομεσαίων επαγγελματιών, καταθέτω τη δική μου μικρή φωνή ανησυχίας.
Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο ζούμε, ο καθείς με το δικό του τρόπο, το δράμα των πενήντα αποχρώσεων του … κόκκινου. Η αγορά κινείται στο ρυθμό ενός ανελέητου εκκρεμούς που έχει μετατρέψει τα νεύρα, ακόμη και του πιο ανεκτικού και υπομονετικού επαγγελματία, σε ξεφτισμένα ρετάλια.
Για δεύτερη συνεχή χρονιά μπαίνει η άνοιξη κι εμείς ζούμε στο καταχείμωνο. Το «ξέφωτο» ολοένα πλησιάζει και ολοένα απομακρύνεται. Το δράμα του Σίσυφου σε ζωντανή μετάδοση. Μάσκες, αποστάσεις, απολυμάνσεις, κάθε είδους υγειονομικού πρωτόκολλου, στην ημερήσια διάταξη. Τα επιδημιολογικά δεδομένα κοντεύουν να γίνουν πολεμικά ανακοινωθέντα : «Χάνουμε μάχες αλλά θα νικήσουμε», «ο εχθρός επιμένει, αλλά εμείς αντιστεκόμαστε», «Μείνετε στα καταφύγια… βγείτε από τα καταφύγια…», «δουλέψετε… μη δουλεύετε», «μείνετε μέσα… βγείτε έξω…», «μερική καραντίνα… ολική καραντίνα…», «αγορές με μήνυμα, αγορές με απόσταση, αγορές ηλεκτρονικές, αγορές επιλεκτικά, αγορές με χρονόμετρο, κλείσιμο, άνοιγμα, μερικό άνοιγμα, μερικό κλείσιμο», (έχουν εξαντληθεί όλα τα πιθανά σενάρια) …
Τα αποθέματα των καταστημάτων στοιβαγμένα περιμένουν την επόμενη σεζόν, που κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι. Η διάθεση καταστηματαρχών και πελατών στο ναδίρ. Οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις τρέχουν με δαιμονισμένη ταχύτητα τη στιγμή που όλοι και όλα ακινητούν. Η κρατική βοήθεια εκ των πραγμάτων ανεπαρκής, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Η ανασφάλεια, το άγχος της επόμενης ημέρας, η αβεβαιότητα, ο φόβος, η έλλειψη προοπτικής, έχουν εκτινάξει τη ζήτηση των αγχολυτικών στα ύψη.
Οι λογιστικές υποχρεώσεις από την άλλη πλευρά, τόσο γι’ αυτούς που δουλεύουν όσο και γι’ αυτούς που βρίσκονται σε υποχρεωτική αργία είναι ατελείωτες. Αναβαθμίσεις των συναλλαγών με συνεχώς αυξανόμενο κόστος σε βάρος των επαγγελματιών, επιστρεπτέες και μη επιστρεπτέες προκαταβολές, επιδόματα, νοίκια ανείσπρακτα και οφειλόμενα, φορολογικές εκκρεμότητες, ανυπέρβλητες δυσκολίες συναλλαγής με το Δημόσιο, ρυθμίσεις, διακανονισμοί… όλα πια περνούν από τα χέρια των λογιστών, που κινδυνεύουν κυριολεκτικά να «λαλήσουν». Περισσότερες ώρες μιλούν με τους πελάτες τους παρά με τη γυναίκα και τα παιδιά τους. Το επόμενο στάδιο είναι ν’ αρχίσουν να ακούνε τις πλέον προσωπικές εξομολογήσεις των πελατών τους (αντικαθιστώντας «πνευματικούς» και ψυχολόγους).
Στην χειρότερη μοίρα, βέβαια, οι εστιάτορες. Κοντεύουν να ξεχάσουν τι επάγγελμα έκαναν. Όσοι από αυτούς δεν το «έριξαν» στην άθληση (κάποιοι κοντεύουν να γίνουν μαραθωνοδρόμοι) κατέφυγαν στο «διαλογισμό». Θα είναι η επόμενη γενιά των «γιόγκι».
Ναι, αλλά προέχει η υγεία, θα πει κάποιος καλόβουλος. Το σίγουρο όμως είναι πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα χάσουμε την υγεία μας από το άγχος της επιβίωσης. Η χώρα μας, πια, έχει μετατραπεί σε κοιλάδα των αναστεναγμών. Κάθε φράση μας ξεκινά με το αχ και καταλήγει στο βαχ.
Ωραία όλα αυτά, θα πει πάλι ο ίδιος καλόβουλος (που μάλλον έχει λύσει το πρόβλημα της οικονομικής του επιβίωσης) τι θες να γίνει;
Ε, λοιπόν δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει με κάποιον τρόπο να αποκατασταθεί η κανονικότητα της ζωής μας. Θα είναι με τα εμβόλια, θα είναι με την επίδειξη ατομικής ευθύνης, δεν ξέρω με τι θα είναι, αλλά τα όρια της υπομονής έχουν εξαντληθεί. Όταν «σκάσει» η χύτρα θα είναι αργά για όλους…
Κλείνω, τραγουδώντας τους παρακάτω στίχους, του πάντα επίκαιρου Σαββόπουλου:
«Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή, κανείς δε θα με περιμένει, οι δρόμοι θα’ ναι αδειανοί και η πολιτεία πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, αέρας θα με παρασέρνει…»
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
Εχουν βάλει στο στόχαστρο τα μαγαζιά . Εχουν υποστεί το μεγαλύτερο κόστος. Δεν γίνεται ίση μεταχείριση. Τα μαγαζια που πουλούν ρούχα, υποδήματα κτλ. είναι κλειστά και οι λαΪκες με τα ίδια είδη ανοιχτές. Πόσος παραλογισμός πιά . !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή