Τι φοβούνται και τι ετοιμάζουν οι «συνωμότες» της ελίτ

Πριν από λίγο καιρό είχαμε γράψει εδώ στο Periodista.gr για τον χρόνο που θα γίνει κοινή πεποίθηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα οδεύει προς την πτώση: Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αρχίσει να καταγγέλλει τα συμφέροντα.

Η καταγγελία των συμφερόντων είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των συστημάτων διακυβέρνησης της μεταπολίτευσης, είναι ο κρίκος που συνδέει την αλυσίδα της διαδοχής όλων των πρωθυπουργών, είναι το κύκνειο άσμα των συστημάτων διακυβέρνησης. Κάθε πρωθυπουργός, πριν πέσει ή πριν ανατραπεί είχε καταγγείλει τα μεγάλα συμφέροντα. Γιατί δεν το έκανε νωρίτερα; Ίσως επειδή τα πήγαινε καλά μαζί τους, ίσως γιατί ήταν πιο ισχυρός, ίσως γιατί δεν χρειαζόταν αναλόγως με τις συνθήκες και τη συγκυρία.

Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προσέφερε στο λεξικό της πολιτικής αντιπαράθεσης, του πολιτικού και δημοσιογραφικού λόγου, έναν όρο, ο οποίος καθιερώθηκε τελικά και για την οικονομία της κάθε συζήτησης που αφορά στο πολιτικό – επιχειρηματικό σύμπλεγμα συμφερόντων αποδείχτηκε και αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμος: Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 κατήγγειλε τη «διαπλοκή».

Ο γιος του, ο σημερινός πρωθυπουργός, δεν έχει καταγγείλει – ακόμη – τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που θα επιδίωκαν την ανατροπή της δικής του κυβέρνησης. Δεν έχει ακόμη λόγο, κυρίως διότι ακόμη τα διαπλεκόμενα συμφέροντα δεν θέλουν αλλαγή πρωθυπουργού, αλλά και επειδή είναι νωρίς. Εξάλλου παρά την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, την οικονομική καταστροφή και το πλήθος σκανδάλων, ο Μητσοτάκης έχει να αντιμετωπίσει έναν εξαιρετικά αδύναμο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος – ας μην γελιόμαστε – δεν είναι σε θέση να απειλήσει το σημερινή σύστημα διακυβέρνησης και θα αργήσει να εισέλθει ξανά σε τροχιά κυβερνητισμού, εκτός κι αν… Εκτός κι αν υπάρξουν αποφάσεις και πρωτοβουλίες σε εξωθεσμικό επίπεδο, εκεί που ασκείται η «βαριά πολιτική», πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκεί που δίδονται τα χρίσματα και λαμβάνονται από λίγους οι αποφάσεις που αφορούν στους πολλούς.

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πληροφορηθεί πως τα «διευθυντήρια» έχουν συγκαλέσει «συμβούλιο» για το τι μέλλει γενέσθαι, τότε στο νέο του διάγγελμα, αυτή τη φορά όχι για την πανδημία, θα καταγγείλει τα μεγάλα συμφέροντα, αυτά που έχουν καταγγείλει όλοι οι πρωθυπουργοί μέχρι σήμερα. Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε καταγγείλει την μιντιοκρατία. Ο Μητσοτάκης θα δούμε ποιο πρόσωπο της «Λερναίας Ύδρας» της διαπλοκής θα καταγγείλει.

Τα σημάδια, όμως, και οι πληροφορίες συγκλίνουν στο εξής: Δεν θα αργήσει η ώρα που ο σημερινός πρωθυπουργός θα αισθανθεί πως η θέση του είναι επισφαλής, τόσο επισφαλής ώστε θα αναγκαστεί να συρθεί στο τραπέζι της επαναδιαπραγμάτευσης με τους ισχυρούς εξωθεσμικούς παίχτες.

Ήδη ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα – ακόμη και από εκείνα που δεν θα περίμενε κανείς – είναι έτοιμα να επενδύσουν στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Προσέξτε, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις: Δεν «τρελάθηκαν» κάποιοι από τους ολιγάρχες στο παρασκήνιο ώστε να εκκινήσουν τη διαδικασία της αντικατάστασης του Κυριάκου Μητσοτάκη από ένα σχήμα τύπου «Δεύτερη Φορά Αριστερά».

Στα σαλόνια της διαπλοκής και της ντόπιας ολιγαρχίας, οι ρυθμιστές της κατάστασης στη Δημοκρατίας μας, παρακολουθούν με ανησυχία την οικονομική κρίση να βρίσκεται προ των πυλών, την κοινωνική ένταση να κλιμακώνεται, τα νταούλια της πολιτικής αποσταθεροποίησης να βαρούν και ταυτόχρονα βλέπουν τα ποσοστά της ΝΔ να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα και εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ σε χαμηλά με αποτέλεσμα οι σημερινοί ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου να μην νιώθουν καμία απειλή.

Οι «συνωμότες» της ελίτ γνωρίζουν πως ακόμη και αν ηττηθεί ο Μητσοτάκης στις επόμενες εκλογές δεν θα κερδίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Τοποθετούν χρονικά την επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα (ή άλλου τέλος πάντων από την Αριστερά ή την Κεντροαριστερα) κάπου ανάμεσα στο 2025 και το 2027, αφού θα έχει μεσολαβήσει κάποιος δοτός – τεχνοκράτης πρωθυπουργός. Λαμβάνουν πάντοτε σοβαρά υπόψιν το ενδεχόμενο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κυβερνήσει οχταετία. Ξέρουν πως πολιτικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας του εξωτερικού ανταγωνίζονται για το αν θα επικρατήσει στην Ελλάδα ο ισχυρός δικομματισμός ή το μοντέλο των κυβερνήσεων συνεργασίας.

