Όταν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα

Ηγετικό ρόλο στο αναπτυσσόμενο, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου και τους παραδοσιακούς εορτασμούς, κίνημα των απανταχού «αντι-συστημικών» διεκδικεί μετά μανίας ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια απέλπιδα προσπάθεια του κόμματος και της ηγετικής του ομάδας να διατηρήσει το ρόλο του επικεφαλής της καθ’ ημάς αριστεράς και να αποκρούσει τις συστηματικές επιδιώξεις του Βαρουφάκη και της εξωκοινοβουλευτικής εκδοχής (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λ.π.) να τον υπονομεύσουν.

Tου Χρήστου Υφαντή

Για τον Τσίπρα οι μέρες που προηγήθηκαν από την εφαρμογή του νέου lockdown και αυτές που έρχονται έως την επέτειο κρίνοντα εξαιρετικά σημαντικές, καθώς διαμορφώνουν ένα προνομιακό πεδίο για να ξεδιπλώσει η αριστερά σε όλες τις εκδοχές της την πολιτική της επικυριαρχία ανεξάρτητα από το εάν αυτή εδράζεται σε μια μυθολογία, που απέχει μίλια από την πραγματικότητα της περιόδου της πραγματικής εξέγερσης των φοιτητών.

Στο εσωτερικό αυτής της αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως του αναλογεί το μεγαλύτερο μερίδιο και για το λόγο αυτό εμφανίζεται αυτός που διεκδικεί με τη μεγαλύτερη δυναμική το ρόλο της ηγέτιδας δύναμης απέναντι στην κυβέρνηση, με στόχο να υπερκεράσει και την δεδομένη και σκληρή πολιτική πρακτική του Κ.Κ.Ε.

Το γεγονός πως οι πρωτοβουλίες του κόμματος προσκρούουν στην καθολική ανάγκη να αμυνθεί η κοινωνία απέναντι στην πανδημία covid -19 και έρχονται σε σύγκρουση με τις επισημάνσεις όλης της ιατρικής κοινότητας δεν πτοεί τον Τσίπρα, ούτε θεωρείται ικανό να του επιβάλλει δεύτερες σκέψεις συμβατές με τις προτεραιότητες της επιτροπής λοιμωξιολόγων. Διεκδικεί και την πολιτική εκπροσώπηση των ψεκασμένων της χώρας και δεν διατίθεται να την εγκαταλείψει σε χέρια άλλων.

«Νυν υπέρ πάντων η αριστερή μυθολογία» είναι το σύνθημα που συνέχει τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους συμπορευόμενους δήθεν αντι-συστημικούς, που αντιλαμβάνονται άμεσα τον προφανή κίνδυνο η κοινωνία να ιεραρχήσει πρώτα την υγεία της και μετά τους μύθους της αριστεράς και να στρέψει την πλάτη της στους επαγγελματίες της επανάστασης.

Βεβαίως, ο ίδιος ο Τσίπρας όπως και το κόμμα συνολικά έχουν επιλέξει να μην προωθούν δημοσίως την «αντί» στάση τους για να μην προκαλέσουν τις δεδομένες αντιδράσεις της κοινωνίας. Σε κάθε ευκαιρία όμως εμφανίζονται να στηρίζουν, επικαλούμενοι κάθε δικαιωματιστή, πρωτοβουλίες και κινήσεις που εξελίσσονται στο περιθώριο του κοινοβουλευτισμού και επιδιώκουν να δημιουργήσουν όρους σύγκρουσης στους δρόμους με την κυβέρνηση και ειδικά τον κ. Χρυσοχοίδη για να κεφαλαιοποιήσουν τα αποτελέσματα τους.

Οι εμφανίσεις των στελεχών του κόμματος στα ΜΜΕ αυτή την περίοδο διακρίνονται από μια κατασκευασμένη σκληράδα, που οδηγεί σε ακραίες τοποθετήσεις και συγκρίσεις της φετινής περιόδου με τις αντίστοιχες της χούντας. Οι χαρακτηρισμοί, ευκολότατοι για τον ψυχισμό τη αριστεράς, δίνουν και παίρνουν σε μια οργανωμένη προσπάθεια να διεγερθούν τα δήθεν απειλούμενα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι σε μια κυβερνητικά οργανωμένη, δήθεν, καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικής έννομης τάξης.

Κορώνες «για τη δημοκρατία που κινδυνεύει», για «τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατώνται», για «τις ελευθερίες που περιορίζονται» διαδέχονται η μια την άλλη, χωρίς, όμως, μέχρι στιγμής ο Τσίρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα και να καλούν σε κοινωνική αντίδραση και ανυπακοή, όπως πρόλαβε και έκανε ο πρώην δικός τους Βαρουφάκης με εκείνη την ασφαλή, λόγω βουλευτικής ασυλίας, διαφοροποίηση του για καθαρά λόγους επικοινωνίας.

Βεβαίως, στο εσωτερικό του κόμματος και ειδικά σε γκρουπούσκουλα τις αριστερίστικης παράδοσης και στη νεολαία αναπτύσσονται δυναμικές που πιέζουν την ηγετική ομάδα για μια καθαρότερη και αριστερή αντίδραση του κόμματος, αλλά μέχρι στιγμής ο Τσίπρας αντιστέκεται αναλογιζόμενος τις επιπτώσεις αν επιλέξει να αντικρούσει δημοσίως τις εισηγήσεις των λοιμωξιολόγων και να καλέσει τους δικούς του σε κανονικές «προ κορωνοϊού» εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο.

Λογικά θα συνεχίσει έως την Τρίτη 17 Νοέμβρη την τακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», ώστε και την επικυριαρχία του στην αντιπολίτευση να επιβεβαιώσει και να ενισχύσει και τις φωνές στο εσωτερικό του κόμματος να κατευνάσει, ευχόμενος να προκύψει, με πρωτοβουλίες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μια κατάσταση σύγκρουσης, την οποία θα τρέξει να εκμεταλλευθεί.

Σε αυτό τον ιδιότυπο αριστερό ανταγωνισμό εξουσίας και με το Κ.Κ.Ε. παραιτημένο και συνειδητά αυτοπεριορισμένο ενόψει της επαγγελόμενης (κάποια στιγμή σε ένα απροσδιόριστο μέλλον) αριστερής δευτέρας παρουσίας, η πολιτική μάχη εξελίσσεται μεταξύ των υπόλοιπων της παρέας, που δεν δεσμεύονται από τις παραδοσιακές προτεραιότητες των ορθόδοξων της κομμουνιστικής αριστεράς.

Στη μάχη αυτή ο Τσίπρας επενδύει πολλά για το μέλλον του και το αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ και δύσκολα θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη ή θα δεχθεί να παραχωρήσει κρίσιμο ζωτικό χώρο στις άλλες, κοινοβουλευτικές και μη, δυνάμεις.

 

 https://www.lykavitos.gr/