Τι γίνεται, όμως, μέχρι τότε; Τι γίνεται μέχρι να δρομολογηθούν οι παραπάνω πολιτικές εξελίξεις; Γνωρίζουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας δικός τους, ένας πολιτικός από τζάκι, έχει τις δικές του παραξενιές, που μπορεί να εκδηλωθούν ανά πάσα στιγμή. Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να αποτελεί τον πολιτικό βραχίονα του κατεστημένου, αλλά ο Μητσοτάκης δεν παύει να κουβαλά ένα όνομα βαρύ. Όσο δεν νιώθει απειλή από τον ΣΥΡΙΖΑ ή από οποιοδήποτε αντίπαλο δέος, τόσο θα μοιράζει την πίτα – αυτός και οι δικοί του άνθρωποι – με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί, ακόμη και από εγωισμό. «Εγώ είμαι ένας Μητσοτάκης», πρέπει να σκέφτεται.  

Τα δομημένα συμφέροντα, πασίγνωστοι και πανίσχυροι επιχειρηματίες, σχεδιάζουν σήμερα να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, όχι για να γίνει ξανά, άμεσα, πρωθυπουργός, αλλά για να ενισχυθεί τόσο όσο χρειάζεται ώστε να ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εργαλοιοποιηθεί ως μοχλός άσκησης πίεσης προς το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης. Θέλουν τον Μητσοτάκη ισχυρό, αλλά όχι πανίσχυρο. Τον θέλουν να υλοποιεί τις ατζέντες των μεγάλων συμφερόντων, αλλά όπως τις ορίζουν εκείνοι. Τον θέλουν ισχυρό, αλλά και του χεριού τους ταυτόχρονα.

Με απλά λόγια φοβούνται ότι όσο ο Μητσοτάκης δεν νιώθει απειλή από την αξιωματική αντιπολίτευση, τόσο δεν υποκύπτει και δεν θα υποκύπτει στις πιέσεις τους, τόσο θα εξασθενεί η μνήμη του σημερινού πρωθυπουργού αναφορικά με την βοήθεια που έλαβε από τους ολιγάρχες ώστε να βρεθεί στο Μέγαρο Μαξίμου. Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες: Η διαπλοκή, με τον Μητσοτάκη στην εξουσία, ζει και βασιλεύει. Οπωσδήποτε υφίστανται συμφερόντα και οπωσδήποτε ο Μητσοτάκης είναι ο εκφραστής τους στο πολιτικό σκηνικό, αλλά ταυτόχρονα, λόγω θέσης, ρόλου και ισχύος που απορρέει από το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα και από όλες τις δημοσκοπήσεις, νιώθει πως είναι ή πως πρέπει να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και όχι η «αρκούδα» που χορεύει στον ρυθμό των «αρκουδιάρηδων». Δεν θέλει συνεταίρους.

Οι «αρκουδιάρηδες», όμως, έχουν μάθει ένα πράγμα μέχρι σήμερα. Να είναι «αρκουδιάρηδες», να «βαρούν το ντέφι» και η «αρκούδα» να χορεύει. Και πως θα το πετύχουν ξανά αυτό; Θα το πετύχουν αν κάνουν τον Μητσοτάκη να νιώσει τη «καυτή» ανάσα του Αλέξη Τσίπρα. Τότε θα του πουν «αν δεν μας κάνεις τα χατίρια κοίτα ποιος θα έρθει;» και όταν θα τεθεί αυτή η προοπτική ως ενδεχόμενο, τότε ο Μητσοτάκης θα κινδυνεύσει να συγκρουστεί ακόμη και με τα συμφέροντα που ακούν Τσίπρας και «βγάζουν σπυριά». Το κονκλάβιο που απεργάζεται αυτά τα σενάρια, θα έχει πετύχει με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Και τον Μητσοτάκη θα έχουν του χεριού τους οι «συνωμότες» και ρήγμα στις συμμαχίες του, που υποτίθεται αποτελούν αρραγές μέτωπο, θα έχουν προκαλέσει.

Και ο Αλέξης Τσίπρας; Τι κάνει ο Αλέξης Τσίπρας ή μάλλον τι πρέπει να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας; Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να είναι προσεκτικός στους διαύλους επικοινωνίας που ανοίγει στην παρούσα συγκυρία με εκπροσώπους της επιχειρηματικής ελίτ, να αντιληφθεί τους ευρύτερους σχεδιασμούς, να δώσει προτεραιότητα στην στρατηγική και όχι σε θνησιγενείς τακτικισμούς και να παρακολουθήσει με τρόπο νηφάλιο όσα διαδραματίζονται στην μεγάλη εικόνα, δηλαδή να δει το δάσος και όχι το δέντρο. Σε αντίθετη περίπτωση μπορεί στο μέλλον να εμφανιστεί κάποιο ζώο πιο άγριο από τη ράθυμη γατούλα των Ιμαλαΐων.

 

 https://periodista.gr/